ខណៈជម្លោះឈានដល់ឆ្នាំទី៤ គ្រួសារដែលប៉ះពាល់ដោយគម្រោងព្រលានយន្តហោះខ្នាតធំ នៅតែបន្តតវ៉ាដោយក្តីសង្ឃឹម

ទោះបីជាប្រជាពលរដ្ឋនៅភូមិកំពង់តាឡុងត្រូវបានរារាំងមិនឱ្យចូលដីស្រែរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏តំបន់នេះនៅតែមានសកម្មភាពមមាញឹក ដែលភាពច្រើនជាសកម្មភាពរថយន្តដឹកដី និងថ្ម ទៅកាន់ទីតាំងព្រលានយន្តហោះខ្នាតធំ ដែលពីមុនត្រូវបានអ្នកភូមិរំពឹងថាជាគម្រោងដែលផ្លាស់ប្រែជាវិជ្ជមានដល់តំបន់ជនបទនៃខេត្តកណ្តាលនេះ។

អាជ្ញាធរ​បាន​អនុវត្ត​ការ​រឹតត្បិត​ការចូល​ទៅ​កាន់​ដី​ជម្លោះ​ចាប់​តាំង​ពី​មាន​ការ​បង្រ្កាប​ការ​តវ៉ា​នៅ​ក្នុង​ភូមិ​កាលពី​ខែ​កញ្ញា ដែល​នាំ​ឱ្យ​មាន​ការ​ចោទ​ប្រកាន់​ករណីព្រហ្មទណ្ឌលើអ្នកភូមិ៩នាក់ ដែលពេលនេះ​ពួកគេ​ត្រូវ​បាន​តុលាការ​ខេត្ត​ចោទប្រកាន់​ពី​បទ​ញុះញង់​ឱ្យ​ប្រព្រឹត្ត​បទ​ឧក្រិដ្ឋ។ ប៉ុន្មានខែក្រោយពីការប៉ះទង្គិច ការព្យាយាមស្នើសុំចូលទៅមើលតំបន់នោះដោយអ្នកសារព័ត៌មានខេមបូចា ត្រូវបានបដិសេធដោយដាច់អហង្ការ។ សន្តិសុខម្នាក់បានសួរទៅកាន់អ្នកសារព័ត៌មានមុនគាត់ធ្វើការសម្រេចចិត្តភ្លាមៗថា៖«លោកចង់ទៅណា?»។ សន្តិសុខនោះបាននិយាយបន្ថែមយ៉ាងលឿនថា៖ «សុំទោស! លោក មិនអាចចូល ឬឆ្លងកាត់បានទេ ប្រសិនបើគ្មានកាតឆ្លងកាត់ ហើយវាមានសម្រាប់តែអ្នកធ្វើការនៅនេះទេ»។

ប៉ុន្តែ​ទោះ​អ្នក​ភូមិ​និយាយ​ថា​មាន​ការងារ​ធ្វើ​នៅ​ក្នុងដី​ស្រែ​របស់​ពួក​គេក្តី សន្តិសុខដែលយាមដូចគ្នានេះ​មិន​អនុញ្ញាត​ឱ្យ​ពួក​គេ​ឆ្លង​កាត់​ឡើយ ។ ខណៈដែលដីស្រែចម្ការរបស់ពួកគេ ត្រូវបានរាយការណ៍ថាកំពុងត្រូវបានឈូសឆាយដោយក្រុមហ៊ុនអភិវឌ្ឍន៍ដ៏ធំគឺ Overseas Cambodia Investment Corporation (OCIC) មុនពេលដែលពួកគេបានយល់ព្រមលើតម្លៃសំណងយ៉ាងណាក្តី អ្នកភូមិមួយចំនួននៅតែសង្ឃឹមសម្រាប់អ្វីដែលពួកគេជឿថានឹងមានដំណោះស្រាយដ៏ត្រឹមត្រូវមួយរវាងអ្នកភូមិ និងក្រុមហ៊ុន ដែលវានឹងបញ្ចប់ជម្លោះដីធ្លីដ៏រ៉ាំរ៉ៃនេះ។

អ្នកភូមិម្នាក់គឺអ្នកស្រី ឃឹម ម៉ាលី អាយុ៤២ឆ្នាំ បាននិយាយថាផ្ទះរបស់គាត់មានចំងាយប្រមាណតែ១គីឡូម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះពីផ្លូវរត់ហោះឡើងរបស់ព្រលានយន្តហោះថ្មីនោះ។ អ្នកស្រី ម៉ាលី បានលើកឡើងថា ការទាមទាររបស់អ្នកភូមិក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ មិនបានធ្វើឱ្យអត្រាសំណងឡើងថ្លៃខ្ពស់ជាងមួយម៉ែត្រការ៉េ៨ដុល្លារដែលជាតម្លៃក្រុមហ៊ុនផ្តល់ឱ្យនោះទេ ដែលតម្លៃនេះអ្នកកាន់កាប់ដីធ្លីនៅទីនោះនិយាយថាទាបជាងទីផ្សារឆ្ងាយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្តីក្រុមហ៊ុន នៅតែត្រលប់មកវាស់វែងដីធ្លីនិងផ្ទះរបស់អ្នកភូមិនៅទីនោះម្តងទៀតកាលពីខែវិច្ឆិកា ដើម្បីដោះស្រាយសំណងមួយជុំថ្មីទៀតក្នុងអត្រាតម្លៃដែលអ្នកភូមិបានបដិសេធម្តងរួចហើយ។ អ្នកស្រី បានប្រាប់ថា៖« ពួកខ្ញុំបានដាក់ញត្តិទៅ [នាយករដ្ឋមន្រ្តី ហ៊ុន សែន] ជាច្រើនដងហើយ តែគេបោះវាចូលធុងសំរាម»។ អ្នកស្រី បន្តថា៖«លើកនេះ ពួកខ្ញុំនឹងដេកមុខផ្ទះនាយករដ្ឋមន្រ្តីនៅតាខ្មៅ រហូតដល់យើងទទួលបានការមើលឃើញពីសម្តេច»។

ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០១៨ មក អ្នកស្រី ម៉ាលី និងអ្នកភូមិរាប់រយគ្រួសារផ្សេងទៀតនៅក្នុងឃុំចំនួន៤ នាស្រុកកណ្តាលស្ទឹង ខេត្តកណ្តាល និងស្រុកបាទី ខេត្តតាកែវ បានឃើញដីស្រែចម្ការដែលពួកគេបានដាំដុះអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ហើយជួនកាលជាច្រើនទស្សវត្សរ៍ ត្រូវបានរដ្ឋយកធ្វើជាមធ្យោបាយសម្រាប់ការអភិវឌ្ឍទ្រង់ទ្រាយធំ។មូលហេតុពាក់ព័ន្ធនឹងជម្លោះនេះគឺគម្រោងអាកាសយានដ្ឋានតម្លៃ១,៥ពាន់លានដុល្លារដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយក្រុមហ៊ុន OCIC ។ ក្រុមហ៊ុននេះមានឯកទេសលើគម្រោងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធធំៗ ហើយត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយឧកញ៉ា ពុង ឃាវសែ ដែលជាប្រធានធនាគារកាណាឌីយ៉ាផងដែរ។

វិវាទ​ដីធ្លី​ ​បាន​ក្លាយជា​បញ្ហា​សំខាន់​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា​សម័យ​ទំនើប​។ នៅ​ក្នុង​ជម្លោះ​ខ្លះ អ្នក​ភូមិ​ត្រូវ​បាន​ទទួលសំណង​សម្រាប់​ដី​ឬ​ផល​ដំណាំ​របស់​ខ្លួន ប៉ុន្តែ​ច្រើន​តែ​ក្នុង​តម្លៃ​ទាប​ជាង​តម្លៃ​ទីផ្សារ។ ចំណែក​អ្នក​ភូមិ​ខ្លះ​ត្រូវ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ដោយ​គ្មាន​សំណង ដោយ​អាជ្ញាធរ​អះអាង​ថា ពួក​គេ​បាន​មក​រស់នៅនៅ​លើ​ដីនោះ​ដោយ​ខុស​ច្បាប់។

អ្នកភូមិនាខេត្តកណ្តាលដែលកំពុងប្រឆាំងនឹងការឈូសឆាយដីរបស់ពួកគេដើម្បីសាងសង់ព្រលានយន្តហោះខ្នាតធំនោះ បាន​ដាក់​ញត្តិ​ចំនួន​៤​រួច​ហើយ​ទៅ​លោក ហ៊ុន សែន ដើម្បី​ស្វែង​រក​អន្តរាគមន៍។ ដោយ​មិន​មាន​ការ​ឆ្លើយ​តប អ្នក​ភូមិ​នៅតែបន្ត​តវ៉ា​ចំពោះ​ការ​ឈូស​ឆាយ​ដីរបស់ពួកគេ។ កាល​ពី​ខែ​មុន ពួក​គេ​បាន​ទៅ​ទីស្នាក់ការ​គណបក្ស​ប្រជាជន​កម្ពុជា​ក្នុង​រាជធានី​ភ្នំពេញ ដើម្បី​ដាក់​ញត្តិ​ស្វែង​រក​ជំនួយ​ពី​ថ្នាក់​ដឹក​នាំ​កំពូល​គណបក្ស​ ដោយសង្ឃឹមថានឹងទទួល​បានដំណោះស្រាយ​ដែលមានសមធម៌​ជាងនេះ។

ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងលិខិតឆ្លើយតបទៅនឹងការទាមទាររបស់ប្រជាពលរដ្ឋ ចុះថ្ងៃទី២០ ខែធ្នូ ហើយទើបតែផ្ញើដល់អ្នកភូមិកាលពីថ្ងៃទី៤ ខែមករា ក្រសួងរៀបចំដែនដី ហាក់បីដូចជានៅតែប្រកាន់យ៉ាងរឹងមាំតាមគោលជំហររបស់ខ្លួនដូចពីមុនដដែលពាក់ព័ន្ធនឹងជម្លោះនេះ។ ក្នុងលិខិតដែលផ្ញើជារូបភាពមកខេមបូចា ក្រសួងបានបញ្ជាក់ថា អាជ្ញាធរនឹងបន្តផ្តល់ជូនអ្នកភូមិនូវជម្រើស២ គឺទី១ទទួលយកការដោះដូរដីនៅកន្លែងផ្សេង ឬសំណង ៨ ដុល្លារក្នុងមួយម៉ែត្រការ៉េ ដែលអ្នកភូមិបានច្រានចោលជាបន្តបន្ទាប់ដោយថាវាមានតម្លៃទាបពេក។

បើតាមក្រសួងដែនដី សំណងសម្រាប់ដីអ្នកភូមិជាង១៤០៤ ហិកតាដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយគម្រោងនេះត្រូវបានដោះស្រាយ ខណៈនៅសល់ ៨៨៧ គ្រួសារ ដែលមានផ្ទៃដីជាង ៦៩២ ហិកតា នៅបន្តមានជម្លោះជាមួយក្រុមហ៊ុន OCIC ។

អ្នកភូមិដដែល គឺអ្នកស្រី ម៉ាលី បាននិយាយថាការបន្តឈូសឆាយក្នុងតំបន់ហាមឃាត់បានធ្វើឱ្យអ្នកភូមិមិនស្គាល់សូម្បីទីតាំងដីស្រែរបស់ខ្លួន។

អ្នក​ស្រី​ បានបន្ត​ថា​៖ «​គេ​បាន​យក​ដី​យើងហើយ​  តាម​ពិត​គេ​ប្លន់​ដី​យើង​ហើយ​ការ​ផ្តល់​ ៨ដុល្លារ​គឺ​ល្អ​ជាង​​ថា​គេយក​ដីពីពលរដ្ឋទទេរៗ»។ អ្នកស្រី បានបន្ថែមថា «​ប្រសិន​បើ​ខ្ញុំ​យល់​ស្រប​នឹង​តម្លៃ​នោះ ខ្ញុំ​នៅ​តែ​ក្រ អ៊ីចឹង​ខ្ញុំ​សម្រេច​ចិត្ត​មិន​យក​វា​ទេ។ ប្រសិនបើខ្ញុំនៅមានជីវិត ខ្ញុំនឹងបន្តប្រយុទ្ធរហូតដល់យន្តហោះចុះចត»។

លោក ទួន វណ្ណៈ អ្នកភូមិម្នាក់ទៀតដែលផ្ទះ និងដីស្រែត្រូវបានប៉ះពាល់ដោយផ្ទាល់ពីគម្រោងព្រលានយន្តហោះ មានប្រសាសន៍ថា គាត់មិនអាចទទួលយកដំណោះស្រាយដែលស្នើឡើងដោយក្រសួងនោះទេ។

គាត់​បាន​និយាយ​ថា​៖ «​វា​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​គ្រួសារ​ខ្ញុំ​កាន់​តែ​ក្រ​ទៅៗ»។ លោក បានបន្តថា៖ «ឥឡូវ​នេះ យើង​នៅ​តែ​បន្ត​ទាមទារ [ទោះ​បី​ជា​យើង] ពឹងលើសំណាងក្តី… ព្រោះ​លោក​នាយក​រដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន ក៏​មិន​ទាន់បាន​ឆ្លើយ​តប​នឹង​សំណើ​របស់​យើង​ដែរ»។

សម្រាប់​អ្នក​ភូមិ​ដែល​រង​ការ​ចោទ​ប្រកាន់​ពី​បទ​ឧក្រិដ្ឋ​ដោយសារ​ជម្លោះ​ដីធ្លីនេះ ស្ថានការណ៍​មើល​ទៅ​កាន់​តែ​អាប់អួរ។

អ្នកស្រី បូ លៀប អាយុ ៤៥ ឆ្នាំ និង​ប្តី​ត្រូវ​បាន​សាលា​ដំបូង​ខេត្ត​កណ្តាល​ចោទ​ប្រកាន់​ដោយសារតែតវ៉ាប្រឆាំងនឹង​ការឈូសឆាយ។ អ្នកស្រី លៀប បាន​និយាយ​ថាជីវភាពសម្រាប់​គ្រួសារ​អ្នកស្រី​កាន់​តែ​យ៉ាប់យ៉ឺន​ចាប់​តាំង​ពី​អាជ្ញាធរហាមអ្នកភូមិមិនឱ្យចូលដីរបស់ពួកគេ។

អ្នកស្រី លៀប បានប្រាប់ថា៖«ការតវ៉ារបស់យើងកាន់តែពិបាកទៅៗ។ រាល់ពេលដែលពួកខ្ញុំទៅដាក់ញត្តិ ពួកខ្ញុំត្រូវចេញនៅម៉ោង ៤ ទៀបភ្លឺ ដើម្បីចៀសវាងការរារាំងរបស់អាជ្ញាធរ»។ អ្នកស្រី បានបន្តថា៖«ខ្ញុំ​ដេកមិន​លក់​ទេ ពេល​ខ្ញុំ​គិត​អំពី​រឿង​នេះ។  ខ្ញុំ​តែង​តែ​ស្រក់​ទឹក​ភ្នែក​ពេល​និយាយ​ពី​ដី​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​ស្ទើរ​តែ​ឆ្កួតហើយ»។

អ្នកស្រី លៀប បាន​បន្ថែម​ថា ក្រុមហ៊ុន​តែង​តែ​គំរាម​គ្រួសារ​អ្នកស្រី​ឱ្យ​ទទួល​យក​តម្លៃសំណង ឬ​ដូរ​ដី​កន្លែង​ផ្សេង ដោយ​​ថា បើ​មិន​ដូច្នេះ​ទេគ្រួសារអ្នកស្រី​អាច​នឹង​បាត់បង់​ដី​ដោយ​គ្មាន​សំណង។

លោក គង់ សោភ័ណ្ឌ អភិបាល​ខេត្ត​កណ្តាល​ ​មាន​ប្រសាសន៍​ថា លោក​មិន​បាន​ដឹង​ថា​តើ​ដី​ស្រែ​របស់​ប្រជាពលរដ្ឋ​ត្រូវ​បាន​គេ​ឈូស​ឆាយ​ដោយ​របៀប​ណា​ទេ​មក​ទល់​ពេល​នេះ ​ព្រោះ​ស្ថានការណ៍ហាក់​ស្ងប់ស្ងាត់ទៅហើយ។

លោក​មានប្រសាសន៍​ថា​៖ «​ករណី​នេះ​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ដៃ​របស់​គណៈកម្មាធិការ​ដោះស្រាយ​វិវាទ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ​រហូត​មក​ដល់​ពេល​នេះ​យើង​នៅ​តែ​ឈរ​លើ​គោល​នយោបាយ​របស់​រដ្ឋ​ដែល​មិន​មាន​អ្វី​ប្រែប្រួល​នោះ​ទេ»។ ហើយ​អាជ្ញាធរ​ខេត្ត​ក៏​មិន​ទាន់​ទទួល​បាន​ការ​ណែនាំ​ថ្មី​ពី​ថ្នាក់​លើ​ដែរ»។

លោក សោភ័ណ្ឌ បានប្រាប់បន្តថាប្រជាពលរដ្ឋដែលរងផលប៉ះពាល់ភាគច្រើនបានទទួលយកសំណងដែលផ្តល់ឱ្យហើយ ដោយថាសល់ប្រជាពលរដ្ឋប្រហែល ១៥ ភាគរយប៉ុណ្ណោះ ដែលមិនទទួលយកដំណោះស្រាយនេះ។

ទោះយ៉ាងណាក្តី អ្នកភូមិនខ្លះ នៅតែគិតថាពួកគេមិនអាចចាកចេញពីផ្ទះនិងចោលដីស្រែដែលពួកគេចំណាយលុយសាងសង់និងថែទាំតាំងពីយូរ ដោយមិនទទួលបានសំណងលើសពី៨ដុល្លាក្នុងមួយការ៉េនោះឡើយ។

អ្នកស្រី សេង ឡេង អាយុ​៤៣​ឆ្នាំ ដែល​ទើប​ខ្ចី​ប្រាក់​២​ម៉ឺន​ដុល្លារ​ដើម្បី​សង់​ផ្ទះ​ថ្មី​បាន​និយាយ​ថា សមាជិក​គ្រួសារ​របស់​គាត់​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ការ​ធ្វើ​ស្រែ​ចម្ការ​សម្រាប់​ចិញ្ចឹម​ជីវិត។

អ្នកស្រី ឡេង បានរៀបរាប់ថា៖«​ខ្ញុំ​ទើប​តែ​ធ្វើ​ផ្ទះ​ហើយ ​ឥឡូវ​នេះ​ប្រឈម​មុខ​នឹង​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ទីតាំង​ទៀត»។ អ្នកស្រីបន្តថា៖«ខ្ញុំ​សម្រេច​ចិត្ត​ខ្ចី​លុយ​ធនាគារ​ ព្រោះ​ពី​មុន​គេ​ថា​គម្រោង​នេះ​ប៉ះពាល់​តែ​ដី​ស្រែ​ តែ​ឥឡូវ​វា​ប៉ះ​ពាល់​ដល់​ផ្ទះ​ក្នុង​ភូមិ​​ទៀត»។

បច្ចុប្បន្ន  អ្នកស្រី ឡេង ពឹងផ្អែក​ប្តី​ដែល​ធ្វើ​ការ​ជា​សន្តិសុខ​ក្នុង​ការដ្ឋាន​សាងសង់​ព្រលាន​ដែល​រក​ចំណូល​បាន ២០០ដុល្លារ​ក្នុង​មួយ​ខែ។ អ្នកស្រី ​ត្រូវ​សង​ប្រាក់កម្ចី​ក្នុង​អត្រា​៤៥០​ដុល្លារ​ក្នុង​មួយខែ ដោយ​ការចំណាយ​ភាគច្រើន​របស់អ្នកស្រី បាន​មកពី​កូនប្រុស​របស់​គាត់ដែល​ធ្វើការ​ជា​អ្នកបើកបរ​អេស្កាវ៉ាទ័រ​នៅ​ខេត្តស្ទឹងត្រែង។

 ក្រុមអ្នកឃ្លាំមើលសិទ្ធិមនុស្ស បានបង្ហាញពីក្តីព្រួយបារម្ភចាប់តាំងពីមានជម្លោះពីដំបូងៗមកម្ល៉េះ ដោយកត់សម្គាល់ថាជម្លោះទាំងនេះជាឧទាហរណ៍បង្ហាញពីបញ្ហាក្នុងការរៀបចំនិងគ្រប់គ្រងដីកសិកម្មនៅកម្ពុជា។

លោក វ៉ាន់ សុផាត អ្នកសម្របសម្រួលគម្រោងធុរកិច្ច និងសិទ្ធិមនុស្សនៅមជ្ឈមណ្ឌលសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជា មានប្រសាសន៍ថា ខណៈពេលដែលប្រជាពលរដ្ឋនៅតែបន្តប្រើប្រាស់សិទ្ធិរបស់ខ្លួនដូចដែលមានចែងក្នុងរដ្ឋធម្មនុញ្ញ អ្នកឃ្លាំមើលសិទ្ធិមនុស្ស នៅតែមានការព្រួយបារម្ភថា អ្នកភូមិអាចប្រឈមនឹងការបង្រ្កាបដោយហិង្សា និងការចោទប្រកាន់ពីបទញុះញង់។

លោក​បន្ត​ថា​៖ «​អាជ្ញាធរ និង​ក្រុមហ៊ុន​មិន​គិត​ពី​ផលប្រយោជន៍​ប្រជាពលរដ្ឋ​ទេ​»​។ លោក បានបន្ថែមថា៖«ផ្ទុយទៅវិញ [ពួកគេ] គាបសង្កត់ពលរដ្ឋ ដោយការបណ្តេញចេញដោយបង្ខំ និងប្រើប្រាស់ប្រព័ន្ធតុលាការដើម្បីជំរុញឱ្យទទួលយកសំណងដែលមិនសមរម្យ ដែលនេះជាទម្រង់នៃការរំលោភសិទ្ធិមនុស្សដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ»។

លោក សុផាត បាននិយាយបន្ត​ថាអង្គការ​សង្គម​ស៊ីវិល​ តែងជំរុញ​ឱ្យមានការ​អភិវឌ្ឍដោយឈរលើគោលការណ៍​គោរព​សិទ្ធិ​មនុស្ស​តាម​រយៈ​តម្លាភាព និង​និរន្តរភាព។ លោក​ក៏​បាន​លើក​ឡើង​ថា តម្លៃ​ដែល​រដ្ឋនិង​ក្រុមហ៊ុន​ផ្តល់​ជូនឱ្យអ្នកភូមិ គឺ​មិន​ស្រប​តាម​តម្លៃ​ទីផ្សារ​បច្ចុប្បន្ន​នោះទេ។

លោក​បាន​ថ្លែង​ថា​៖ «​ពួកគេ​គួរ​តែ​ទទួល​បាន​សំណង​សមរម្យ ​និង​យុត្តិធម៌»។

សម្រាប់ម្ចាស់ដីដែលនៅតែបន្តតវ៉ា វាកាន់តែពិបាកទៅៗ ដោយស្រម័យថានឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើងបន្តទៀតសម្រាប់ពួកគេ។

លោក ណៃ ផន អាយុ ៥០ ឆ្នាំ បានប្រាប់ថា ប្រពន្ធរបស់លោកស្ថិតក្នុងចំណោមមនុស្ស ៩នាក់ ដែលត្រូវបានចោទប្រកាន់ក្នុងអំឡុងការតវ៉ាកាលពីខែកញ្ញា។ លោក ផន បាន​ថ្លែងបន្ត​ថាតុលាការ​មិន​បាន​ទម្លាក់​ការ​ចោទ​ប្រកាន់​លើ​ក្រុម​នោះ​ទេ ដែល​ការណ៍នេះបាន​បង្អាក់​ការ​ខិត​ខំ​របស់​អ្នកភូមិ​ដទៃទៀត​ក្នុង​ការ​បន្ត​ការ​តស៊ូ​មតិ​របស់​ពួក​គេ។ លោក​ មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «យើង​កំពុង​រស់​នៅ​ក្នុង​ភាព​ភ័យ​ខ្លាច»។

លោក បានបន្ថែមថា៖ «ឥឡូវ​នេះ​យើង​ចាំ​មើល​សំណាង​របស់​យើង​ហើយ ព្រោះ​យើង​បាន​ដាក់​ញត្តិ​ទៅ​គ្រប់​កន្លែង​ហើយ ប៉ុន្តែដូច​គ្មាន​ពន្លឺ​សង្ឃឹមសោះ»៕

ប្រែសម្រួលពីអត្ថបទភាសាអង់គ្លេស៖ Their dispute entering its fourth year, families affected by mega-airport fight to keep hope