ពេលសម្លេងទូរសព្ទហៅចូលមកអ្នកស្រី នួន សារឿន កូនប្រុសតូចរបស់គាត់បានលើកវាហើយក៏បានហុចទៅឱ្យអ្នកស្រី ខណៈដែលសមាជិកដទៃទៀតក្នងគ្រួសារជជែកគ្នាលឺៗនៅក្នុងផ្ទះរបស់អ្នកស្រីក្នុងក្រុងប៉ោយប៉ែត។ ថ្ងៃដែលមើលទៅហាក់បីដូចជាថ្ងៃធម្មតាដែលចំណាយពេលជាមួយមនុស្សជាទីស្រលាញ់បានក្លាយជាថ្ងៃដ៏ពិសេសមួយបន្ទាប់ពីអ្នកស្រី សារឿន វ័យ ៤០ឆ្នាំ ដែលបានជាប់គាំងក្នុងប្រទេសថៃអស់រយៈពេលជាច្រើនខែកំឡុងពេលមានការបិទប្រទេសនេះព្រោះតែជំងឺកូវីដ១៩។ ទីបំផុតអ្នកស្រីសារឿនក៏បានជួបជុំគ្រួសារអ្នកស្រីវិញនៅថ្ងៃទី២ ខែមិថុនា។
អ្នកស្រីសារឿន ជាពលករខ្មែរម្នាក់ក្នុងចំណោមពលករខ្មែររាប់ម៉ឺននាក់ដែលបានជាប់នៅក្នុងប្រទេសថៃអំឡុងបិទប្រទេសដែលបានចាប់ផ្តើមតាំងពីថ្ងៃទី១៨ ខែមីនា ខណៈប្រទេសនេះព្យាយាមទប់ស្តាត់ការរីករាលដាលនៃវីរុសរលាកផ្លូវដង្ហើមកូវីដ១៩។គិតត្រឹមថ្ងៃទី៩ ខែមិថុនា ប្រទេសថៃមានអ្នកឆ្លងកូវីដ១៩សរុបចំនួន ៣១២១នាក់។
យោងតាមក្រសួងការងារ និងសកម្មជនពលករចំណាកស្រុក ពលរដ្ឋកម្ពុជារាប់ពាន់នាក់បានលួចចេញពីប្រទេសថៃតាមច្រករបៀងខុសច្បាប់ ក្រោយពីមានសេចក្តីប្រកាសពីការបិទប្រទេសនេះដែលជាហេតុធ្វើឱ្យកម្មករបាត់បង់ការងារ។
អ្នកស្រី សារឿន បានធ្វើការនៅក្នុងរោងចក្រផលិតស្បែកជើងមួយក្នុងខេត្តឈុនបុរី ប្រហែល៧ឆ្នាំ មុនពេលដែលរោងចក្រនោះបានបិទកាលពីខែវិច្ឆិកា ពោលគឺរយៈពេលខ្លីតែប៉ុណ្ណោះមុនពេលកូវីដ១៩ បានចាប់ផ្តើមផ្ទុះឡើង។ ដោយសារតែអ្នកស្រីរង់ចាំសំណងដែលភាគីរោងចក្រជំពាក់ ទើបអ្នកស្រីមិនអាចត្រលប់ចូលមកកម្ពុជាបានវិញភ្លាមៗនាពេលនោះ។
អ្នកស្រីបានរៀបរាប់ថា៖«ក្រសួងការងារថៃបានមករោងចក្រភ្លាមៗបន្ទាប់ពីបិទ ប៉ុន្តែយើងគ្មានឃើញដំណើរការអ្វីទេ (ករណីប្រាក់ដែលរោងចក្រជំពាក់អ្នកស្រី) រហូតដល់ខែមេសា និងឧសភា»។ អ្នកស្រីបានបន្ថែមថាគាត់ជាធម្មតាផ្ញើប្រាក់មកផ្ទះ ១៣០ដុល្លារក្នុងមួយខែឱ្យកូនរបស់គាត់នៅខេត្តបន្ទាយមានជ័យ។
អ្នកស្រី សារឿន និងពលករខ្មែររាប់ពាន់ផ្សេងទៀតដែលបានចាកចេញពីផ្ទះដើម្បីទទួលបានប្រាក់ខែល្អប្រសើរបាននិងកំពុងស្វែងរកការងារធ្វើ បន្ទាប់ពីរោងចក្រនៅប្រទេសថៃត្រូវបានបង្ខំឱ្យបិទទ្វារដោយសារតែការធ្លាក់ចុះនៃសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកដែលបណ្តាលមកពីកូវីដ១៩។
អ្នកនាំពាក្យក្រសួងការងារលោក ហេង សួរ បានប្រាប់តាមតេឡេក្រាមថាចាប់ពីខែមីនាដល់ចុងខែឧសភា ពលករចំណាកស្រុកកម្ពុជាប្រមាណ ១១ម៉ឺននាក់បានវិលត្រឡប់មកប្រទេសកម្ពុជាវិញ ពីកន្លែងធ្វើការរបស់ពួកគេនៅថៃក្នុងចំណោមពលរដ្ឋកម្ពុជាប្រមាណ ១.២ លាននាក់ដែលធ្វើការនៅក្នុងប្រទេសនោះ។
លោក ប្រាក់ ភក្រា្ត សកម្មជនពលករចំណាកស្រុកនៅប្រទេសថៃដែលកាន់ទំព័រហេ្វសប៊ុកឈ្មោះថា«ពលករ» ដែលជួយផ្តល់ព័ត៌មាននិងជំនួយដល់ពលករខ្មែរនៅទីនោះ បានប្រាប់ថាព្រោះតែកូវីដ១៩ ពលករខ្មែប្រហែល ៥៥ភាគរយនៅថៃបានបាត់បង់ការងារ ហើយ៣០ភាគរយទៀតបានចាកចេញពីប្រទេសថៃអំឡុងពេលប្រទេសនេះបិទតាមរយៈច្រងរបៀងខុសច្បាប់ដោយត្រូវចំណាយយ៉ាងថ្លៃ។ លោកបានបន្ថែមថាចំនួនរោងចក្រនៅប្រទេសដែលបិទគឺមិនមានលោកមិនច្បាស់នោះទេ ដោយសារតែក្រសួងការងារថៃមិនបានផ្សព្វផ្សាយទិន្នន័យនេះ។
លោក ភក្រា្ត បានប្រាប់ថាគាត់បានទទួលសារហ្វេសប៊ុកនិងការហៅទូសព្ទចូលជាច្រើនពីពលករសួរនាំព័ត៌មានពាក់ព័ន្ធនឹងការឆ្លងព្រំដែន និងកូវីដ១៩ ហើយខ្លះទៀតបានសុំរកការជួយឧបត្ថម្ភដើម្បីយកទៅទិញម្ហូប។ លោកបានបន្តថាក្នុងចំណោមពលករខ្មែរ ៥៥ភាគរយនៅថៃដែលគ្មានការងារជាច្រើនកំពុងរង់ចាំការបើកព្រំដែនឡើងវិញ។
លោក ភក្រា បានបន្តថា៖«ខ្ញុំគិតថាអ្វីដែលពួកគាត់ចង់បានបំផុតនោះគឺការបើកព្រំដែន ព្រោះថាពួកគាត់មិនចង់ត្រលប់ទៅកម្ពុជាវិញតាមរយៈការឆ្លងដែនតាមច្រករបៀងខុសច្បាប់នោះទេ។ ពួកគាត់ខ្លាចថា(ប្រសិនបើពួកគាត់លួចឆ្លងមក) ពួកគាត់នឹងមិនអនុញ្ញាតឱ្យត្រលប់ចូលទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃបានទៀតទេ»។
លោកបានបន្ថែមទៀតថា៖«ពលករដែលនៅថៃកំពុងជួបនូវបញ្ហាថ្លៃឈ្នួលស្នាក់នៅ។ ពួកគេត្រូវចំណាយលើម្ហូបអាហារ ហើយអ្នកខ្លះទៀតនៅជាប់នៅទីនេះ ព្រោះតែឯកសាររបស់ពួកគាត់ហួសកំណត់ អ៊ីចឹងហើយគាត់មិនអាចត្រលប់ទៅផ្ទះវិញទេ»។
សម្រាប់អ្នកស្រីសារឿន ការវិលត្រលប់មកកម្ពុជាជារឿងមានតម្លៃដែលត្រូវចំណាយមិនស្តាយថាវាជាប្រាក់ ឬក៏ការបាត់បង់ឱកាសត្រលប់ទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃវិញ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាអ្នកស្រីសម្រចចិត្តវិលចូលប្រទេសវិញតាមច្រករបៀងខុសច្បាប់។ អ្នកស្រីបានប្រាប់ថាពេលនេះអ្នកស្រីចង់រកការងារធ្វើនៅទីនេះវិញ។
អ្នកស្រីបានឱ្យដឹងថា៖«ខ្ញុំត្រូវលក់ម៉ូតូរបស់ខ្ញុំដើម្បីមានលុយជិះរថយន្តត្រលប់មកខ្មែរវិញ ម៉ូតូដែលខ្ញុំបានទិញជិះទៅធ្វើការនោះមានតម្លៃ១ម៉ឺនបាត (៣២០ដុល្លារ) ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវតែលក់វាក្នុងតម្លៃប្រហែល៥០០០បាត(១៦០ដុល្លារ)។ ថ្ងៃណាមួយ ខ្ញុំប្រហែលគ្មានលុយទិញម្ហូបញ៉ាំទេ។ តើខ្ញុំអាចរស់នៅយ៉ាងម៉េចទៅ? ខ្ញុំគ្មានទាំងលុយបង់ថ្លៃបន្ទប់ផង»។
ពលករចំណាកស្រុកម្នាក់ទៀត វ័យ៣៦ឆ្នាំ លោក សិទ្ធ កុយ ក៏បានវិលចូលប្រទេសកម្ពុជាតាមច្រកខុសច្បាប់ដែរនៅសប្តាហ៍នេះដោយគាត់ត្រូវចំណាយ៧ពាន់បាត (២២៥ដុល្លារ)។
លោក កុយ បានប្រាប់ថាគាត់ចាប់ផ្តើមធុញទ្រាន់នឹងរោងចក្ររបស់គាត់ បន្ទាប់ពីអ្នកគ្រប់គ្រងបានដកហូតលិខិតឆ្លងដែន និងលិខិតអនុញ្ញាតធ្វើការងាររបស់គាត់ ហើយមិនបានផ្តល់ប្រាក់ឱ្យបានសមរម្យទៅនឹងចំនួនម៉ោងដែលលោកបានបំពេញការងារ។
លោកបានឱ្យដឹងថា៖«ពេលខ្លះ ពួកយើងបានធ្វើការ៨ម៉ោង ប៉ុន្តែពួកគេគិតលុយឱ្យតែ៤ម៉ោង»។ ទោះបីពួកយើងធ្វើការថែមម៉ោង ពួកគេក៏មិនឱ្យលុយយើងដែរ។ ខ្ញុំគ្មានលុយផ្ញើទៅឱ្យកូនខ្ញុំទេ។ អ៊ីចឹងហើយទោះបីខ្ញុំអាចត្រូវបានចាប់ខ្លួនពេលឆ្លងដែនមកផ្ទះវិញ ក៏ខ្ញុំលែងខ្វល់ដែរ»។
លោក កុយ បានលើកឡើងថាគាត់បានហៅទូរសព្ទទៅស្ថានទូតខ្មែរនៅថៃដើម្បីសូមឱ្យជួយនាំគាត់មកផ្ទះវិញ ប៉ុន្តែគាត់មិនបានជំនួយអ្វីសោះ។
លោកបានប្រាប់ថា៖«ខ្ញុំដំបូងបានតេទៅទូតកាលពីខែមេសា ហើយពួកគេបានប្រាប់ខ្ញុំថាឱ្យរង់ចាំ។ ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តចាកចេញ ហើយខ្ញុំបាននិយាយថាខ្ញុំមិនអាចរង់ចាំបានទេ។ ខ្ញុំចង់បានការងារធ្វើ ហើយខ្ញុំគ្មានលុយបង់ផ្ទះទេ»។
លោកបានប្រាប់បន្តថា៖«(រោងចក្រ) មិនបានឱ្យឯកសាររបស់ខ្ញុំមកខ្ញុំវិញទេ ពួកគេបានយកទុកឯកសារទាំងអស់ មានលិខិតឆ្លងដែន និយាយទៅទាំងអស់។ ខ្ញុំចង់ធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងបាងកកស្វែងរកការងារផ្សេងធ្វើ តែខ្ញុំអត់មានឯកសារ។ ខ្ញុំមិនអាចធ្វើដំណើរទៅណាទេ ព្រោះថាខ្ញុំខ្លាចប៉ូលីសចាប់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏ខ្លាចថាខ្ញុំអាចនឹងឆ្លងកូវីដ១៩ដែរ»។
ខេមបូចា មិនអាចទាក់ទងសុំការឆ្លើយតបពីស្ថានកម្ពុជាប្រចាំប្រទេសថៃ និងក្រសួងការងារថៃជុំវិញបញ្ហានេះបានទេ។
លោក ភក្រា្ត បានប្រាប់ខេមបូចាពីខេត្តប៉ាតាយ៉ា ថាការបិទប្រទេសនៅថៃបានបង្កការលំបាកច្រើនទៀតសម្រាប់រូបលោកក្នុងការជួយដល់ពលករដែលត្រូវការជំនួយ។
លោកបានលើកឡើងថា៖ «ប្រសិនបើពួកគាត់មានបញ្ហា ពួកយើងមិនអាចទៅនិងស៊ើបអង្កេតបានទេ អំឡុងពេលផ្ទុះកូវីដ១៩នេះ ព្រោះថាយើងមិនអាចមិនគោរពច្បាប់ថៃទេ»។
គាត់បានបន្ថែមថា៖ «តាំងពីការបិទប្រទេសបានចាប់ផ្តើមមក ពួកយើងមិនអាចជួយពួកគាត់បានទេ។ ខ្ញុំត្រូវចូលរួមស្តាប់សវនការមួយនៅខែមេសា ដើម្បីសង្កេត ប៉ុន្តែពួកយើងអត់អាចទៅបានទេ។ អាជ្ញាធរក៏កំពុងផ្តោតទៅលើកូវីដ១៩ដែរ ដូច្នេះពួកគេក៏យកចិត្តទុកដាក់តិចចំពោះរឿងផ្សេង»។
លោក ហេង សួរ អ្នកនាំពាក្យក្រសួងការងារមិនអាចផ្តល់តួលេខពលករខ្មែរដែលកំពុងអត់ការងារធ្វើនៅប្រទេសថៃបានទេ ហើយលោកប្រាប់ថាពលករដែលកំពុងស្វែងរកការឧបត្ថម្ភផ្នែកថវិកា ត្រូវសាកសួរក្រសួងសង្គមកិច្ច ឬក្រសួងផែនការ។
ប៉ុន្តែអ្នកនាំពាក្យក្រសួងសង្គមកិច្ច លោក តូច ចាន់នី បានប្រាប់ថាក្រសួងរបស់លោកមិនមានកម្មវិធីដើម្បីជួយគាំទ្រដល់ពលករខ្មែរដែលគ្មានការងារធ្វើនៅថៃទេ ហើយបានបង្វែរសំណួរទាក់ទងនឹងប្រាក់ឧបត្ថម្ភទៅក្រសួងការងារវិញ។
ខេមបូចាមិនអាចទាក់ទងសុំការអត្ថាធិប្បាយពីក្រសួងផែនការបានទេ។
បច្ចុប្បន្ននេះ អ្នកស្រី សារឿន និង លោក កុយ ជាពលករចំណាកស្រុកក្នុងចំណោមពលករចំណាកស្រុកជាច្រើននាក់ទៀតដែលជ្រើសរើសយកការស្វែងរកការងារធ្វើនៅស្រុកកំណើតក្នុងប្រទេសកម្ពុជាវិញជាជាងនៅក្នុងប្រទេសថៃ។
ចំពោះអ្នកស្រី សារឿន ការត្រលប់មកស្រុកកំណើតវិញជារឿងរីករាយមួយ។ អ្នកស្រីបានលើកឡើងថា៖ «ពេលនេះខ្ញុំអាចជួបជុំជាមួយគ្រួសារ។ ខ្ញុំនឹងចាប់ផ្តើមរករោងចក្រកាត់ដេរធ្វើម្តងទៀតនៅខែក្រោយនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា»៕
