បរិស្ថាន, ព័ត៌មានជាតិ

រដ្ឋាភិបាលពង្រីកផ្ទៃដីតំបន់ការពារដោយបញ្ចូលរបៀងអភិរក្សជីវៈចម្រុះ

១២ សីហា ២០២៣ ម៉ោង ១១:២២
ឃួន ណារីម
ផុន សុទ្ធីរ័ត្ន និង Jack Brook

យ៉ាងហោចណាស់តំបន់ការពារចំនួន២០ ត្រូវបានពង្រីកដោយបញ្ចូលរបៀងអភិរក្សជីវៈចម្រុះ និងតំបន់ប្រើប្រាស់ច្រើនយ៉ាងដើម្បីប្រែក្លាយជាតំបន់ការពារ នេះបើយោងតាមអនុក្រឹត្យរបស់រដ្ឋាភិបាលដែលបានចេញកាលពីខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៣ និងបានចេញផ្សាយជាបន្តបន្ទាប់នៅក្នុងសប្តាហ៍នេះ។

លោក សាយ សំអាល់ រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងបរិស្ថានបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «បាទ ទីមួយ យើងបានបញ្ចូល [របៀងអភិរក្សជីវៈចម្រុះ] ដែលជាកន្លែងណាមិនប៉ះពាល់ ហើយទីពីរ យើងកំពុងពិនិត្យមើលដីផ្សេងទៀតដែលអាចវៃបញ្ចូលគ្នាបាន ដូច្នេះនេះជាជំហានដំបូង ហើយយើងនឹងបន្តការងាររបស់យើងជំហានទីពីរទៀត»។ .

យោងតាមអនុក្រឹត្យដែលបានចេញផ្សាយជាសាធារណៈគិតត្រឹមល្ងាចថ្ងៃព្រហស្បតិ៍នេះ ផ្ទៃដីជាង ៨៦ម៉ឺន ហិកតានៅទូទាំង១៤ខេត្តត្រូវបានប្តូរទៅជាតំបន់ការពារ។

ក្រុមអ្នកអភិរក្ស និងសកម្មជនបរិស្ថានព្រមានថា ការពង្រីកផ្ទៃដីដ៏ធំនេះ ទំនងជានឹងបង្កឱ្យ មានជម្លោះដីធ្លី ដោយសារកង្វះការពិគ្រោះយោបល់ជាមួយសហគមន៍ដែលរស់នៅក្នុង ឬជុំវិញព្រំប្រទល់ថ្មី ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ក្រសួងបរិស្ថាន។

ពួកគេក៏បានចោទសួរអំពីឆន្ទៈ និងសមត្ថភាពរបស់អាជ្ញាធរក្នុងការការពារផ្ទៃដីដែលបានកំណត់ថ្មីនេះផងដែរ ដោយសារតែមានការកាប់ព្រៃឈើ និងការផ្តល់ដីសម្បទានដល់ក្រុមអ្នកមានច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់នៅក្នុងតំបន់ការពារដែលមានស្រាប់នោះ។

លោក ហេង ស្រស់ សកម្មជននៅក្រុមកិច្ចការពិសេសសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្វីដែលសំខាន់គឺថា តើមានព្រៃឈើក្នុងតំបន់ដែលត្រូវការពារនោះឬអត់? ពេលខ្លះអត់មានព្រៃដែលត្រូវការពារ»។ លោកបន្តថា៖ «ទំហំដែនជម្រកសត្វព្រៃបានកើនឡើង ប៉ុន្តែអ្វីដែលយើងបារម្ភគឺអាជ្ញាធរ… ហាក់ដូចជាមិនបានទប់ស្កាត់ [ការកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើ]នោះទេ»។

ដែនជម្រកសត្វព្រៃលំផាត់ ភ្នំណាមលៀ ភ្នំព្រេច កែវសីមា គូលែនព្រហ្មទេព និងឧទ្យានជាតិបូកគោ និងវើនសៃ-សៀមប៉ាង សុទ្ធតែត្រូវបានពង្រីកព្រំប្រទល់របស់ខ្លួន ហើយករណីខ្លះត្រូវបានពង្រីកដល់រាប់ម៉ឺនឬរាប់សែនហិកតា។

ឧទ្យានជាតិជួរភ្នំក្រវាញកណ្តាល និងភាគខាងត្បូងបានរួមបញ្ចូលគ្នា រួមជាមួយនឹងការកំណត់ឡើងវិញនូវច្រករបៀងអភិរក្សជីវចម្រុះដែលនៅជាប់គ្នាជាង ១១៤ ០០០ហិកតា ទៅជាឧទ្យានជាតិភ្នំក្រវាញដែលមានផ្ទៃដី ៩២៦ ១២៣ហិកតា។

មុនពេលមានការពង្រីកផ្ទៃដីតំបន់ការពារនៅក្នុងខែកក្កដា តំបន់ការពារបានគ្របដណ្តប់ជាង៤០ភាគរយនៃផ្ទៃដីរបស់ប្រទេសកម្ពុជារួចហើយ ហើយដោយសារតែកង្វះនៃការកំណត់តំបន់ ជាធម្មតាធ្វើឲ្យមានសហគមន៍នៅតែរស់នៅក្នុងតំបន់ទាំងនោះ។

មានតែតំបន់ការពារចំនួនពីរប៉ុណ្ណោះ គឺឧទ្យានជាតិបុទុមសាគរ និងដែនជម្រកសត្វព្រៃស្រែពក បានថយចុះទំហំផ្ទៃដី បើផ្អែកលើអនុក្រឹត្យដែលមានស្រាប់។ ឧទ្យានជាតិបុទុមសាគរ ដែលភាគច្រើនត្រូវបានបែងចែកឲ្យឧកញ៉ារួចហើយ ត្រូវបានគេកាត់ចេញអស់ ២៧ ៣៥៥ ហិកតា។ ដែនជម្រកសត្វព្រៃស្រែពកត្រូវបានគេកាត់ចេញតែ២៦៤ហិកតាប៉ុណ្ណោះ។

មន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលបានអះអាងប្រាប់ខេមបូចាថា នឹងមិនមានបញ្ហាជាមួយនឹងការបំប្លែងដីរាប់សែនហិកតាទៅជាតំបន់ការពារនោះទេ ដោយអះអាងថា សហគមន៍នឹងមិនរងផលប៉ះពាល់ឡើយ។

ប៉ុន្តែការពិនិត្យមើលតាមរូបភាពពីផ្កាយរណបបង្ហាញថា ដីស្រែ និងសម្បទានដីសេដ្ឋកិច្ច និងសម្បទានដីសង្គមកិច្ចទាំងអស់ទំនងជាស្ថិតនៅក្នុងផ្នែកខ្លះក្នុងព្រំប្រទល់នៃតំបន់ការពារដែលត្រូវបានពង្រីកថ្មីៗ។

ឧទាហរណ៍ដូចជា ព្រំប្រទល់ឧទ្យានជាតិវើនសៃ-សៀមប៉ាង បានពង្រីកពី ៥៧ ៤៦៩ហិកតា ដល់ ២៨០ ៣៥៩ហិកតា នៅទូទាំងខេត្តរតនគិរី និងស្ទឹងត្រែង។ ព្រំប្រទល់តំបន់ការពារថ្មីនេះគ្របដណ្តប់លើទាំងផ្ទៃដីជាង៥០០០ហិកតា ដែលក្រសួងកសិកម្មបានផ្តល់ជាដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចកាលពីឆ្នាំមុន ដែលឥឡូវនេះត្រូវបានប្រើប្រាស់សម្រាប់ប្រតិបត្តិការកាប់ឈើទ្រង់ទ្រាយធំ។

ព្រំដែនដែលបានពង្រីករបស់ឧទ្យានជាតិក៏រួមបញ្ចូលផងដែរនូវតំបន់ដែលកំណត់សម្រាប់សម្បទានដីសង្គមកិច្ចដើម្បីចែកចាយដល់គ្រួសារក្រីក្រសម្រាប់ធ្វើកសិកម្ម។

លោក សេក សុធា អ្នកសម្របសម្រួលមណ្ឌលអេកូទេសចរណ៍ឃុំអូរស្វាយខេត្តស្ទឹងត្រែងបានមានប្រសាសន៍ថា លោកមិនបានដឹងថា ព្រំប្រទល់នៃឧទ្យានជាតិវើនសៃ-សៀមប៉ាងទំនងជានៅពេលនេះគ្របដណ្តប់លើដីស្រែចម្ការរបស់សហគមន៍លោកនោះទេ។

លោក សុធា មានប្រសាសន៍ថា៖ «យើងគាំទ្រតំបន់អភិរក្ស ប៉ុន្តែរដ្ឋាភិបាលត្រូវតែសិក្សាឱ្យបានហ្មត់ចត់ពីផលប៉ះពាល់ទៅលើអ្នកភូមិ ព្រោះនៅតំបន់ទាំងនោះ អ្នកភូមិមានដីស្រែរបស់ពួកគាត់ រួមទាំងព្រៃសហគមន៍ផងដែរ»។

កន្លងមក ដីភាគច្រើនដែលគេចាត់ជាឧទ្យានជាតិវើនសៃ-សៀមប៉ាង ត្រូវបានកំណត់ថា ជារបៀងអភិរក្សជីវចម្រុះដែលបានបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ២០១៧ ដែលជាការធ្វើអនុប្បយោគដាច់ដោយឡែកដែលមានបំណងតភ្ជាប់ជាមួយនឹងតំបន់ការពារ។

ខណៈដែលតាមលក្ខណៈបច្ចេកទេសរបៀងអភិរក្សជីវចម្រុះបានហាមឃាត់មិនឲ្យមានកម្មសិទ្ធិដីធ្លី ជាក់ស្តែង សហគមន៍ជាច្រើនហាក់ដូចជាបានអះអាងថា បានប្រើប្រាស់ដីដែលមានស្រាប់នៅក្នុងតំបន់ទាំងនោះ។

ព្រំប្រទល់ភាគខាងត្បូងដែលត្រូវបានពង្រីក (ពណ៌លឿង) នៃឧទ្យានជាតិវើនសៃ-សៀមប៉ាង ហាក់ដូចជាគ្របដណ្តប់លើផ្ទៃដីកសិកម្មដែលមានស្រាប់យ៉ាងច្រើន។ រូបភាព ពី Planet Basemaps ក្នុងខែឧសភា ឆ្នាំ២០២៣។ (លីកាដូ)

កញ្ញា អ៊ឹម រចនា អ្នកនាំពាក្យក្រសួងកសិកម្មបានបដិសេធមិនធ្វើអត្ថាធិប្បាយទេ ហើយបានបង្វែរសំណួរទៅក្រសួងបរិស្ថាន។

លោក នេត្រ ភក្ត្រា អ្នកនាំពាក្យក្រសួងបរិស្ថាន បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «យើងនឹងបោះបង្គោលកំណត់កន្លែងណាជាតំបន់ការពារ[ត្រូវបានពង្រីក]ដើម្បីធ្វើឲ្យប្រាកដថា សហគមន៍មានការយល់ដឹង។ មិនមានផលប៉ះពាល់ដល់សហគមន៍ទេ» ។

លោកបានដាក់ទូរសព្ទចុះនៅពេលសួរអំពីការត្រួតស៊ីគ្នានៃព្រំប្រទល់តំបន់ការពារថ្មីជាមួយនឹងដីសម្បទានសង្គមកិច្ចដែលមានស្រាប់។

អ្នកស្រី ផ្លឹក ភារម្យ អ្នកសម្របសម្រួលបណ្តាញជនជាតិដើមភាគតិចខេត្តមណ្ឌលគិរីបាននិយាយថា អាជ្ញាធរមិនបានពិគ្រោះយោបល់ជាមួយសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចអំពីការពង្រីកតំបន់ការពារចំនួនបួននៅទូទាំងខេត្តរបស់អ្នកស្រីនោះទេ។

អ្នកស្រីបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនមានសុទិដ្ឋិនិយមចំពោះការការពាររបស់អាជ្ញាធរបរិស្ថានទេ ព្រោះខ្ញុំឃើញថា កន្លែងណាដែលពួកគេនៅ កន្លែងនោះនឹងត្រូវបំផ្លាញ។ នៅពេលអាជ្ញាធរបរិស្ថានចូលមក [ដើម្បីការពារតំបន់] ការព្រួយបារម្ភរបស់ខ្ញុំគឺថា ដីទាំងអស់នឹងត្រូវប្រគល់ឲ្យក្រុមហ៊ុន»។

មានការផ្តល់បណ្ណកម្មសិទ្ធិដីសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចមួយចំនួនតូចប៉ុណ្ណោះ ខណៈដែលអាជ្ញាធរក៏បានរារាំងការស្នើសុំរបស់សហគមន៍ក្នុងការទទួលបានកម្មសិទ្ធិលើដីរបស់ពួកគាត់ ហើយជំនួសមកវិញ បានបែងចែកដីទុកសម្រាប់គោលបំណងផ្សេងទៀត។

លោក Tim Frewer សាស្ត្រាចារ្យនៅ School of Field Studies នៅខេត្តសៀមរាបមានប្រសាសន៍ថា ដំណើរការនៃការកែប្រែដីទៅជាតំបន់ការពារគួរតែធ្វើឡើង «ដោយមានការចូលរួមយ៉ាងពេញលេញពីជនជាតិដើមភាគតិច ដែលបាននិងកំពុងការពារតំបន់ទាំងនេះច្រើនជំនាន់មកហើយនោះ»។

លោក Frewer បានថ្លែងថា៖ «នៅតែមានព្រំប្រទល់ត្រួតស៊ីគ្នារវាងតំបន់ការពារ ដីរបស់កសិករតូចតាច និងតំបន់ដែលត្រូវបានស្នើសុំចុះបញ្ជីជាដីសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិច។ សហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិច សង្គមស៊ីវិល និងម្ចាស់ជំនួយបានចំណាយច្រើនណាស់ក្នុងដំណើរការចុះបញ្ជីដីសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិច»។

បណ្ណកម្មសិទ្ធិដីសហគមន៍ផ្តល់នូវការទទួលស្គាល់សិទ្ធិដីធ្លីរបស់ជនជាតិដើមភាគតិចចំពោះព្រៃឈើដ៏ពិសិដ្ឋ ដីស្រែចម្ការវិលជុំ និងដីព្រៃបម្រុងទុកសម្រាប់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ។ ប៉ុន្តែកង្វះការកំណត់តំបន់ច្បាស់លាស់ និងកង្វះការផ្តល់បណ្ណកម្មសិទ្ធិ បានធ្វើឲ្យទាំងសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិច និងសហគមន៍មិនមែនជនជាតិដើមភាគតិច ដែលរស់នៅ និងធ្វើកសិកម្មនៅក្នុងតំបន់ការពារក្លាយជាប្រភពនៃជម្លោះជាយូរមកហើយ។

លោក Frewer បានបន្តថា៖ «វាមានសារៈសំខាន់ផងដែរក្នុងការផ្តល់ប័ណ្ណកម្មសិទ្ធិជូនកសិករតូចតាចដែលមិនមែនជាជនជាតិដើមភាគតិចនិងក្រីក្រដែលបានប្រើប្រាស់ដីដែលត្រូវបានឈូសឆាយរួចហើយនៅក្នុងច្រករបៀងអភិរក្សជីវចម្រុះទាំងនេះ សម្រាប់សកម្មភាពចិញ្ចឹមជីវិតជាមូលដ្ឋាន»។

រដ្ឋាភិបាលធ្លាប់បានប្រកាសកាលពីឆ្នាំមុនថា ខ្លួនគ្រោងធ្វើអនុប្បយោគតំបន់ការពារដែលមានផ្ទៃដីជិតមួយលានហិកតា ដោយបែងចែកសម្រាប់កម្មសិទ្ធឯកជន និងកំណត់តំបន់នោះឡើងវិញ ដែលបង្កឱ្យមានការព្រួយបារម្ភអំពីការបែងចែកដីនេះ ប៉ុន្តែក៏មានសុទិដ្ឋិនិយមផងដែរថា ជាមធ្យោបាយដោះស្រាយវិវាទដីធ្លីនៅក្នុង និងជុំវិញតំបន់ការពារ។

លោក វ៉ែន វ៉ន អ្នកនាំពាក្យសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចជង ដែលរស់នៅខាងក្នុង និងជុំវិញឧទ្យានជាតិភ្នំក្រវាញដែលបានកែសម្រួលបាននិយាយថា ព្រំប្រទល់នៅតែមិនច្បាស់លាស់រវាងដីស្រែសហគមន៍ និងគម្រោងឥណទានកាបូនជាកម្មវិធីកាត់បន្ថយការបំភាយឧស្ម័នពីការកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើ និងភាពរិចរិលព្រៃឈើនៅក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ (REDD+) ដែលមានស្រាប់។ .

លោក វ៉ែន វ៉ន បាននិយាយថា៖ «ពួកគេមិនទាន់កំណត់ព្រំប្រទល់រវាងការប្រើប្រាស់ដីស្រែចម្ការ និងដីអភិរក្សទេ ដូច្នេះយើងមិនទាន់ដឹងពីផលប៉ះពាល់នៅឡើយទេ។ ប៉ុន្តែអ្នកស្រុកគ្មានសិទ្ធិប្រមូលអនុផលព្រៃឈើក្នុងតំបន់ការពារទេ»។ រឿងនេះអាចបណ្តាលឱ្យមានការហាមឃាត់សហគមន៍មិនឱ្យធ្វើកសិកម្ម។

តំណាងមកពីអង្គការសម្ព័ន្ធសត្វព្រៃបានបដិសេធមិនធ្វើអត្ថាធិប្បាយថា តើការផ្លាស់ប្តូរទៅជាតំបន់ការពារនឹងប៉ះពាល់ដល់គម្រោងរ៉េដបូកភ្នំក្រវាញខាងត្បូង (Southern Cardamom REDD+) បែបណានោះទេ ដែលគម្រោងនេះទើបត្រូវបានផ្អាកនាពេលថ្មីៗនេះ ដោយសារតែមានការស៊ើបអង្កេតកំពុងបន្តដោយអង្គការ Verra បន្ទាប់ពីមានការចោទប្រកាន់ពីការរំលោភសិទ្ធិមនុស្ស។

លោក ជួប ប៉ារីស៍ អនុរដ្ឋលេខាធិការក្រសួងបរិស្ថានបានប្រាប់ ខេមបូចា ថា ការកំណត់តំបន់ការពារថ្មី «មិនប៉ះពាល់ដល់ [គម្រោង REDD+] ទេ ដែលនៅតែបន្តជាធម្មតា»។

លោកបដិសេធមិនធ្វើអត្ថាធិប្បាយបន្ថែម។

ការពង្រីកទំហំ

ដែនជម្រកសត្វព្រៃព្រែកប្រសព្វ បានកើនឡើង ១២ ៧៧០ ដល់ ១៤ ២២១ហិកតា = ១ ៤៥១ហិកតា

ដែនជម្រកសត្វព្រៃព្រៃឡង់ បានកើនឡើងពី ៤៣១ ៦៨៣ ដល់ ៤៨៩ ៦៦៣ហិកតា = ៥ ៧៩៨ហិកតា

ដែនជម្រកសត្វព្រៃឆែប-ព្រះរការ បានមកពីបូកបញ្ជូលពីដែនជម្រកសត្វព្រៃឆែប ១៩០ ០២៧ហិកតា ជាមួយនឹងជម្រកសត្វព្រៃព្រះរការទំហំ ៩០ ៣៦១ហិកតា រួមជាមួយនឹងការធ្វើអនុប្បយោគបន្ថែម ៦៧ ១៨០ហិកតាពីរបៀងអភិរក្សជីវចម្រុះដែលនៅជាប់គ្នាជាតំបន់ការពារ ស្មើ ៦៧ ១៨០ហិកតា។

ដែនជម្រកសត្វព្រៃតាតៃ បានកើនឡើងពី ១៤៤ ២៧៥ ដល់ ១៤៤ ៥៣៩ហិកតា = ២៦៤ហិកតា។

ដែនជម្រកសត្វព្រៃភ្នំឱរ៉ាល់ បានកើនឡើង ២៥៣ ៧៥០ ដល់ ២៥៨ ១៧២ហិកតា = ៤ ៤២២ហិកតា

ដែនជម្រកសត្វព្រៃបឹងពែរ បានកើនឡើង ២៤២.៥០០ ទៅ ២៦៥.៨៨៣ ហិកតា = ២៣.៣៨៣ ហិកតា

ដែនជម្រកសត្វព្រៃភ្នំត្នោត-ភ្នំពក បានកើនឡើង ៤២ ០៩៧ ដល់ ៥១ ៧៣០ ហិកតា = ៩ ៦៣៣ ហិកតា

ដែនជម្រកសត្វព្រៃភ្នំសំកុស បានកើនឡើង 333,750 ៣៣៣ ៧៥០ដល់ ៣៦២ ៣៨៤ហិកតា = ២៨ ៦៣៤ហិកតា

ឧទ្យានជាតិព្រះជ័យវរ្ម័ន-នរោត្ដម (ភ្នំគូលែន) បានកើនឡើង ៣៧ ៥០០ ទៅ ៦២ ៨៨៣ ហិកតា = ២៥ ៣៨៣ ហិកតា

ឧទ្យានជាតិកែបបានកើនឡើងពី ១ ១៥២ ទៅ ១ ២៣០ហិកតា = ៧៨ហិកតា

ឧទ្យានជាតិអូរយ៉ាដាវ បានកើនឡើង ១០១ ៣៤៨ ដល់ ១០៥ ០១៩ ហិកតា = ៣ ៦៧១ ហិកតា

ឧទ្យានជាតិវីរៈជ័យ បានកើនឡើងពី ៣៣២ ៥០០ ទៅ ៤០៥ ៧៦៦ហិកតា = ៧៣ ២៦៦ហិកតា

ដែនជម្រកសត្វព្រៃលំផាត់បានពង្រីកពី ២៥០ ០០០ ទៅ ៣៥៦ ០៨៧ ហិកតា = ១០៦ ០៨៧ ហិកតា

ដែនជម្រកសត្វព្រៃភ្នំណាមលៀ កើនឡើងពី ៤៧ ៥០០ ទៅ ៦៤ ៨៣៥ ហិកតា = ១៧ ៣៣៥ ហិកតា

ដែនជម្រកសត្វព្រៃភ្នំព្រេច បានកើនឡើងពី ២២២ ៥០០ ទៅ ២៦២ ៦៤២ ហិកតា = ៤០ ១៤២ ហិកតា

ដែនជម្រកសត្វព្រៃកែវសីមា បានកើនឡើងពី ២៩២ ៦៩០ ទៅ ៣១៧ ៤៥៦ ហិកតា = ២៤ ៧៦៦ ហិកតា

ដែនជម្រកសត្វព្រៃគូលែនព្រហ្មទេព បានកើនឡើងពី ៤០២ ៥០០ ទៅ ៤២៨ ៩៧១ហិកតា = ២៦ ៤៧១ហិកតា

ឧទ្យានជាតិបូកគោបានកើនឡើងពី ១៥៤ ៤៥៨ ទៅ ១៥៦ ១១៦ ហិកតា = ១ ៦៥៨ ហិកតា

ឧទ្យានជាតិវើនសៃ-សៀមប៉ាង បានកើនឡើងពី ៥៧ ៤៦៩ ទៅ ២៨០ ៣៥៩ហិកតា = ២២២ ៨៩០ហិកតា

ឧទ្យានជាតិជួរភ្នំក្រវាញកណ្តាល (ពីមុន ៤០១ ៣១៣ហិកតា) បូកបញ្ចូលគ្នាជាមួយឧទ្យានជាតិជួរភ្នំក្រវាញខាងត្បូង (ពីមុន ៤១០ ៣៩២ហិកតា) រួមជាមួយនឹងការធ្វើអនុប្បយោគបន្ថែម ១១៤ ៤១៨ហិកតាពីរបៀងអភិរក្សជីវចម្រុះដែលនៅជាប់គ្នាជាតំបន់ការពារ = ១១៤ ៤១៨ហិកតា។
ការកើនឡើងសរុបនៃផ្ទៃដីតំបន់ការពារថ្មី = ៨៦០ ០០០ ហិកតា

ការថយចុះទំហំ