អង្គការយូនីសេហ្វ(UNICEF) បានរកឃើញថាកុមារកម្ពុជាម្នាក់ក្នុងចំណោមបីនាក់មានជំងឺក្រិសក្រិន និងម្នាក់ក្នុងចំណោម១០នាក់មានជំងឺស្គមស្គាំង ដោយសារគ្រួសារពួកគេពី៤០ទៅ៥០ភាគរយមានបញ្ហាចំណូធ្លាក់ចុះ និងជាពិសេសក្នុងវិបត្តិជំងឺកូវីដ១៩ ដែលបង្ខំឱ្យពួកគេកាត់បន្ថយថ្លៃអាហារ ឬប្រើប្រាស់យុទ្ធសាស្ត្រទប់ទល់កាន់តែច្រើនជាងមុនជុំវិញការបរិភោគអាហារប្រចាំថ្ងៃ។
យោងតាមការសិក្សាស្រាវជ្រាវ របស់អង្គការយូនីសេហ្វ ដែលបានចេញផ្សាយនៅសប្តាហ៍នេះបានឲ្យដឹងថា កុមារនៅកម្ពុជាមានតែ ៤០ភាគរយនៃកុមារដែលមានអាយុប្រាំមួយ ទៅ ២៣ខែប៉ុណ្ណោះដែលបានទទួលក្រុមអាហារក្នុងកម្រិតអប្បបរមា ដែលទិន្នន័យទាំងនេះបង្ហាញឱ្យឃើញថា ទម្លាប់ផ្តល់អាហារពុំបានល្អប្រសើរទេ ហើយកំពុងបានបន្តកើតឡើងពេញមួយទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ។
ក្នុងចំណោមឧទាហរណ៍នៃបណ្តាប្រទេសជាច្រើន ការអង្កេតស្រាវជ្រាវមួយនៅកម្ពុជា ដែលបានធ្វើឡើងដោយយូនីសេហ្វ កម្មវិធីស្បៀងអាហារពិភពលោក និងដៃគូផ្សេងទៀត ចាប់ពីខែសីហា ឆ្នាំ២០២០ ដល់ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២១ បានរកឃើញថា ចំនួនពី ៤០ ទៅ៥០ភាគរយនៃគ្រួសារទាំងនោះមានបញ្ហាចំណូលថយចុះ ដែលនាំឱ្យពួកគេត្រូវប្រើប្រាស់យុទ្ធសាស្ត្រទប់ទល់កាន់តែច្រើនជាងមុនជុំវិញការបរិភោគអាហារ ដែលបង្កឱ្យមានផលប៉ះពាល់ដល់គុណភាពនៃរបបអាហាររបស់ពួកគេ។
ទិន្នន័យពីខែកក្កដា ឆ្នាំ ២០២១ បានបង្ហាញថា មានកុមារអាយុក្រោមប្រាំឆ្នំា ត្រឹមតែ ៣៥ភាគរយប៉ុណ្ណោះដែលបានបរិភោគអាហារក្នុងកម្រិតអាចទទួលយកបានជាអប្បបរមា។
កុមារអាយុក្រោម ពីរឆ្នាំ គឺជាក្រុមដែលងាយរងគ្រោះបំផុត ដោយសារបញ្ហាអាហារូបត្ថម្ភគ្រប់ទម្រង់ដូចជា ក្រិសក្រិន ស្គមស្គាំង និងការខ្វះមីក្រូសារជាតិជាដើម(លើសទម្ងន់ និងធាត់ជ្រុល)ដែលកើតឡើងដោយសាររបបអាហារមិនសមស្រប ព្រោះកុមារនៅក្នុងវ័យនេះត្រូវការសារជាតិចិញ្ចឹមសំខាន់ចំាបាច់ ក្នុងមួយគីឡូក្រាមនៃទម្ងន់របស់ពួកគេ ច្រើនជាងមនុស្សនៅវ័យផ្សេងទៀត។
លោកស្រី ហ្វ័រូហ្គ ហ្វយូហ្សិថ (Foroogh Foyouzat) នាយិកាយូនីសេហ្វប្រចាំកម្ពុជា បានមានប្រសាសន៍នៅក្នុងសេចក្តីប្រកាសព័ត៌មានថា តាងនាមឱ្យទីភ្នាក់ងារសហប្រជាជាតិនានាដែលកំពុងធ្វើការងារជាមួយរាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា អ្នកស្រីស្នើសុំឲ្យកម្ពុជាពង្រីកការអនុវត្តកម្មវិធីឧបត្ថម្ភសាច់ប្រាក់ ដើម្បីកាត់បន្ថយទុក្ខលំបាក ជាពិសេសលើវិស័យគាំពារមាតា និងអាហារូបត្ថម្ភរបស់កុមារ។
លោកស្រីមានប្រសាសន៍ថា៖«យើងត្រូវតែវិនិយោគ ដើម្បីបន្តផ្តល់ការគាំទ្រដល់រយៈពេល ១០០០ថ្ងៃដំបូងរបស់ទារក ដែលជារយៈពេលដ៏សំខាន់បំផុតនៃជីវិតរបស់ពួកគេ។ ការវិនិយោគទាំងនេះក៏រួមចំណែកបង្កើនកម្រិតការអប់រំ និងផលិតភាពរបស់កុមារម្នាក់ៗសម្រាប់អនាគតនៃជីវិតរបស់ពួកគេ»។
លោកស្រីបន្ថែមថា ឥឡូវនេះគឺជាពេលសំខាន់ជាងពេលណាៗទំាងអស់ ដែលចាំបាច់ត្រូវបង្កើនថវិកាជាតិសម្រាប់ពង្រីកវិសាលភាពនៃកម្មវិធីអាហារូបត្ថម្ភ។ តាមរយៈការសហការជាមួយដៃគូបច្ចុប្បន្នដែលគាំទ្រដល់ការពន្លឿនអនុវត្តផែនការជាតិដូចជា យុទ្ធសាស្ត្រជាតិស្តីពីសន្តិសុខស្បៀង និងអាហារូបត្ថម្ភលើកទី២ គោលនយោបាយ និងផែនការសកម្មភាពជាតិស្តីពីការគាំពារ និងអភិវឌ្ឍន៍កុមារតូចៗ ផែនទីបង្ហាញផ្លូវស្តីពី GAP ដើម្បីដាក់ជូនកិច្ចប្រជុំកំពូលស្តីពីប្រព័ន្ធស្បៀង។
លោកស្រី ញេប សុភាព អគ្គលេខាធិការនៃអគ្គលេខាធិការដ្ឋានក្រុមប្រឹក្សាជាតិកម្ពុជាដើម្បីកុមារ បានថ្លែងថា លោកស្រីមិនជំទាស់នឹងរបាយការណ៍នេះទេ ប៉ុន្ដែទោះជាយ៉ាងណា រាជរដ្ឋាភិបាលបាននិងកំពុងប្រឹងប្រែងរៀបចំគោលនយោបាយជាក់លាក់មួយ ដើម្បីដោះស្រាយមិនឱ្យមានវិបត្តិនេះកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើងថែមទៀតនោះទេ។
លោកស្រី មានប្រសាសន៍ថា៖ «ការខ្វះចន្លោះអាហារូបត្ថម្ភ គឺវាខ្វះហើយ ប៉ុន្ដែយើងត្រូវតែប្រឹងប្រែងពិនិត្យមើលលើភាពខ្វះចន្លោះនេះ ដើម្បីឈានទៅផ្ដល់ការអភិវឌ្ឍកុមារតាំងពីក្នុងផ្ទៃម្ដាយរហូតដល់អាយុ ២ឆ្នាំឱ្យមានសុខភាពល្អ និងការលូតលាស់បានល្អ»។ ដោយលោកស្រីបន្ថែមថា៖ «យើងក៏មានការព្រួយបារម្ភខ្លាំងដូចនៅក្នុងរបាយការណ៍ហ្នឹងដែរ អ៊ីចឹងទេ គឺត្រូវតែប្រញាប់ដោះស្រាយបន្ទាន់តាមរយៈការរៀបចំគោលនយោបាយឱ្យបានច្បាស់លាស់ជាមុនសិន»។
លោក តូច ចាន់នី អ្នកនាំពាក្យក្រសួងសង្គមកិច្ច អតីតយុទ្ធជន និងយុវនីតិសម្បទា មិនទាន់អាចទាក់ទងសុំការបញ្ជាក់បន្ថែមជុំវិញរបាយការណ៍នេះបានទេ។
ចំណែកលោក ឯម ច័ន្ទមករា រដ្ឋលេខាធិការក្រសួងសង្គមកិច្ច អតីតយុទ្ធជន និងយុវនីតិសម្បទា និងជាអគ្គលេខាធិការក្រុមប្រឹក្សាសកម្មភាពជនពិការ ក៏បានបដិសេធការធ្វើអត្ថាធិប្បាយដែរ ដោយលោកបានបង្វែសំនួរទៅឱ្យលោក តូច ចាន់នី ជាអ្នកឆ្លើយវិញ។
ទោះបីជាយ៉ាងណាលោកស្រី ញេប សុភាព បានឱ្យដឹងថា ការដោះស្រាយបញ្ហានេះមិនមែននៅលើស្ថាប័នណាមួយជាអ្នកទទួលបន្ទុកដាច់មុខទេ ពោលគឺត្រូវតែមានការចូលរួមទាំងអស់គ្នាពីសំណាក់ឱពុកម្ដាយ អាណាព្យាបាល លោកគ្រូ អ្នកគ្រូ និងអង្គការសង្គមស៊ីវិលជាតិ និងអន្តរជាតិ ដើម្បីកាត់បន្ថយផលប៉ះពាល់ទៅលើកុមារ។
លោក អោម តារា ស្ថាបនិកអង្គការមេត្រីភាព ដើម្បីកុមារ និងចាស់ជរា បានថ្លែងថា លោកក៏មានការព្រួយបារម្ភដែរជុំវិញកង្វះខាតរបបអាហារ និងខ្វះអាហារូបត្ថម្ភចំពោះកុមារ។ ការផ្ដល់អាហារូបត្ថម្ភនៅតាមប្រទេសជឿនលឿន ឬប្រទេសក្រីក្រភាគច្រើនមានតែនៅតាមសាលារៀនប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្ដែប្រសិនសាលារៀនត្រូវបានបិទ ការផ្ដល់អាហារូបត្ថម្ភសម្រាប់ពួកគាត់ ក៏ត្រូវបានផ្អាកដែរ។
លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ការផ្ដល់អាហារូបត្ថម្ភនេះ គឺរដ្ឋាភិបាលត្រូវតែបង្ហាញពីសកម្មភាពឱ្យបានលេចធ្លោជាងគេ បន្ទាប់មកអាណាព្យាបាលក៏ត្រូវជួយជ្រោមជ្រែងដោយផ្ទាល់ជាមួយកុមារដែរ។ ហើយបើសិនជាពឹងផ្អែកតែទៅលើអង្គការសង្គមស៊ីវិល គឺមិនអាចទៅរួចទេ ព្រោះអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលនានាក៏កំពុងខ្វះថវិកាអនុវត្តគម្រោងដែរ»។
លោក អោម តារា បន្ថែមថា អង្គការលោកផ្ដល់ការអប់រំ និងអាហារូបត្ថម្ភដល់កុមារប្រមាណ ៩០ ទៅ១០០នាក់ក្នុងមួយថ្ងៃៗ។ កុមារទាំងនោះភាគច្រើនចេញពីគ្រួសារមានជីវភាពក្រីក្រ លំបាកវេទនាដូចជា កូនអ្នករើសអេដចាយគ្មានទីកន្លែងស្នាក់អាស្រ័យច្បាស់លាស់ កូនអ្នកលក់បន្លែតាមចិញ្ចើមផ្លូវ និងកូនអ្នកប្រកបមុខរបសេដ្ឋកិច្ចក្រៅប្រព័ន្ធផ្សេងៗទៀត។
ស្រ្តីម្នាក់ឈ្មោះ តាន់ សុភី ដែលមានវ័យ ៤០ឆ្នាំ កំពុងអង្គុយសម្រាកក្រោមម្លប់ឈើតាមចិញ្ចើមផ្លូវជាមួយនឹងកូនស្រីម្នាក់អាយុប្រហែល ៥ឆ្នាំ ដែលអង្គុយក្នុងរទេះអូសរបស់របរអេដចាយទាំងទឹកមុខហេវហត់អស់កម្លាំង។ អ្នកស្រីបាននិយាយទាំងទឹកមុខស្ងួតថា អ្នកស្រីនាំកូនស្រីម្នាក់ដើររើសអេដចាយជាមួយ ដោយសារគ្មានអ្នកនៅមើលថែ រីឯប្ដីអ្នកស្រីក៏ធ្វើជាកម្មករសំណង់ទៀត។
អ្នកស្រីនិយាយថា៖ «ជីវភាពខ្ញុំរកមួយថ្ងៃរស់បានមួយថ្ងៃបែបនេះ តើខ្ញុំបានអាហារល្អៗពីណាមកឱ្យកូនញ៉ាំគ្រប់គ្រាន់ដូចគេនោះ?»។ ដោយបន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំពីរនាក់ម៉ែកូនអូសរទេះអេដចាយទាំងថ្ងៃក្ដៅ ហត់កន្លែងណាសម្រាកកន្លែងហ្នឹង ឃ្លានកន្លែងណាក៏រកទិញចំណីថោកៗឱ្យកូនញាំកន្លែងហ្នឹង ពេលខ្លះខ្ញុំសុខចិត្តមិនហូបខ្លួនឯង គឺទុកឱ្យកូនញ៉ាំ។ អ៊ីចឹងជីវិតខ្ញុំបែបនេះរាល់ថ្ងៃរយៈពេលជិត ១០ឆ្នាំហើយ»។
ស្រី្តម្នាក់ទៀតឈ្មោះ ថោង ចាន់រី ដែលមានវ័យ ៣៥ឆ្នាំ កំពុងឈររៀបចំបន្លែនៅលើគ្រែតូចមួយលើចិញ្ចើមផ្លូវហាក់ដូចជាមមារញឹកខ្លាំង ប៉ុន្ដែអ្នកស្រីឆ្លៀតពេលនិយាយជាមួយអ្នកយកព័ត៌មានខេមបូចា។ អ្នកស្រីប្រាប់ថា មានកូនពីរនាក់ ប្រុសម្នាក់អាយុ ៣ឆ្នាំ និងកូនស្រីអាយុ ៥ឆ្នាំ។ អ្នកស្រីមិនបាននាំពួកគេមកផ្សារទេ ដោយទុកឱ្យស្នាក់នៅផ្ទះជួលជាមួយអ្នកជិតខាងក្បែរបន្ទប់ជួល។
អ្នកស្រីនិយាយថា៖ «រឿងហូបចុកហ្នឹង ខ្ញុំក៏មិនសូវបានឱ្យកូនៗហូបបានគ្រប់គ្រាន់ដែរ ព្រោះរវល់លក់ដូរបន្លែ ហើយប្ដីខ្ញុំរត់ម៉ូតូឌុប តែគាត់ឆ្លៀតពេលចូលទៅមើលកូន ដាំបាយឱ្យកូនញ៉ាំដែរ»។ អ្នកស្រីបន្តថា៖ «និយាយរួមកូនខ្ញុំហូបតែបាយម្ហូបធម្មតាៗ ត្រីអាំង ពងទាចៀន គឺម្ហូបយើងងាយៗហ្នឹង ព្រោះអីខ្ញុំប្រញាប់មកលក់ដូរ អ៊ីចឹងរឿងហូបចុកនេះ គឺបានត្រឹមម៉ារស់ៗហ្នឹងឯង»។
យូនីសេហ្វ បានបង្ហាញរបាយការណ៍មួយដែលមានចំណងជើងថា៖ «ចិញ្ចឹមឱ្យបរាជ័យឬ? វិបត្តិនៃរបបអាហាររបស់កុមារក្នុងអំឡុងពេលដំបូងនៃជីវិត» ត្រូវបានចេញផ្សាយនៅមុនពេល កិច្ចប្រជុំកំពូលរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិស្ដីពីប្រព័ន្ធស្បៀង នៅសប្តាហ៍នេះ។
របាយការណ៍បានព្រមានពីការកើនឡើងនៃភាពក្រីក្រ វិសមភាព ជម្លោះ គ្រោះមហន្តរាយដោយសារអាកាសធាតុ និងស្ថានភាពអាសន្នផ្នែកសុខភាពដូចជា ការឆ្លងរាតត្បាតជាសកលនៃជំងឺកូវីដ-១៩ កំពុងរួមចំណែកធ្វើឱ្យមានវិបត្តិអាហារូបត្ថម្ភចំពោះមនុស្សវ័យក្មេងបំផុតលើពិភពលោក ដែលនៅតែបន្តអូសបន្លាយពេលជាយូរ និងបង្ហាញពីភាពល្អប្រសើរតិចតួចបំផុតក្នុងអំឡុងពេល ១០ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ។
លោកស្រី ហិនរីតា ហ្វ័រ (Henrietta Fore) នាយិកាប្រតិបត្តិអង្គការយូនីសេហ្វ បានមានប្រសាសន៍នៅក្នុងសេចក្តីប្រកាសព័ត៌មានថា របកគំហើញនៃរបាយការណ៍នេះ ស្តែងចេញយ៉ាងច្បាស់ថាក្នុងអំឡុងពេលដ៏សំខាន់បំផុតនៃជីវិតកុមារជាច្រើនលាននាក់ត្រូវបានចិញ្ចឹមឱ្យបរាជ័យ។
លោកស្រីបន្តថា ការស្រូបយកសារធាតុចិញ្ចឹមមិនបានល្អនៅក្នុងរយៈពេល ២ឆ្នាំដំបូងនៃជីវិត ធ្វើឱ្យអន្តរាយដោយមិនអាចស្រោចស្រង់បានដល់រាងកាយ និងខួរក្បាលដែលកំពុងលូតលាស់យ៉ាងឆាប់រហ័សរបស់កុមារ។ លើសពីនេះក៏អាចបង្កផលប៉ះពាល់ដល់ការសិក្សារៀនសូត្រ សមត្ថភាពធ្វើការងារ លទ្ធភាពប្រកបមុខរបរ និងអនាគតទាំងស្រុងរបស់ពួកគេ។
លោកស្រីបញ្ជាក់ថា៖ «យើងបានដឹងបញ្ហានេះជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ប៉ុន្តែយើងសង្កេតឃើញថា មានការយកចិត្តទុកដាក់តិចតួចណាស់ក្នុងការផ្តល់ប្រភេទអាហារដែលមានសារជាតិចិញ្ចឹមត្រឹមត្រូវ និងមានសុវត្ថិភាពដល់កុមារ។ ជាងនេះទៅទៀត ផលរំខានដែលបង្កដោយជំងឺកូវីដ១៩ ដែលកំពុងអូសបន្លាយនាពេលបច្ចុប្បន្ន អាចធ្វើឱ្យស្ថានភាពអាហារូបត្ថម្ភរបស់កុមារកាន់តែដុនដាបថែមទៀត»។
យោងតាមរបាយកាណ៍សកល កុមារអាយុ ៦-២៣ខែ ដែលរស់នៅតំបន់ជនបទ ឬមកពីគ្រួសារដែលមានជីវភាពក្រីក្រ ច្រើនតែទទួលបានរបបអាហារពុំសមស្រប បើធៀបនឹងកុមារក្នុងក្រុមអាយុនេះដែលរស់នៅទីប្រជុំជន ឬមកពីគ្រួសារដែលមានជីវភាពធូរធារជាង។ សមាមាត្រនៃកុមារដែលទទួលបានអាហារទៅតាមចំនួនក្រុមអប្បបរមាដូចដែលត្រូវបានផ្តល់ជាអនុសាសន៍ នៅទីប្រជុំជន (៣៩ ភាគរយ) មានកម្រិតខ្ពស់ជាងនៅតំបន់ជនបទ (២៣ ភាគរយ) ពីរដង។
របាយការណ៍ដដែលបានផ្តល់អនុសាសន៍ថា ដើម្បីផ្តល់របបអាហារដែលសំបូរសារធាតុចិញ្ចឹម មានសុវត្ថិភាព និងមានតម្លៃសមរម្យដល់កុមារគ្រប់រូប របាយការណ៍សកលនេះបានអំពាវនាវឱ្យរដ្ឋាភិបាល អ្នកផ្តល់ជំនួយ អង្គការសង្គមស៊ីវិល និងតួអង្គក្នុងវិស័យអភិវឌ្ឍន៍នានាពួតដៃគ្នា ដើម្បីធ្វើការផ្លាស់ប្តូរប្រព័ន្ធស្បៀង ប្រព័ន្ធសុខាភិបាល ព្រមទាំងប្រព័ន្ធគាំពារសង្គម តាមរយៈការដឹកនាំការអនុវត្តសកម្មភាពសំខាន់ៗដូចជា បង្កើនជម្រើស និងធ្វើឱ្យអាហារដែលសំបូរសារធាតុចិញ្ចឹមមានតម្លៃសមរម្យដូចជា បន្លែផ្លែឈើ ស៊ុត ត្រី សាច់ និងអាហារដែលមានមីក្រូសារជាតិ ដោយផ្តល់ការលើកទឹកចិត្តដល់ផលិតកម្ម ការចែកចាយ និងការលក់រាយអាហារទាំងនេះ៕
