ក្រុមពលករចំណាកស្រុកកម្ពុជាទីពីរបានវិលត្រឡប់មកពីប្រទេសហ្ស៊កដានីវិញកាលពីថ្ងៃទី១៧ ខែកញ្ញាកន្លងទៅនេះ ខណៈដែលកម្មករមកពីរោងចក្រកាត់ដេរចំនួនពីរនៅប្រទេសនោះបានរំឭកពីលក្ខខណ្ឌធ្វើការដ៏លំបាកដែលពួកគេបានជួបប្រទះ។ លក្ខខណ្ឌការងារនោះមានសភាពកាន់តែអាក្រក់ឡើង បន្ទាប់ពីវិបត្តិជំងឺកូវីដ១៩ បានជំរុញឲ្យក្រុមហ៊ុនផ្អាកដំណើរការ និងកាត់បន្ថយប្រាក់កម្រៃកម្មករកាលពីដើមឆ្នាំនេះ។
អឿន ស្រីណា ពលករចំណាកស្រុកវ័យ ២៥ឆ្នាំម្នាក់ ដែលឥឡូវនេះ កំពុងស្នាក់នៅដាច់ដោយឡែកនៅស្រុកកំណើតរបស់នាងក្នុងស្រុកកំពង់ត្រឡាច ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង បាននិយាយកាលពីថ្ងៃទី២១ ខែកញ្ញាថា នាងបានទៅធ្វើការនៅរោងចក្រ Camel Textile ក្នុងក្រុង Al-Karak ប្រទេសហ្ស៊កដានី អស់រយៈពេលពីរឆ្នាំកន្លះ។ នាងបានបន្តថា នាងរកបានការងារនៅរោងចក្រនោះតាមរយៈរោងចក្រឈ្មោះ Lotus នៅកម្ពុជា ដែលមានដៃគូជាមួយនឹងរោងចក្រ Vega និងរោងចក្រ Camel Textile កាលពីប្រាំពីរឆ្នាំមុន។
ស្រីណាបាននិយាយថា៖ «កិច្ចសន្យារបស់ខ្ញុំត្រូវបានផ្តាច់មួយខែ មុនពេលខ្ញុំត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញ» ដោយបន្ថែមថា ជំងឺកូវីដ១៩ បានចាប់ផ្តើមរាលដាលនៅប្រទេសហ្ស៊កដានី កាលពីដើមឆ្នាំនេះ ហើយនាង និងពលករចំណាកស្រុកដទៃទៀតត្រូវបានផ្អាកការងារអស់រយៈពេលបីខែចាប់ពីខែមីនារហូតដល់ខែមិថុនា។ នាងនិងពលករមួយចំនួនទៀតពីកម្ពុជាត្រូវបានផ្តល់សំណងចំនួន ៥០ភាគរយនៃប្រាក់ខែរបស់ពួកគេសម្រាប់រយៈពេលបីខែនោះ។
ទោះបីជាត្រូវបានស្នើឲ្យត្រឡប់ទៅធ្វើការវិញក៏ដោយ កិច្ចសន្យារបស់នាងត្រូវបានបញ្ចប់កាលពីខែសីហា ដូចគ្នានឹងកិច្ចសន្យារបស់ពលករខ្មែរជាង ២០នាក់ផ្សេងទៀតផងដែរ។
ក្រុមពលករខ្មែរចំនួន ២៨នាក់ ដែលធ្វើការនៅរោងចក្រ Camel Textile និងរោងចក្រ Vega Textile មិនទទួលបានការងារមកវិញនោះទេ បន្ទាប់ពីរោងចក្របានផ្អាកដំណើរការកាលពីខែមីនា ហើយត្រូវត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញកាលពីថ្ងៃទី៣១ ខែកក្កដា ដោយមិនទទួលបានប្រាក់ឈ្នួលអស់រយៈពេលជាច្រើនខែ។
ខណៈពេលកំពុងធ្វើការនៅប្រទេសហ្ស៊កដានី ស្រីណា ទទួលបានប្រាក់ខែពី ២០០ទៅ៣០០ដុល្លារអាមេរិកក្នុងមួយខែ ដែលទំហំប្រាក់ខែនេះគឺ ស្រដៀងទៅនឹងប្រាក់ខែដែលនាងរកបានពីពេលមុនមក អំឡុងពេលធ្វើការនៅរោងចក្រនៅកម្ពុជា ប៉ុន្តែក្រោមលក្ខខណ្ឌការងារអាក្រក់ជាងនេះនៅប្រទេសហ្ស៊កដានី។
នាងបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំបានធ្វើការដោយមិនមានម៉ោងសម្រាក ហើយខ្ញុំត្រូវមកដល់រោងចក្រនៅម៉ោង៦និង៤០នាទីព្រឹក។ ការងារចាប់ផ្តើមនៅម៉ោង ៧ព្រឹក ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងមកដល់នៅម៉ោង ៦និង៥០នាទីព្រឹក ខាងរដ្ឋបាលរោងចក្រនឹងព្រមានយើង ហើយមិនអនុញ្ញាតឲ្យយើងចូលធ្វើការទេ។ ពួកគេប្រើកម្មករដូចគោអ៊ីចឹង»។
ស្រីណា បានបន្តថា អ្នកគ្រប់គ្រងតម្រូវឲ្យកម្មករនយោជិតធ្វើការរហូតដល់ម៉ោង ១២ និង៣០នាទី ឬ ១២ និង៥០នាទី រសៀល។ នៅពេលខ្លះកម្មករត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យសម្រាកទទួលទានអាហារថ្ងៃត្រង់តែ ០៥ ទៅ១០នាទីប៉ុណ្ណោះ មុនពេលត្រឡប់មកធ្វើការវិញ ហើយពួកគេត្រូវធ្វើការរហូតដល់ហួសម៉ោងប្រាំល្ងាច។
នាងបាននិយាយថា៖ «ចាប់តាំងពីការកើតមានការរាតត្បាតជំងឺកូវីដ១៩មក ទោះបីជាខ្ញុំបានធ្វើការបន្ថែមម៉ោងក៏ដោយ ក៏ម្ចាស់រោងចក្រមិនបានបង់ថ្លៃប្រាក់ឈ្នួលសម្រាប់ម៉ោងបន្ថែមដែរ»។
នៅពេលឈប់ធ្វើការ ខាងរោងចក្របានផ្តល់ប្រាក់សរុបចំនួន ៩០០ដុល្លារ ដើម្បីបំពេញថ្លៃធានារ៉ាប់រង និងប្រាក់ឧបត្ថម្ភដទៃទៀតសម្រាប់រយៈពេលពីរឆ្នាំកន្លះដល់ស្រីណា។ ប៉ុន្តែ ស្រីណាបាននិយាយថា អង្គការការពារសិទ្ធិពលករហៅកាត់ថា សង់ត្រាល (Central) នៅកម្ពុជា បានជួយអន្តរាគមន៍ដោយចរចាជាមួយនឹងម្ចាស់រោងចក្រ ដើម្បីធានាថា រោងចក្រនឹងបង់ប្រាក់ឲ្យបានគ្រប់ចំនួន បន្ទាប់ពីបានបដិសេធមិនផ្តល់ប្រាក់ធានារ៉ាប់រងកាលពីដំបូងឡើយ។
ស្រីណាបានលើកឡើងថា នាងមិនលើកទឹកចិត្តឲ្យពលករខ្មែរដទៃទៀតទៅធ្វើការនៅប្រទេសហ្ស៊កដានីនោះទេ ដោយសារតែលក្ខខណ្ឌការងារនៅទីនោះគឺ មិនអាចទទួលយកបាន។
ស្រីណាបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំសូមអំពាវនាវដល់ពលករខ្មែរទាំងអស់ សូមកុំទៅធ្វើការនៅទីនោះ ពីព្រោះពួកគេប្រើឲ្យកម្មករធ្វើការលើសម៉ោងកំណត់។ ខ្ញុំគិតថា ការងារនៅទីនោះគឺ លំបាកជាងនៅស្រុកខ្មែរ»។
ទាំងរោងចក្រ Vega Textile និងរោងចក្រ Camel Textile ស្ថិតនៅក្រោមកម្មសិទ្ធិក្រុមហ៊ុនធំមួយទៀតមានមូលដ្ឋាននៅកោះតៃវ៉ាន់ ដែលគ្រប់គ្រងរោងចក្រចំនួនពីរទៀតនៅកម្ពុជា រួមមាន រោងចក្រ Optimum Fashion Manufacturing Co., Ltd នៅខេត្តកំពង់ស្ពឺ និងរោងចក្រ U.I.C Apparel Manufacturing Co., Ltd នៅខណ្ឌពោធិ៍សែនជ័យ។ នេះបើយោងទៅតាមសេចក្តីថ្លែងការណ៍មួយចុះផ្សាយដោយអង្គការសង់ត្រាលកាលពីខែកក្កដា។
យោងទៅតាមអង្គការសង់ត្រាល កម្មករកាត់ដេរកម្ពុជាជាង ៣០០នាក់ បានទៅធ្វើការប្រទេសហ្ស៊កដានី កាលពីប្រាំពីរឆ្នាំមុនតាមរយៈភាពជាដៃគូជាមួយនឹងរោងចក្រក្នុងស្រុកមួយឈ្មោះថា Lotus ប៉ុន្តែពលករភាគច្រើនបានវិលត្រឡប់មកមាតុភូមិវិញ នៅពេលរោងចក្របានបិទ។
សួន ស៊ីណា អាយុ ៤០ឆ្នាំ ពលករចំណាកស្រុកមួយរូបទៀត ដែលបានវិលត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញកាលពីថ្ងៃទី១៧ ខែកញ្ញា បាននិយាយថា អ្នកស្រីបានទៅប្រទេសហ្ស៊កដានីចំនួនពីរលើកដើម្បីធ្វើការ ហើយបានវិលត្រឡប់មកវិញក្រោយពីបានធ្វើការអស់រយៈពេលពីរឆ្នាំ បន្ទាប់ពីអ្នកស្រីបានទៅធ្វើការលើកដំបូង។
អ្នកស្រី ស៊ីណា បានថ្លែងប្រាប់ ខេមបូចា តាមទូរសព្ទពីស្រុកកំណើតរបស់អ្នកស្រីពីស្រុកសំរោងទងក្នុងខេត្តកំពង់ស្ពឺថា៖ «ឥឡូវនេះ ខ្ញុំបានវិលត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញ ដោយសារតែរោងចក្របានដូរម្ចាស់ ហើយពួកគេមិនបានផ្តល់កិច្ចសន្យាការងារថ្មីឲ្យខ្ញុំ»។
អ្នកស្រីគិតថា លក្ខខណ្ឌធ្វើការនៅទីនោះគឺ គួរសម ប៉ុន្តែអ្នកស្រីបាននិយាយថា កម្មករនយោជិតដទៃទៀតប្រឈមនឹងការលំបាក ពីព្រោះតែម្ចាស់រោងចក្រជំរុញឲ្យកម្មករប្រជែងគ្នា ដើម្បីរកថា អ្នកណាអាចផលិតបានច្រើនជាងគេ។ អ្នកគ្រប់គ្រងតាមផ្នែកនឹងផ្តល់រង្វាន់ដល់កម្មករណា ដែលអាចផលិតបានបរិមាណច្រើនជាងគេ ហើយអ្នកដែលមិនសម្រេចគោលដៅកំណត់ឲ្យត្រូវបានស្តីបន្ទោស។
អ្នកស្រីស៊ីណា បានបន្តថា៖ «ពលករភាគច្រើនចង់វិលត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញ ពីព្រោះពួកគេភ័យខ្លាច ពីការត្រូវរារាំងមិនឲ្យត្រឡប់ទៅប្រទេសកំណើតវិញ ដោយសារតែជំងឺកូវីដ ១៩»។
អ្នកស្រីបានបន្ថែមថា អ្នកស្រីទទួលបានប្រាក់ឧបត្ថម្ភបន្ថែមចំនួន ១ពាន់៣រយដុល្លារអាមេរិកសម្រាប់ការធ្វើការរយៈពេលបួនឆ្នាំនៅរោងចក្រនៅប្រទេសហ្ស៊កដានី។
លោក ឃុន ថារ៉ូ មន្រ្តីសម្របសម្រួលផ្នែកកម្មវិធីប្រចាំនៅអង្គការសង់ត្រាល់ បាននិយាយថា ការបញ្ជូនពលករចំណាកស្រុកទៅប្រទេសហ្ស៊កដានី ដោយមិនមានអនុស្សារណៈយោគយល់រវាងប្រទេសកម្ពុជា និងប្រទេសហ្ស៊កដានី គឺជា រឿងខុសច្បាប់។
លោកថារ៉ូ បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «យើងចង់ឲ្យក្រសួងការងារ និងក្រសួងការបរទេស ធ្វើការវាយតម្លៃឡើងវិញថាតើពលករកម្ពុជាគួរតែត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើការនៅប្រទេសហ្ស៊កដានីឬទេ»។
លោកបានបន្តថា រដ្ឋាភិបាលគួរតែពិនិត្យ និងតាមដានទីភ្នាក់ងារ ឬក្រុមហ៊ុនដៃគូ ដែលបញ្ជូនពលករទៅប្រទេសហ្ស៊កដានី និងប៉ានប្រមាណថា នៅមានពលករខ្មែរប្រមាណ ២៧នាក់ទៀតកំពុងធ្វើការនៅប្រទេសហ្ស៊កដានីនៅឡើយ។
អ្នកនាំពាក្យក្រសួងការបរទេស និងសហប្រតិបត្តិការអន្តរជាតិ លោក កុយ គួង និងអ្នកនាំពាក្យក្រសួងការងារ និងបណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈ លោក ហេង សួរ មិនអាចទាក់ទងសុំការអធិប្បាយបានទេកាលពីថ្ងៃទី២១ ខែកញ្ញា៕
