សមាគមសម្ព័ន្ធអ្នកសារព័ត៌មានកម្ពុជា

ក្មេងស្រីជនជាតិភាគតិចនៅតែជួបបញ្ហាក្នុងការសិក្សានិងបញ្ហាប្រឈមផ្សេងៗ ក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ

អ្នកស្រី គ្រី ស៊ុយហៀង នាយិកាប្រតិបត្តិនៃអង្គការនារីដើម្បីសន្តិភាព ឡើងថ្លែងក្នុងវេទិកាសាធារណៈអំពីសំឡេងក្មេងស្រីជនជាតិភាគតិច ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ។ រូបថតថ្ងៃទី២៩ ខែមេសា ឆ្នាំ២០២២។ ខេមបូចា/វ៉ា សុភានុត
អ្នកស្រី គ្រី ស៊ុយហៀង នាយិកាប្រតិបត្តិនៃអង្គការនារីដើម្បីសន្តិភាព ឡើងថ្លែងក្នុងវេទិកាសាធារណៈអំពីសំឡេងក្មេងស្រីជនជាតិភាគតិច ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ។ រូបថតថ្ងៃទី២៩ ខែមេសា ឆ្នាំ២០២២។ ខេមបូចា/វ៉ា សុភានុត

ក្មេងស្រីជនជាតិភាគតិចចំនួន៤សហគមន៍​ បានរៀបរាប់ពីទុក្ខកង្វល់និងបញ្ហាប្រឈម​ក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ ដែលបណ្ដាលមកពីផ្នត់គំនិតសង្គម និងកង្វះសេវាសាធារណៈ ព្រម​ទាំងកត្តាជីវភាព។

អង្គការនារីដើម្បីសន្តិភាពបានប្រារព្ធវេទិកាសាធារណៈលើប្រធានបទ «សំឡេងក្មេង​ស្រី​ជនជាតិដើមភាគតិច»​ នៅព្រឹកថ្ងៃទី២៩ ខែមេសា ឆ្នាំ២០២២នេះ ដើម្បីបង្កើនការយល់ដឹង​ពីបញ្ហាប្រឈម ការតស៊ូជម្នះ ក្ដីសង្ឃឹម និងក្ដីស្រម៉ៃរបស់ក្មេងស្រីជនជាតិដើមភាគតិច។ ការចែក​រំលែករបបគំហើញនៃការសិក្សាស្រាវជ្រាវជាមួយក្មេងស្រីចំនួន៣៤៣នាក់មកពី​សហគមន៍​ជនជាតិភាគតិចក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដូចជា ជនជាតិដើមភាគតិចពូនង ​វៀតណាម ចាមមូស្លីម និងខ្មែរក្រោម។

កញ្ញា ចរិយា តំណាងពីសហគមន៍ជនជាតិភាគតិចវៀតណាមមួយមកពីខេត្តកំពង់ឆ្នាំង​និង​កណ្តាល បានរៀបរាប់ថា ក្មេងស្រី​ជនជាតិ​វៀតណាមភាគច្រើនពុំសូវបានចូលសាលារៀន ដោយសារ​តែពុំមានឯកសារ​គ្រប់​គ្រាន់។

យុវតី ចរិយា និយាយថា៖ «ក្មេងស្រីត្រូវជួយរៀបចំផ្ទះ។ អត់បានចូលរៀន ដោយសារ​អត់​ឯកសារ។ អ្នកទៅរៀនត្រូវគេមើលងាយពីមិត្តភក្តិនិងគ្រូ។ ពួកគាត់អត់ហ៊ានចេញ​អត្តសញ្ញាណ​ដោយសារត្រូវគេរើសអើង»។

យុវតីរូបនេះបន្តថា ចំពោះក្មេងស្រីដែលរស់នៅលើផ្ទះបណ្ដែតទឹក ត្រូវប្រឈមនឹងកង្វះ​ទឹក​ស្អាត និងបរិស្ថានរស់នៅមិនល្អ ដោយសារតែមានការផ្លាស់ទីពីកន្លែងមួយ​ទៅកន្លែងមួយ​ផ្សេងទៀត។

យុវតីរូបនេះ បានអះអាងថា ឱកាសសម្រាប់ក្មេងប្រុសនិងក្មេងស្រី ពុំមានភាពស្មើគ្នា ដោយ​សារឪពុកម្ដាយ អាចឱ្យក្មេងប្រុសចេញទៅធ្វើការខាងក្រៅ ខណៈក្មេងស្រីត្រូវនៅចាំផ្ទះ​ព្រោះ​ពុំមានសុវត្ថិភាពក្នុងការចេញក្រៅ។ ប្រភពដដែល ឱ្យដឹងទៀតថា ឪពុកម្ដាយ​ជនជាតិ​វៀតណាម​ ពិតជាចង់បានឯកសារផ្លូវច្បាប់សម្រាប់កូនៗ​របស់ពួកគេដើម្បី​អាចរស់នៅបាន​ទៅថ្ងៃអនាគត។

សៀវភៅ Making the Space ដែលរៀបរាប់ពីក្មេងស្រីជនជាតិភាគតិចត្រូវបាន ប្រកាសផ្សាយ​ជាសាធារណៈនៅព្រឹកថ្ងៃ​ទី២៩ ខែមេសា ឆ្នាំ២០២២។ រូបថតថ្ងៃទី២៩ ខែមេសា ឆ្នាំ២០២២។ ខេមបូចា/វ៉ា សុភានុត

កញ្ញា ទាវ តំណាងសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចពូនងមួយមកពីខេត្តមណ្ឌលគិរី បាន​និយាយ​ថា ក្មេងស្រីជនជាតិដើមភាគតិច​ពូនង ពុំសូវមានឱកាសសិក្សាភាសា​ដើមកំណើតខ្លួន​ឡើយ ខណៈមួយចំនួនចេះនិយាយ​ប៉ុន្តែ​មិនចេះសរសេរអក្សរ។ យុវតីរូបនេះបន្តថា កត្តាដែល​ក្មេងស្រីទាំងនោះប្រឈម​គឺខ្វះខាត​ថវិកា និងសាលារៀននៅឆ្ងាយជាដើម។

យុវតី ទាវ និយាយថា៖«ប្រឈមខ្លាំងការរៀនសូត្រ​​ ឪពុកម្ដាយបង្ខំឱ្យរៀបការ មិនឱ្យ​ទៅរៀន​ឆ្ងាយត្រូវជួយការងារផ្ទះនិងស្រែចំការ»។

កញ្ញា ទាវ បន្តថា​ ក្មេងស្រីជនជាតិដើមភាគតិចទាំងនោះ មានការខ្មាស់អៀនច្រើនចំពោះការ​និយាយអំពីកត្តាសុខភាពផ្លូវភេទ និងមិនហ៊ានប្រាប់គេថាខ្លួនជាជនជាតិដើមភាគតិច ដោយ​ខ្លាចការរើសអើង។

កញ្ញា រីយ៉ា តំណាងសហគមន៍ខ្មែរឥស្លាមមួយមកពីខេត្តកំពង់ឆ្នាំង បាននិយាយថា ក្មេងស្រី​ខ្មែរឥស្លាម​ប្រឈមនឹងការស្លៀកពាក់បែបសាសនា និងភាសា ហើយនៅពេលពួកគេបោះបង់​ការសិក្សា ត្រូវធ្វើការរោងចក្រ និងចំណាកស្រុក ឬត្រូវបង្ខំឱ្យរៀបការនៅពេលពេញវ័យ។

កញ្ញា យ៉ា និយាយថា៖ «គ្នានសិទ្ធិដូចក្មេងប្រុស ដោយសារផ្នត់គំនិតសហគមន៍។ មានឱកាសតិចតួច​ពេលចង់បន្តសកលវិទ្យាល័យតែងជួបបញ្ហា»។

កញ្ញា សីកា តំណាងសហគមន៍ខ្មែរក្រោមមួយមកពីខេត្តសៀមរាបនិងក្រចេះ បាននិយាយថា ក្មេងស្រីខ្មែរកម្ពុជាក្រោម​ពុំសូវបាន​ការលើកទឹកចិត្តឱ្យរៀនសូត្រ និងតម្រូវឱ្យធ្វើការងារផ្ទះ ខណៈឪពុកម្ដាយខ្លាច​កូនភ្លើតភ្លើន​ទើបមិនជំរុញឱ្យធ្វើការងារសង្គម។

យុវតី សីកា និយាយថា៖ «មានការរើសអើងក្មេងស្រីកម្ពុជាក្រោមនិយាយអត់សូវច្បាស់ គេមិនដឹងថាជាជនជាតិអ្វី»។

«ជីវិតនេះរស់បានយូរប៉ុណ្ណា ម្ដេចមិនតវ៉ារកក្ដីសុខខ្លួនឯង ដឹងទេអនាគតនៅវែង មេ្ដច​មិន​ចំបែងរកសេរី» នេះគឺជាឃ្លាមួយក្នុងបទចម្រៀងដែលច្រៀង​ដោយយុវតីម្នាក់​លើវេទិកាមួយ​នេះ។

នាងបានរៀបរាប់ថា៖«កាលពីជាង១០ឆ្នាំមុន ខ្ញុំរស់នៅដាច់ឆ្ងាយពីក្រុងសៀមរាប។ ដូច្នេះ​បរិយាកាសនៅទីនោះទម្លាប់ធ្វើអ្វីគឺធ្វើចឹង។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំចង់ត្រូវការអ្វីបន្ថែមទៀត ហើយ​ខ្ញុំបានចាកចេញពីស្រុកកំណើត ហើយខ្ញុំបានរកឃើញអ្វីដែលខ្ញុំចូលចិត្ត»។ នាងបន្តទៀតថា៖ «ពេលខ្លះ​ឱកាសមិនមែនរត់មករកយើងទេ ក្នុងនាមយើងជាមនុស្សមានក្ដីស្រមៃ​យើងត្រូវ​ចេញក្រៅ​ដើម្បី​ចាប់យកវា។ យើងអាចចែករំលែកបាននូវអ្វីដែលយើងដឹងទៅកាន់អ្នកដែល​គេពុំមានឱកាស»។

ក្នុងវេទិកាសាធារណៈនេះក៏មានកិច្ចពិភាក្សាមួយដើម្បីឆ្លើយតបចំពោះតម្រូវការក្មេងស្រីជន​ជាតិភាគតិចទាំងនោះ ដោយវាគ្មិនចូលរួមមានតំណាងក្រសួងកិច្ចការនារី និងអង្គការ​មូលនិធិ​កុមារនៃអង្គការសហប្រជាជាតិ(UNICEF) និងនាយិកានៃអង្គការនារីដើម្បីសន្តិភាពផងដែរ។

លោក ថេ ឈុនហាក់ នាយកនៃអគ្គនាយកដ្ឋានសមភាពយេនឌ័រនិងអភិវឌ្ឍន៍សេដ្ឋកិច្ច​នៃ​ក្រសួងកិច្ចការនារី បានលើកឡើងក្នុងវេទិការនេះថា ក្រសួងបានកំណត់យកគោលការណ៍​អភិវឌ្ឍន៍ដែលមិនទុកចោលនរណាម្នាក់ឡើយ។

លោក ឈុនហាក់ មានប្រសាសន៍ថា៖«ខ្ញុំមកអង្គុយនៅទីនេះចង់ដឹងថា តើក្រុមគោលដៅ​ថ្មីៗ​(ក្រុមមនុស្សគេមើលរំលង)មានអ្វីដែលយើងត្រូវស្រាវជ្រាវហ្នឹង»។ សម្រាប់សហគមន៍​វៀតណាមខ្ញុំកំពុងគិតពីការកុំបោះបង់នរណាម្នាក់ឱ្យនៅ​​ឯកកោ»។

មន្ត្រីអង្គការនារីដើម្បីសន្តិភាពពន្យល់ពីអត្ថន័យនៃគំនូរដល់ក្មេងស្រីជនជាតិ​ខ្មែរឥស្លាមពីរនាក់នៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។ រូបភាពផ្ដល់ឱ្យ

អ្នកស្រី គ្រី ស៊ុយហៀង នាយិកាប្រតិបត្តិនៃអង្គការនារីដើម្បីសន្តិភាព បានថ្លែងថា បើទោះ​បី​ជារដ្ឋាភិបាលមានគោលនយោបាយនិងសកម្មភាពដើម្បីផ្ដល់ឱកាសឱ្យជនជាតិដើមភាគតិចក៏ដោយ ប៉ុន្តែរដ្ឋត្រូវធានាថាពួកគេទាំងនោះមានមធ្យោបាយក្នុងការចាប់យកឱកាសផងដែរ។

អ្នកស្រី ស៊ុយហៀង និយាយថា៖ «ខ្ញុំសង្ឃឹមថាគោលនយោបាយរដ្ឋាភិបាលនឹងទទួល​បាន​សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា មិនថាគាត់មានអត្តសញ្ញាណអ្វីក៏ដោយ»។

នាយិការូបនេះ បន្ថែមថា អ្នកស្រីនឹងបន្តធ្វើការជាមួយស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធរហូតដល់ក្មេងស្រី​ជនជាតិភាគតិចទាំងនោះ មិនថាមានអត្តសញ្ញាណបែបណា​ សុទ្ធតែទទួលបានសិទ្ធិ​របស់​ខ្លួនពេញលេញទាំងអស់។

លោក រៀម រិន មន្ត្រីជំនាញផ្នែកអប់រំនៃអង្គការមូលនិធិកុមារ​នៃអង្គការសហ​ប្រជាជាតិ​(UNICEF) បានមានប្រសាសន៍ថា អង្គការ UNICEF បានធ្វើការលើគោលការណ៍​ជាច្រើន ហើយក្នុងឆ្នាំ២០១៩ អង្គការកុមារនេះ​បានធ្វើគោលនយោបាយចំនួន៤គឺ ការលើកកម្ពស់​ជនជាតិដើមភាគតិច ការផ្ដល់សេវាកម្មផ្នែកសុខាភិបាល ការផ្ដល់សេវាកម្មផ្នែកអប់រំ និងការ​លើកកម្ពស់ផ្នែកវប្បធម៌ ជំនឿ សាសនា។ បើតាមមន្ត្រីអង្គការកុមាររូបនេះ ឱ្យដឹងថា ជនជាតិ​ដើមភាគតិចនៅកម្ពុជាមានប្រមាណ២៤ទៅ២៥ក្រុមធំៗ ខណៈបច្ចុប្បន្នក្រសួងអប់រំ​កំពុង​អនុវត្តនូវអក្ខរក្រមនៃភាសាដើម ព្នង ទំពួន ក្រឹង កាវែត។ល។

លោក រិន ឱ្យដឹងថា៖«អន្តរាគមន៍យើងធ្វើពិសេសអប់រំជាមួយជនជាតិដើមភាគតិច គឺយើង​ប្រើវិទ្យុជាភាសាពួកគាត់ដល់ពួកគាត់។ ផ្ដល់អាហារូបករណ៍ដល់គាត់រៀនចប់វិទ្យាល័យ​តែម្ដង។ ផ្ដល់អាហារូបករណ៍សាលាគរុសិស្ស ដើម្បីឱ្យគាត់អាចត្រលប់ទៅវិញបង្រៀន​ជនជាតិដើមភាគតិចជាភាសាគាត់តែម្ដង»។

លោក រិន យល់ឃើញថា គួរតែមានការៀបចំឱ្យមានធនធានមនុស្ស​គ្រប់គ្រាន់​ដើម្បី​អាច​បង្រៀនជនជាតិដើមភាគតិចទាំងនោះ ហើយសៀវភៅ​និងសម្ភារៈសិក្សា​ត្រូវឆ្លុះ​បញ្ចាំង​ពី​វប្បធម៌របស់ពួកគេផងដែរ។

ការស្រាវជ្រាវរបស់អង្គការនារីដើម្បីសន្តិភាពបានរកឃើញថា ក្មេងស្រីជនជាតិដើមភាគតិច​ចង់ថែរក្សានិងរៀនភាសាកំណើតរបស់ខ្លួនតែមានភាពលំបាកក្នុងការទទួលបានធនធានទាំងនោះ។ ការស្ទង់មតិឱ្យដឹងថាក្មេងស្រីជនជាតិដើមភាគតិចភាគច្រើនក្នុងចំណោម​អ្នកចូលរួម​ធ្វើការ​ស្ទង់មតិចំនួន៣៤៣នាក់ពុំធ្លាប់បានសិក្សាភាសា​កំណើតខ្លួន។

ប្រភពដដែលបន្តថា កង្វះធនធានហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធសម្ភារៈបរិក្ខារ សេវាសាធារណៈ និង​ផ្នត់​គំនិតនៅតែជាកង្វល់ចម្បងសម្រាប់ក្មេងស្រីជនជាតិដើមភាគតិចនៅសហគមន៍ក្នុងការទទួលបានអប់រំ ខណៈអំពើហិង្សាលើក្មេងស្រី ជារឿងធម្មតាក្នុងសហគមន៍។

ដោយឡែកក្មេងស្រីជនជាតិភាគតិចវៀតណាម មិនសូវមានទំនាក់ទំនង​ជាមួយអ្នកខាងក្រៅ​ដោយសារមិនមានសុវត្ថិភាព។ពួកគេច្រើនមានភាពខ្មាសអៀន និងមិនមានការយល់ដឹង​ពី​សិទ្ធិឬចំណេះដឹងពីសុខភាពផ្លូវភេទ និងសុខភាពបន្តពូជ។ ហើយមិនមាន​សេរីភាព​និង​ឱកាស​ដូចក្មេងប្រុស ដោយសារតែគ្រួសារ និងផ្នត់គំនិតសហគមន៍។

ចំពោះក្មេងស្រីខ្មែរឥស្លាមភាគច្រើនឱ្យតម្លៃលើការអប់រំដែលមានកម្រិតខ្ពស់ហើយពួកគេ​ប្រាថ្នាចង់បន្តការសិក្សានៅសកលវិទ្យាល័យ ប៉ុន្តែជារឿយៗពួកគេ​ប្រឈមមុខ​នឹងឧបសគ្គ​ជាច្រើនក្នុងការបន្តការសិក្សានៅសកលវិទ្យាល័យ។

យោងតាមការស្រាវជ្រាវបន្ថែមថា សម្រាប់ក្មេងស្រីខ្មែរក្រោមក៏ជួបបញ្ហាប្រឈមក្នុងការបន្ត​ការសិក្សានៅសាលាដោយសារបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុក្នុងគ្រួសារផងដែរ៕

881 views
ព័ត៌មានទាក់ទង

ព័ត៌មានថ្មីៗ

អត្ថបទពេញនិយម