រដ្ឋាភិបាលពង្រីកផ្ទៃដីតំបន់ការពារដោយបញ្ចូលរបៀងអភិរក្សជីវៈចម្រុះ

យ៉ាងហោចណាស់តំបន់ការពារចំនួន២០ ត្រូវបានពង្រីកដោយបញ្ចូលរបៀងអភិរក្សជីវៈចម្រុះ​ និងតំបន់ប្រើប្រាស់ច្រើនយ៉ាងដើម្បីប្រែក្លាយជាតំបន់ការពារ នេះបើយោងតាមអនុក្រឹត្យរបស់​រដ្ឋាភិបាល​ដែលបានចេញកាលពីខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៣ និងបានចេញផ្សាយជាបន្តបន្ទាប់នៅក្នុងសប្តាហ៍នេះ។

លោក សាយ សំអាល់ រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងបរិស្ថានបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «បាទ ទីមួយ យើងបានបញ្ចូល [របៀងអភិរក្សជីវៈចម្រុះ] ដែលជាកន្លែងណាមិនប៉ះពាល់ ហើយទីពីរ យើងកំពុងពិនិត្យមើលដីផ្សេងទៀតដែលអាចវៃបញ្ចូលគ្នាបាន ដូច្នេះនេះជាជំហានដំបូង ហើយយើងនឹងបន្តការងាររបស់យើងជំហានទីពីរទៀត»។ .

យោងតាមអនុក្រឹត្យដែលបានចេញផ្សាយជាសាធារណៈគិតត្រឹមល្ងាចថ្ងៃព្រហស្បតិ៍នេះ ផ្ទៃដីជាង ៨៦ម៉ឺន ហិកតានៅទូទាំង១៤ខេត្តត្រូវបានប្តូរទៅជាតំបន់ការពារ។ 

ក្រុមអ្នកអភិរក្ស និងសកម្មជនបរិស្ថានព្រមានថា ការពង្រីកផ្ទៃដី​ដ៏ធំនេះ ទំនងជានឹងបង្កឱ្យ មាន​ជម្លោះដីធ្លី ដោយសារកង្វះការពិគ្រោះយោបល់ជាមួយសហគមន៍ដែលរស់នៅក្នុង ឬ​ជុំវិញព្រំប្រទល់ថ្មី ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ក្រសួងបរិស្ថាន។

ពួកគេក៏បានចោទសួរអំពីឆន្ទៈ និងសមត្ថភាពរបស់អាជ្ញាធរ​ក្នុងការការពារផ្ទៃដីដែល​បាន​កំណត់​​​ថ្មីនេះផងដែរ ដោយសារតែ​មាន​ការកាប់ព្រៃឈើ និងការផ្តល់​ដី​សម្បទានដល់​ក្រុម​អ្នកមានច្រើន​សន្ធឹកសន្ធាប់​នៅក្នុងតំបន់ការពារដែលមានស្រាប់នោះ​។

លោក ហេង ស្រស់ សកម្មជន​នៅ​​ក្រុម​កិច្ចការពិសេស​សិទ្ធិ​មនុស្ស​កម្ពុជាបាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «​អ្វីដែល​សំខាន់​គឺ​ថា ​តើ​មាន​ព្រៃឈើ​ក្នុង​តំបន់ដែលត្រូវ​ការ​ពារ​នោះ​ឬ​អត់? ពេល​ខ្លះ​អត់​មាន​ព្រៃដែលត្រូវ​ការពារ»។​ លោកបន្តថា៖ «ទំហំ​ដែន​ជម្រក​សត្វព្រៃ​បាន​កើន​ឡើង ប៉ុន្តែ​អ្វី​ដែល​យើង​បារម្ភ​គឺ​អាជ្ញាធរ… ហាក់​ដូច​ជា​មិន​បាន​ទប់ស្កាត់ [ការ​កាប់​បំផ្លាញ​ព្រៃឈើ]​នោះ​ទេ»។

ដែនជម្រកសត្វព្រៃលំផាត់ ភ្នំណាមលៀ ភ្នំព្រេច កែវសីមា គូលែនព្រហ្មទេព និងឧទ្យានជាតិ​បូកគោ និងវើនសៃ-សៀមប៉ាង សុទ្ធតែត្រូវបានពង្រីកព្រំប្រទល់របស់ខ្លួន ហើយករណីខ្លះ​ត្រូវ​បាន​ពង្រីកដល់រាប់ម៉ឺនឬរាប់សែនហិកតា។

ឧទ្យានជាតិជួរភ្នំក្រវាញកណ្តាល និងភាគខាងត្បូងបានរួមបញ្ចូលគ្នា រួមជាមួយនឹង​ការកំណត់​ឡើងវិញនូវច្រករបៀងអភិរក្សជីវចម្រុះដែលនៅជាប់គ្នាជាង ១១៤ ០០០ហិកតា ទៅជា​ឧទ្យានជាតិ​​ភ្នំក្រវាញដែលមានផ្ទៃដី ៩២៦ ១២៣ហិកតា។

មុនពេលមានការពង្រីកផ្ទៃដីតំបន់ការពារនៅក្នុងខែកក្កដា តំបន់ការពារបាន​គ្របដណ្តប់​ជាង​៤០ភាគរយនៃផ្ទៃដីរបស់ប្រទេសកម្ពុជារួចហើយ ហើយដោយសារតែកង្វះនៃការកំណត់តំបន់ ជាធម្មតាធ្វើឲ្យមានសហគមន៍នៅតែរស់នៅក្នុងតំបន់ទាំងនោះ។

មានតែតំបន់ការពារចំនួនពីរប៉ុណ្ណោះ គឺឧទ្យានជាតិបុទុមសាគរ និងដែនជម្រកសត្វព្រៃ​ស្រែពក បានថយចុះទំហំផ្ទៃដី បើផ្អែកលើអនុក្រឹត្យដែលមានស្រាប់។ ឧទ្យានជាតិបុទុមសាគរ ដែលភាគច្រើនត្រូវបានបែងចែកឲ្យឧកញ៉ារួចហើយ ត្រូវបានគេកាត់ចេញអស់ ២៧ ៣៥៥ ហិកតា។ ដែនជម្រកសត្វព្រៃស្រែពកត្រូវបានគេកាត់ចេញតែ២៦៤ហិកតាប៉ុណ្ណោះ។

មន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលបានអះអាងប្រាប់ខេមបូចាថា នឹងមិនមានបញ្ហាជាមួយនឹងការបំប្លែងដីរាប់​សែនហិកតា​ទៅជាតំបន់ការពារនោះទេ ដោយអះអាងថា សហគមន៍នឹង​មិនរងផលប៉ះពាល់​ឡើយ។

ប៉ុន្តែការពិនិត្យមើលតាមរូបភាពពីផ្កាយរណបបង្ហាញថា ដីស្រែ និងសម្បទានដីសេដ្ឋកិច្ច និង​សម្បទានដីសង្គមកិច្ចទាំងអស់ទំនងជាស្ថិតនៅក្នុងផ្នែកខ្លះក្នុងព្រំប្រទល់នៃតំបន់ការពារដែលត្រូវបានពង្រីកថ្មីៗ។

ឧទាហរណ៍ដូចជា ព្រំប្រទល់ឧទ្យានជាតិវើនសៃ-សៀមប៉ាង បានពង្រីកពី ៥៧ ៤៦៩ហិកតា ដល់ ២៨០ ៣៥៩ហិកតា នៅទូទាំងខេត្តរតនគិរី និងស្ទឹងត្រែង។ ព្រំប្រទល់តំបន់ការពារថ្មី​នេះ​គ្របដណ្តប់លើទាំងផ្ទៃដីជាង៥០០០ហិកតា ដែលក្រសួងកសិកម្មបានផ្តល់​ជាដី​សម្បទាន​សេដ្ឋកិច្ច​កាលពីឆ្នាំមុន ដែលឥឡូវនេះត្រូវបានប្រើប្រាស់សម្រាប់ប្រតិបត្តិការកាប់ឈើ​ទ្រង់​ទ្រាយ​ធំ។

ព្រំដែនដែលបានពង្រីករបស់ឧទ្យានជាតិក៏រួមបញ្ចូលផងដែរនូវតំបន់ដែលកំណត់សម្រាប់​សម្បទានដីសង្គមកិច្ចដើម្បីចែកចាយដល់គ្រួសារក្រីក្រសម្រាប់ធ្វើកសិកម្ម។

លោក សេក សុធា អ្នកសម្របសម្រួលមណ្ឌលអេកូទេសចរណ៍ឃុំអូរស្វាយខេត្តស្ទឹងត្រែង​បាន​មានប្រសាសន៍ថា លោកមិនបានដឹងថា ព្រំប្រទល់នៃឧទ្យានជាតិវើនសៃ-សៀមប៉ាង​ទំនង​ជានៅពេលនេះគ្របដណ្តប់លើដីស្រែចម្ការរបស់សហគមន៍លោកនោះទេ។

លោក សុធា មានប្រសាសន៍ថា៖ «យើងគាំទ្រតំបន់អភិរក្ស ប៉ុន្តែរដ្ឋាភិបាលត្រូវតែសិក្សា​ឱ្យ​បាន​ហ្មត់ចត់ពីផលប៉ះពាល់ទៅលើអ្នកភូមិ ព្រោះនៅតំបន់ទាំងនោះ អ្នកភូមិមាន​ដីស្រែ​របស់​ពួកគាត់ រួមទាំងព្រៃសហគមន៍ផងដែរ»។

កន្លងមក ដីភាគច្រើនដែលគេ​ចាត់ជាឧទ្យានជាតិវើនសៃ-សៀមប៉ាង ត្រូវបានកំណត់ថា ជារបៀង​អភិរក្សជីវចម្រុះដែលបានបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ២០១៧ ដែលជាការធ្វើ​អនុប្បយោគ​ដាច់ដោយឡែកដែលមានបំណងតភ្ជាប់ជាមួយនឹងតំបន់ការពារ។

ខណៈដែលតាមលក្ខណៈបច្ចេកទេសរបៀងអភិរក្សជីវចម្រុះបានហាមឃាត់មិនឲ្យមានកម្ម​សិទ្ធិ​ដីធ្លី ជាក់ស្តែង សហគមន៍ជាច្រើនហាក់ដូចជាបានអះអាងថា បានប្រើប្រាស់ដីដែលមាន​ស្រាប់នៅក្នុងតំបន់ទាំងនោះ។

កញ្ញា អ៊ឹម រចនា អ្នកនាំពាក្យក្រសួងកសិកម្មបានបដិសេធមិនធ្វើអត្ថាធិប្បាយទេ ហើយ​បាន​បង្វែរសំណួរទៅក្រសួងបរិស្ថាន។

លោក នេត្រ ភក្ត្រា អ្នកនាំពាក្យក្រសួងបរិស្ថាន បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «យើងនឹងបោះបង្គោលកំណត់កន្លែងណាជាតំបន់​ការពារ​[ត្រូវបានពង្រីក]ដើម្បីធ្វើឲ្យប្រាកដថា សហគមន៍មានការយល់ដឹង។ មិនមានផល​ប៉ះពាល់ដល់សហគមន៍ទេ» ។

លោកបានដាក់ទូរសព្ទចុះនៅពេលសួរអំពីការត្រួតស៊ីគ្នានៃព្រំប្រទល់តំបន់ការពារថ្មីជាមួយ​នឹងដីសម្បទានសង្គមកិច្ចដែលមានស្រាប់។

អ្នក​ស្រី​ ផ្លឹក ភារម្យ អ្នកសម្របសម្រួលបណ្តាញជនជាតិដើមភាគតិចខេត្តមណ្ឌល​គិរី​បាន​និយាយ​ថា អាជ្ញាធរមិនបានពិគ្រោះយោបល់​ជាមួយសហគមន៍​ជនជាតិដើមភាគតិច​អំពី​ការ​ពង្រីកតំបន់ការពារចំនួនបួននៅទូទាំងខេត្តរបស់អ្នក​ស្រី​នោះ​ទេ។

អ្នក​ស្រី​​បាន​និយាយ​ថា៖​ «​ខ្ញុំ​មិន​មាន​សុទិដ្ឋិនិយម​ចំពោះ​ការ​ការពារ​របស់​អាជ្ញាធរ​បរិស្ថាន​ទេ ​ព្រោះ​ខ្ញុំ​ឃើញ​ថា ​កន្លែង​ណា​ដែល​ពួកគេ​នៅ​ ​កន្លែង​នោះ​នឹង​ត្រូវ​បំផ្លាញ​។ ​នៅ​ពេល​អាជ្ញាធរ​បរិស្ថាន​ចូល​មក [​ដើម្បី​ការពារ​តំបន់​] ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​របស់​ខ្ញុំ​គឺ​ថា ​ដី​ទាំង​អស់​នឹង​ត្រូវ​ប្រគល់​ឲ្យ​ក្រុមហ៊ុន​»។

មាន​ការផ្តល់បណ្ណកម្មសិទ្ធិដីសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចមួយចំនួនតូចប៉ុណ្ណោះ ខណៈ​ដែលអាជ្ញាធរក៏បានរារាំងការស្នើសុំរបស់សហគមន៍ក្នុងការទទួលបានកម្មសិទ្ធិលើ​ដីរបស់​ពួកគាត់​ ហើយជំនួសមកវិញ បាន​បែងចែកដីទុក​សម្រាប់គោលបំណងផ្សេងទៀត។

លោក Tim Frewer សាស្ត្រាចារ្យនៅ School of Field Studies នៅ​ខេត្តសៀម​រាប​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ដំណើរការនៃការកែប្រែ​ដីទៅជា​តំបន់ការពារគួរតែធ្វើឡើង «ដោយមាន​ការ​ចូលរួមយ៉ាងពេញលេញពីជនជាតិដើមភាគតិច ដែលបាននិងកំពុងការពារ​តំបន់ទាំងនេះ​ច្រើនជំនាន់មកហើយនោះ»។

លោក Frewer បានថ្លែង​ថា៖ «នៅតែមានព្រំប្រទល់ត្រួតស៊ីគ្នារវាងតំ​បន់​ការពារ ដីរបស់​កសិករ​​តូច​តាច​ និងតំបន់ដែលត្រូវបានស្នើសុំចុះបញ្ជីជាដីសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិច។ សហគមន៍​​ជនជាតិដើមភាគតិច សង្គមស៊ីវិល និង​ម្ចាស់ជំនួយបានចំណាយ​ច្រើនណាស់​ក្នុង​ដំណើរ​ការចុះបញ្ជីដីសហគមន៍ជន​ជាតិដើមភាគតិច»។

បណ្ណកម្មសិទ្ធិដី​សហគមន៍ផ្តល់នូវ​ការ​ទទួលស្គាល់សិទ្ធិដីធ្លីរបស់ជនជាតិដើមភាគតិច​ចំពោះ​ព្រៃឈើដ៏​ពិសិដ្ឋ ដីស្រែ​ចម្ការវិលជុំ​ និងដីព្រៃបម្រុងទុកសម្រាប់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ។ ប៉ុន្តែ​កង្វះ​ការកំណត់តំបន់ច្បាស់​លាស់​ និងកង្វះការផ្តល់បណ្ណកម្មសិទ្ធិ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ទាំងសហគមន៍​ជនជាតិដើមភាគតិច និងសហគមន៍មិនមែនជនជាតិដើមភាគតិច ដែលរស់នៅ និងធ្វើ​កសិកម្ម​នៅក្នុងតំបន់ការពារក្លាយ​ជាប្រភពនៃជម្លោះជាយូរមកហើយ។

លោក Frewer បានបន្ត​ថា៖ «វាមានសារៈសំខាន់ផងដែរក្នុងការផ្តល់ប័ណ្ណកម្មសិទ្ធិជូន​កសិករ​តូចតាច​ដែល​មិនមែនជាជនជាតិដើមភាគតិចនិង​ក្រីក្រដែលបាន​ប្រើប្រាស់ដីដែលត្រូវ​បាន​ឈូស​ឆាយរួចហើយនៅក្នុងច្រករបៀងអភិរក្សជីវចម្រុះទាំងនេះ សម្រាប់សកម្មភាព​ចិញ្ចឹម​ជីវិត​ជាមូលដ្ឋាន»។

រដ្ឋាភិបាលធ្លាប់បានប្រកាសកាលពីឆ្នាំមុនថា ខ្លួនគ្រោងធ្វើ​អនុប្បយោគ​តំបន់ការ​ពារដែលមាន​ផ្ទៃដី​ជិតមួយលានហិកតា ដោយ​បែង​ចែក​សម្រាប់​កម្មសិទ្ធឯកជន​ និង​កំណត់តំបន់នោះ​ឡើង​វិញ​ ដែលបង្កឱ្យមានការព្រួយបារម្ភអំពីការបែង​ចែក​ដី​នេះ​ ប៉ុន្តែក៏មានសុទិដ្ឋិនិយមផងដែរថា ជា​មធ្យោបាយដោះស្រាយវិវាទដីធ្លីនៅក្នុង ​និងជុំវិញតំបន់ការពារ។

លោក វ៉ែន វ៉ន អ្នកនាំពាក្យសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចជង ដែលរស់នៅខាងក្នុង និង​ជុំវិញ​ឧទ្យានជាតិភ្នំក្រវាញដែលបានកែសម្រួល​បាន​និយាយ​ថា ព្រំប្រទល់​នៅតែមិនច្បាស់លាស់​រវាង​​ដីស្រែសហគមន៍ និងគម្រោងឥណទានកាបូនជា​កម្មវិធី​កាត់បន្ថយការ​បំភាយ​ឧស្ម័ន​ពី​ការ​កាប់បំផ្លាញព្រៃឈើ និងភាព​រិចរិលព្រៃឈើនៅក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ (REDD+) ដែល​មាន​​ស្រាប់។ .

លោក វ៉ែន វ៉ន បាន​និយាយថា៖ «ពួកគេ​មិន​ទាន់​កំណត់​ព្រំប្រទល់​រវាង​ការ​ប្រើប្រាស់​ដីស្រែ​ចម្ការ​​ និង​ដី​អភិរក្ស​ទេ ដូច្នេះ​យើង​មិន​ទាន់​ដឹង​ពី​ផល​ប៉ះពាល់​នៅ​ឡើយ​ទេ។ ប៉ុន្តែ​អ្នក​ស្រុក​គ្មាន​សិទ្ធិ​ប្រមូល​អនុផល​ព្រៃឈើ​ក្នុង​តំបន់​ការពារ​ទេ»។ រឿងនេះ​អាច​​បណ្តាល​ឱ្យមាន​ការ​ហាមឃាត់​​សហគមន៍​​មិន​ឱ្យ​ធ្វើ​កសិកម្ម។

តំណាងមកពីអង្គការសម្ព័ន្ធសត្វព្រៃបានបដិសេធមិនធ្វើអត្ថាធិប្បាយថា តើ​​ការផ្លាស់ប្តូរទៅ​ជា​តំបន់ការពារនឹងប៉ះពាល់ដល់គម្រោងរ៉េដបូក​ភ្នំក្រវាញ​ខាងត្បូង (Southern Cardamom REDD+) ​បែបណានោះទេ​ ដែល​គម្រោង​នេះ​ទើ​បត្រូវបានផ្អាកនាពេលថ្មីៗនេះ ដោយសារតែ​មាន​​ការស៊ើបអង្កេតកំពុងបន្តដោយអង្គការ​ Verra បន្ទាប់ពីមាន​ការចោទ​ប្រកាន់​ពីការ​រំលោភ​សិទ្ធិមនុស្ស។ 

លោក ជួប ប៉ារីស៍ អនុរដ្ឋលេខាធិការក្រសួងបរិស្ថានបានប្រាប់ ខេមបូចា ថា ការកំ​ណត់​តំបន់​ការពារថ្មី «មិនប៉ះពាល់ដល់ [គម្រោង REDD+] ទេ​ ដែលនៅតែបន្តជាធម្មតា»។

លោក​បដិសេធ​មិន​ធ្វើ​អត្ថាធិប្បាយ​បន្ថែម​។

ការ​ពង្រីកទំហំ

• ដែនជម្រកសត្វព្រៃព្រែកប្រសព្វ បានកើនឡើង ១២ ៧៧០ ដល់ ១៤ ២២១ហិកតា = ១ ៤៥១ហិកតា

• ដែនជម្រកសត្វព្រៃព្រៃឡង់ បានកើនឡើងពី ៤៣១ ៦៨៣ ដល់ ៤៨៩ ៦៦៣ហិកតា = ៥ ៧៩៨ហិកតា

• ដែនជម្រកសត្វព្រៃឆែប-ព្រះរការ បានមកពីបូកបញ្ជូលពីដែនជម្រកសត្វព្រៃឆែប ១៩០ ០២៧ហិកតា ជា​មួយ​​នឹងជម្រកសត្វព្រៃព្រះរការទំហំ ៩០ ៣៦១ហិកតា រួមជាមួយនឹងការធ្វើ​អនុប្បយោគ​បន្ថែម ៦៧ ១៨០ហិកតាពីរបៀងអភិរក្ស​ជីវចម្រុះដែលនៅ​ជាប់គ្នាជា​តំបន់ការពារ ស្មើ ៦៧ ១៨០ហិកតា។

• ដែនជម្រកសត្វព្រៃតាតៃ បានកើនឡើងពី ១៤៤ ២៧៥ ដល់ ១៤៤ ៥៣៩ហិកតា = ២៦៤​ហិកតា។

• ដែនជម្រកសត្វព្រៃភ្នំឱរ៉ាល់ បានកើនឡើង ២៥៣ ៧៥០ ដល់ ២៥៨ ១៧២ហិកតា = ៤ ៤២២ហិកតា

• ដែនជម្រកសត្វព្រៃបឹងពែរ បានកើនឡើង ២៤២.៥០០ ទៅ ២៦៥.៨៨៣ ហិកតា = ២៣.៣៨៣ ហិកតា

• ដែនជម្រកសត្វព្រៃភ្នំត្នោត-ភ្នំពក បានកើនឡើង ៤២ ០៩៧ ដល់ ៥១ ៧៣០ ហិកតា = ៩ ៦៣៣ ហិកតា

• ដែនជម្រកសត្វព្រៃភ្នំសំកុស បានកើនឡើង 333,750 ៣៣៣ ៧៥០ដល់ ៣៦២ ៣៨៤ហិកតា = ២៨ ៦៣៤ហិកតា

• ឧទ្យានជាតិព្រះជ័យវរ្ម័ន-នរោត្ដម (ភ្នំគូលែន) បានកើនឡើង ៣៧ ៥០០ ទៅ ៦២ ៨៨៣ ហិកតា = ២៥ ៣៨៣ ហិកតា

• ឧទ្យានជាតិកែបបានកើនឡើងពី ១​ ១៥២ ទៅ ១ ២៣០ហិកតា = ៧៨ហិកតា

• ឧទ្យានជាតិអូរយ៉ាដាវ បានកើនឡើង ១០១ ៣៤៨ ដល់ ១០៥ ០១៩ ហិកតា = ៣ ៦៧១ ហិកតា

• ឧទ្យានជាតិវីរៈជ័យ បានកើនឡើងពី ៣៣២ ៥០០ ទៅ ៤០៥ ៧៦៦ហិកតា = ៧៣ ២៦៦ហិកតា

• ដែនជម្រកសត្វព្រៃលំផាត់បានពង្រីកពី ២៥០ ០០០ ទៅ ៣៥៦ ០៨៧ ហិកតា = ១០៦ ០៨៧ ហិកតា

• ដែនជម្រកសត្វព្រៃភ្នំណាមលៀ​ កើនឡើងពី ៤៧ ៥០០ ទៅ ៦៤ ៨៣៥ ហិកតា = ១៧ ៣៣៥ ហិកតា

• ដែនជម្រកសត្វព្រៃភ្នំព្រេច បានកើនឡើងពី ២២២ ៥០០ ទៅ ២៦២​ ៦៤២ ហិក​តា = ៤០ ១៤២ ហិកតា

• ដែនជម្រកសត្វព្រៃកែវសីមា បានកើនឡើងពី ២៩២ ៦៩០ ទៅ ៣១៧ ៤៥៦ ហិក​តា = ២៤ ៧៦៦ ហិកតា

• ដែនជម្រកសត្វព្រៃគូលែនព្រហ្មទេព បានកើនឡើងពី ៤០២ ៥០០ ទៅ ៤២៨ ៩៧១ហិកតា = ២៦ ៤៧១ហិកតា

• ឧទ្យានជាតិបូកគោបានកើនឡើងពី ១៥៤ ៤៥៨ ទៅ ១៥៦ ១១៦ ហិកតា = ១ ៦៥៨ ហិកតា

• ឧទ្យានជាតិវើន​សៃ-សៀមប៉ាង បានកើនឡើងពី ៥៧ ៤៦៩ ទៅ ២៨០ ៣៥៩ហិក​​តា = ២២២ ៨៩០ហិកតា

• ឧទ្យានជាតិជួរ​ភ្នំក្រវាញកណ្តាល (ពីមុន ៤០១ ៣១៣ហិកតា) បូក​បញ្ចូលគ្នាជា​មួយ​​ឧទ្យានជាតិ​ជួរ​ភ្នំក្រវាញខាងត្បូង (ពីមុន ៤១០ ៣៩២ហិកតា) រួមជាមួយនឹងការធ្វើ​អនុប្បយោគ​បន្ថែម ១១៤ ៤១៨ហិកតាពីរបៀងអភិរក្ស​ជីវចម្រុះដែលនៅ​ជាប់គ្នាជា​តំបន់ការពារ = ១១៤ ៤១៨ហិកតា។
• ការកើនឡើងសរុបនៃផ្ទៃដី​តំបន់ការពារថ្មី = ៨៦០ ០០០ ហិកតា

ការថយចុះទំហំ

• ឧទ្យានជាតិបុទុមសាគរ ថយចុះ​ពី ១៧១ ២៥០ មកត្រឹម ១៤៣ ៨៩៥ ហិកតា = ២៧ ៣៥៥ ហិកតា

• ដែនជម្រកសត្វព្រៃស្រែពក បានកាត់បន្ថយទំហំពី ៣៧២ ៩៧១ មកត្រឹម​ ៣៧២ ៧០៧​ហិកតា = ២៦៤ហិកតា

• ចំនួន​ថយចុះសរុបនៃទំហំតំបន់ការពារ = ២៧ ៦១៩​ហិកតា

ខេត្តដែលរងផលប៉ះពាល់

ខេត្តរតនគិរី មណ្ឌលគិរី ស្ទឹងត្រែង ក្រចេះ កំពត ព្រះសីហនុ ពោធិ៍សាត់ កំពង់ស្ពឺ កោះកុង កំពង់ធំ បាត់ដំបង ព្រះវិហារ សៀមរាប និងឧត្តរមានជ័យ៕

ប្រែសម្រួលពីអត្ថបទភាសាអង់គ្លេស៖ Government Expands Protected Areas by More Than 550,000 Hectares  និង Government Reclassifying Biodiversity Corridors Into Protected Areas