ការសិក្សាថ្មីមួយរបស់រដ្ឋាភិបាលរកឃើញថា ជិតពាក់កណ្ដាលនៃកុមារកម្ពុជាអាយុចន្លោះពី១ទៅ១៤ឆ្នាំ គឺបានទទួលការអប់រំដោយការប្រើហិង្សាលើរាងកាយ ដោយលើកឡើងថានេះជាទម្លាប់ដែលនៅតែមាន ហើយពេលអប់រំកូនឪពុកម្ដាយតែងវាយកូនៗ។
ការស្ទង់មតិមួយរបស់ក្រសួងសុខាភិបាល និងវិទ្យាស្ថានជាតិស្ថិតិ ចេញផ្សាយកាលពីសប្ដាហ៍មុន បានឲ្យដឹងថា ៤៣ភាគរយនៃកុមារអាយុចន្លោះពី១ទៅ១៤ឆ្នាំ តែងតែត្រូវបានអប់រំដោយការវាយដំលើរាងកាយនៅក្នុងគ្រួសារ ក្នុងនោះមាន ៥ភាគរយបានរងហិង្សាលើរាងកាយធ្ងន់ធ្ងរ ដូចជារងការវាយដំលើមុខ ឬក្បាលជាដើម។
បើតាមរបាយការណ៍ដដែលបានឲ្យដឹងថា ពីរភាគបីនៃកុមារទាំងនេះធ្លាប់រងបទពិសោធន៍ការអប់រំបែបហិង្សាលើរាងកាយ ឬហិង្សាផ្សេងទៀត។ បន្ថែមពីនេះ កុមារបីនាក់ក្នុងចំនោមប្រាំនាក់មានបទពិសោធន៍រងហិង្សាផ្នែកផ្លូវចិត្ត ដូចជាការស្រែកគំហកដាក់ ឬហៅឈ្មោះតែម្ដង។
ក្មេងប្រុស និងកុមារផ្សេងទៀតរស់នៅជនបទ គឺទំនងជារងទណ្ឌកម្មលើរាងកាយ និងផ្លូវចិត្តច្រើនជាងក្មេងស្រី និងកុមារនៅតាមទីក្រុង។
ការសិក្សានេះបានធ្វើទៅលើ ២១ ០០០ គ្រួសារនៅទូទាំងប្រទេសតាំងពីខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២១ ដល់ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២២ អំពីវិធីសាស្រ្តអប់រំកូនដែលបានប្រើលើកូនគឺមួយខែមុន នៃការស្ទង់មតិនេះធ្វើឡើង។
«អំពើហិង្សាលើកុមារបានបង្កឲ្យមានផលប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលមិនត្រឹមតែធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់កុមារនោះទេ តែក៏អាចបំផ្លាញសហគមន៍ទាំងមូល និងមនុស្សជំនាន់ក្រោយផងដែរ» នេះបើតាមការលើកឡើងរបស់អ្នកស្រី Foroogh Foyouzat តំណាងអង្គការយូណេសេហ្វប្រចាំកម្ពុជា ដែលនិយាយក្នុងសេចក្ដីថ្លែងការណ៍។ អ្នកស្រីបន្តថា៖ «ការសិក្សានេះបានបង្ហាញពីការរីកចម្រើននៅតាមតំបន់មួយចំនួន ប៉ុន្តែនៅមានរឿងជាច្រើនទៀតដែលត្រូវបន្តធ្វើ»។
សេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដដែលបានលើកឡើងថា កាលពីឆ្នាំ២០១៣ ការស្ទង់មតិថ្នាក់ជាតិមួយបានបង្ហាញថា ៥០ភាគរយនៃកុមារបានទទួលរងអំពើហិង្សាលើរាងកាយ ហើយការសិក្សាថ្មីនេះបានបង្ហាញពីការធ្លាក់ចុះបន្តិចក្នុងរយៈពេលជិត១០ឆ្នាំកន្លងមកនេះ។
ដើម្បីគាំពារកុមារ និងបញ្ចប់អំពើហិង្សាដែលដិតដាមក្នុងរង្វង់គ្រួសារ អ្នកស្រី Foroogh Foyouzat មានប្រសាសន៍ថាកម្ពុជាគួរតែរៀបចំឲ្យរួចរាល់នូវច្បាប់ស្ដីបីការគាំពារសិទ្ធិកុមារ និងបង្កើនការវិនិយោគបន្ថែមទៀតលើបុគ្គលិកសង្គមកិច្ច និងកម្មវិធីគាំពារនានា។
លោក ភី ណូ ប្រធាននាយកដ្ឋានគាំពារកុមាររបស់ក្រសួងសង្គមកិច្ច មានប្រសាសន៍ថាទម្លាប់ក្នុងសង្គមដែលនៅមានសព្វថ្ងៃបានដើរតួរយ៉ាងសំខាន់លើការប្រើហិង្សាដើម្បីអប់រំកូននៅកម្ពុជា។
លោកបន្ថែមថា៖ «ឪពុកម្ដាយ ក៏ដូចជាអ្នកអប់រំផ្សេងទៀត តែងតែបង្រៀនក្មេងដោយស្រែកខ្លាំងៗដាក់ពួកគេ និងពេលខ្លះថែមទាំងប្រើហិង្សាលើរាងកាយទៀតផង»។ លោកបន្តថា៖ «នេះក៏ដោយសារពួកគាត់ធ្លាប់ទៅនឹងវប្បធម៌ ឬទម្លាប់ដែលពួកគាត់បានជួបកាលពីនៅកុមារ ហើយតិចឬច្រើន អ្វីទាំងនោះក៏បានជះឥទ្ធិពលលើចិត្តគំនិតរបស់ពួកគាត់ ដោយគិតថាការដាក់ទណ្ឌកម្ម អាចជួយណែនាំក្មេងឲ្យដើរលើផ្លូវត្រូវ និងមានចរិយាល្អ»។
លោកឲ្យដឹងទៀតថា ដើម្បីកែប្រែទម្លាប់របស់គ្រូ ឬឪពុកម្ដាយនេះចេញគឺត្រូវការពេលវេលា ដើម្បីឲ្យពួកគាត់ឈប់អប់រំកូនចៅតាមបែបហិង្សា និងងាកមកជាការអប់រំបែបវិជ្ជមានវិញ។
លោកបន្ថែមថា៖ «យ៉ាងណាអំពើហិង្សាលើរាងកាយកុមារនៅតាមគ្រួសារបានថយចុះយ៉ាងច្រើននៅប្រាំឆ្នាំចុងក្រោយនេះ»។
លោក ហឿ សេធុល ប្រធានសមាគមអ្នកប្រឹក្សាយោបល់ និងអ្នកជំនាញផ្នែកចិត្តសាស្រ្ត មានប្រសាសន៍ថា អំពើហិង្សាគ្រប់ទម្រង់ទាំងអស់មិនមែនជាការអប់រំប្រៀនប្រដៅនោះទេ តែវាជាការបំពានលើផ្នែករាងកាយ និងស្មារតី។ ប៉ុន្តែលោកថានៅកម្ពុជា ប្រជាពលរដ្ឋនៅតែយល់ច្រឡំថាការដាក់ទណ្ឌកម្មលើរាងកាយគឺជារឿងធម្មតា។
លោកថា ផលវិបាកកើតចេញពីការរំលោភបំពានផ្នែករាងកាយ និងស្មារតី លើកុមារមានដូចជាបញ្ហាថប់អារម្មណ៍ បាក់ទឹកចិត្ត និងអស់ជំនឿលើខ្លួនឯងជាដើម។
លោកបន្ថែមថា៖ «វាជាកង្វល់ធំមួយក្នុងសង្គម។ ប៉ុន្តែប្រជាពលរដ្ឋយើងដូចមើលរំលងរឿងនេះ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សោកស្ដាយចំពោះរឿងនេះ ពីព្រោះថាសូម្បីតែអ្នកអប់រំ ក៏មិនបានយកចិត្តទុកដាក់លើបញ្ហានេះដែរ» ៕
ប្រែសម្រួលពីអត្ថបទភាសាអង់គ្លេស៖ 43% of Children Under 14 Physically Disciplined at Home, Study Says
