យុវតី កាំង មុយនីន អាយុ១៦ឆ្នាំ បានចាប់ផ្តើមហាត់ហែលទឹកយ៉ាងខ្លាំងក្លាតាំងពីនាងនៅអាយុ១០ឆ្នាំ។ កាលពីដើមខែនេះ សិស្សថ្នាក់ទី១០រូបនេះទទួលបានមេដាយមាសចំនួនបីសម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជានៅក្នុងការប្រកួតកម្រិតតំបន់ដោយវ៉ាដាច់កីឡាការិនីនៅក្នុងក្រុមអាយុដូចគ្នាមកពី១៥ប្រទេសផ្សេងទៀត។
ជ័យជម្នះនេះកើតឡើង ក្រោយពីនាងបានយកជើងទាធ្វើពីប្លាស្ទិកដ៏វែង ដែលនាងនិងមិត្តរួមក្រុមប្រាំនាក់របស់នាងបានខ្ចីពីក្រុមដែលជាគូប្រជែងមកពាក់នៅក្នុងការប្រកួតហែលទឹក ដោយសារតែក្រុមហែលទឹកពាក់ជើងទារបស់កម្ពុជានៅថ្មីពេកចំពោះវិញ្ញាសាប្រកួតប្រភេទនេះ ហើយពួកគេមិនទាន់មានសម្ភារៈបែបអាជីពផ្ទាល់ខ្លួននៅឡើយ។
បន្ទាប់ពីធ្វើការផ្លាស់ប្តូរពីទម្រង់ហែលធម្មតាកាលពីខែមេសា មុយនីន ក៏នៅថ្មីជាមួយនឹងវិញ្ញាសាកីឡាហែលទឹកប្រភេទនេះដែរ ដែលតម្រូវឱ្យអត្តពលិកប្រើប្រាស់ជើងទាទោល (mon-fin) ឬភ្លោះ (bi-fins) នៅលើជើងរបស់ខ្លួននិងមានបំពង់ដកដង្ហើមមួយផងដែរ។
មុយនីន បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំដណ្តើមបានមេដាយសំរឹទ្ធមួយគ្រឿងនៅក្នុងវិញ្ញាសាហែលទឹកចំណាយ៥០ម៉ែត្រពាក់ជើងទាពីរនិងទទួលបានមេដាយមាសចំនួនបីគ្រឿងសម្រាប់វិញ្ញាសាហែលទឹក១០០ម៉ែត្រ ២០០ម៉ែត្រនិង៤០០ម៉ែត្រ។ ខ្ញុំយកឈ្នះកីឡាការិនីមកពីប្រទេសជប៉ុន ថៃនិងសិង្ហបុរី»។
មុយនីន ជាកូនពៅនៅក្នុងចំណោមគ្រួសារដែលមានបងប្អូនបីនាក់បានជាប់នៅក្នុងក្រុមជម្រើសជាតិហែលទឹកកម្ពុជាលើកដំបូងកាលពីឆ្នាំ២០១៩។
នាងបាននិយាយថា៖ «ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំមិនមែនជាកីឡាករទេ ហើយដំបូង ខ្ញុំគ្រាន់តែហាត់ដើម្បីសុខភាពប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែដោយសារតែមានការលើកទឹកចិត្តពីគ្រូ ខ្ញុំបានក្លាយជាជម្រើសជាតិ»។
នៅពេលនាងចាប់ផ្តើមហ្វឹកហាត់ហែលទឹក ឪពុករបស់នាងបានជំទាស់មិនឱ្យនាងបន្តលេង
កីឡានេះទេ ពីព្រោះគាត់ចង់ឱ្យ មុយនីន ផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់លើការសិក្សារបស់នាង។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីមើលឃើញការប្តូរផ្តាច់របស់នាងក្នុងការហ្វឹកហាត់ ឪពុករបស់នាងក្រោយមកបានយល់ព្រមឱ្យនាងបន្តហ្វឹកហាត់។
បន្ទាប់ពីប្រកួតប្រជែងការហែលទឹកធម្មតា នាងមានឱកាសសាកល្បងហែលទឹកដោយពាក់ជើងទា ហើយបានដឹងថា នាងអាចហែលទឹកដោយពាក់ជើងទានិងបំពង់ដកដង្ហើមលឿនជាង ហើយនាងពេញចិត្តការហែលទឹកបែបនេះ។
មុយនីន បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់សាកល្បងសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមើលឃើញថា ខ្ញុំហែលទឹកពាក់ជើងទាបានល្អជាងការហែលទឹកធម្មតា។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំសម្រេចចិត្តប្តូរ»។
សព្វថ្ងៃនេះ មុយនីន ហែលទឹកស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃគឺបីម៉ោងនៅពេលព្រឹក ដោយចាប់ផ្តើមពីម៉ោង៥កន្លះព្រឹក និងបីម៉ោងទៀតនាពេលរសៀលរហូតដល់ម៉ោង៦កន្លះល្ងាច។
មុយនីន បានប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំហ្វឹកហាត់ហែលទឹកនិងសិក្សានៅពេលដំណាលគ្នា»។ នាងបានបន្ថែមថា នាងចំណាយពេលច្រើនដែលផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់លើការហ្វឹកហាត់ ប៉ុន្តែនៅតែឆ្លៀតពេលធ្វើកិច្ចការផ្ទះ។
ខណៈពេលនាងទើបចាប់ផ្តើមហែលទឹកបានប្រហែល៥ខែកន្លងទៅ ការប្រឹងប្រែងរបស់នាងពិតជាបានផ្តល់លទ្ធផលល្អរួចទៅហើយ។
ទោះបីជាយ៉ាងណា លោក ហែម ថុនពន្លឺ ជាគ្រូបង្វឹកហែលទឹករបស់ មុយនីន នៅសហព័ន្ធខ្មែរកីឡាហែលទឹក ដែលគ្រប់គ្រងកីឡាករ ហែលទឹក ដាំដូងចូលទឹក និងកីឡាករបាល់ក្នុងទឹក បានទទួលស្គាល់ថា មុយនីន និងមិត្តរួមក្រុមរបស់នាងពិតជាមានការលំបាកនៅក្នុងការប្រកួតដំបូងរបស់ខ្លួននៅស៊ីហ្គេមឆ្នាំនេះដែលប្រទេសវៀតណាមធ្វើម្ចាស់ផ្ទះ។
លោក ថុនពន្លឺ មានប្រសាសន៍ថា ពួកគេខ្វះសម្ភារៈហែលសមរម្យនិងបានហ្វឹកហាត់ត្រឹមតែមួយខែមុនពេលប្រកួត ដែលធ្វើឱ្យអត្តពលិកប្រើប្រាស់បច្ចេកទេសហែលទឹកមិនគ្រប់គ្រាន់និងខ្លះមានរបួស។
ទោះបីជាយ៉ាងណា កីឡាករបួនរូបនៅក្នុងចំណោមមិត្តរួមក្រុមរបស់ មុយនីន អាចដណ្តើមបានមេដាយសំរឹទ្ធ។
បន្ទាប់ពីត្រឡប់មកពីប្រទេសវៀតណាមវិញ ក្រុមកីឡាករហែលទឹកបានកែសម្រួលកាលវិភាគហ្វឹកហាត់របស់ខ្លួនដោយហាត់គោះជើង និងហាត់រយៈពេល៦ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ ដោយហែលទឹកធម្មតាពីថ្ងៃចន្ទដល់ថ្ងៃពុធនិងហែលទឹកពាក់ជើងទាពីថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ដល់ថ្ងៃសៅរ៍។
លោក ថុនពន្លឺ មានប្រសាសន៍ថា ពេលពួកគេធ្វើដំណើរទៅប្រទេសថៃនៅដើមខែនេះសម្រាប់ប្រកួតប្រជែងការហែលទឹកពាក់ជើងទាពានរង្វាន់ពិភពលោក ពួកគេមានការរីកចម្រើនផ្នែកបច្ចេកទេសគួរឲ្យកត់សម្គាល់។
ប៉ុន្តែក្រុមកីឡាករនៅមិនទាន់មានជើងទាអាជីពសម្រាប់ការហែលផ្ទាល់ខ្លួននៅឡើយទេ។
គ្រូបង្វឹករូបនេះមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពេលយើងទៅដល់ប្រទេសថៃ យើងខ្ចីជើងទាពី [ក្រុម] ថៃនិងសិង្ហបុរីហើយបន្ទាប់មក យើងហ្វឹកហាត់បានពីរថ្ងៃមុនពេលប្រកួត»។
ទោះបីជាមានបញ្ហាបែបនេះ តែ មុយនីន ដណ្តើមបានមេដាយបួនគ្រឿងរួមទាំងមេដាយមាសបីគ្រឿងផងដែរ។
លោក ថុនពន្លឺ ឱ្យដឹងថា៖ «បើធៀបនឹងការប្រកួតនៅប្រទេសវៀតណាម ពួកគេមិនទាន់ធ្វើបានល្អនៅឡើយទេ ដោយសារតែពួកគេទើបចាប់ផ្តើមហ្វឹកហាត់ ប៉ុន្តែពួកគេបានហ្វឹកហាត់ខ្លាំងមុនពេលប្រកួតនៅប្រទេសថៃ ដូច្នេះវិធីសាស្ត្រហែលទឹករបស់ពួកគេមានការរីកចម្រើន»។
ក្នុងនាមជាគ្រូបង្វឹក លោកមានប្រសាសន៍ថា លោកមានមោទនភាពចំពោះជោគជ័យរបស់អត្តពលិក ជាពិសេសដោយសារតែការហែលទឹកពាក់ជើងទានេះ គឺជាវិញ្ញាសាប្រកួតថ្មីសម្រាប់សហព័ន្ធខ្មែរកីឡាហែលទឹក។
ឃឺន ប៊ុនពេជ្រ មរកត ជាកីឡាការិនីហែលទឹកអាយុ១៦ឆ្នាំម្នាក់ទៀតបាននិយាយថា នាងបានចូលហាត់ហែលទឹកកាលពីឆ្នាំ២០១៦ ហើយចាប់ផ្តើមចូលរួមប្រកួតនៅឆ្នាំ២០១៧និងបានប្តូរមកលេងវិញ្ញាសាហែលទឹកពាក់ជើងទាវិញកាលពីដើមឆ្នាំនេះ ដូចកីឡាការិនី មុយនីន ដែរ។
ប៊ុនពេជ្រ មរកត បាននិយាយថា៖ «កីឡាហែលទឹកពាក់ជើងទាពិបាកហាត់ជាងកីឡាហែលទឹកធម្មតា ពីព្រោះនៅពេលណាដែលខ្ញុំពាក់ជើងទាដើម្បីគោះជើងកំឡុងពេលហែល វាធ្វើឲ្យឈឺជើង»។
បើធៀបនឹងព្រឹត្តិការណ៍ប្រកួតកីឡាស៊ីហ្គេម នាងបាននិយាយថា សមត្ថភាពរបស់នាងមានការរីកចម្រើននៅក្នុងការប្រកួតដណ្តើមពានវើលខាប់ ហើយនាងទទួលបានបទពិសោធន៍ច្រើន។
ប៊ុនពេជ្រ មរកត និយាយថា៖ «បើទោះបីជាខ្ញុំមិនបានទទួលមេដាយ ខ្ញុំទទួលបានចំណាត់លេខ៤ ដែរ» នៅក្នុងការប្រកួតហែលទឹកពាក់ជើងទាភ្លោះចំណាយ៥០ម៉ែត្រនិង១០០ម៉ែត្រ។
នាងក៏បានរៀនសូត្រពីចលនាហែលនិងបច្ចេកទេសដកដង្ហើមពីអត្តពលិកដទៃទៀត ដែលនាងនឹងប្រើប្រាស់បច្ចេកទេសនេះ ដើម្បីហ្វឹកហាត់មុនការប្រកួតស៊ីហ្គេមនៅឆ្នាំក្រោយ។
លោក វ៉ាត់ ចំរើន ជាអគ្គលេខាធិការគណៈកម្មាធិការជាតិរៀបចំការប្រកួតស៊ីហ្គេមបានមានប្រសាសន៍ថា គណៈកម្មាធិការជារឿយៗបានបញ្ជូនអត្តពលិកទៅបរទេសដើម្បីហ្វឹកហាត់ ចូលរួមប្រកួតកម្រិតខ្ពស់និងបង្កើនជំនាញនិងទំនុកចិត្តរបស់ពួកគេ។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ការបញ្ជូននេះ វាជាយុទ្ធសាស្ត្រក្នុងការបង្កើនគុណផលកីឡារបស់អត្តពលិករបស់យើង ដើម្បីត្រៀមប្រកួតនៅស៊ីហ្គេមឆ្នាំ២០២៣»។
ខណៈពេលក្រុមកីឡាករហែលទឹកពាក់ជើងទាជម្រើសជាតិកំពុងរង់ចាំជើងទាសម្រាប់ការប្រកួតលក្ខណៈអាជីពដែលបានបញ្ជាទិញរួចហើយនោះ ពួកគេបន្តហ្វឹកហាត់ដោយប្រើប្រាស់ជើងទាស្តង់ដារធម្មតា។
មុយនីន ជាម្ចាស់មេដាយមាសបាននិយាយថា កីឡាករហែលទឹកពាក់ជើងទាត្រូវតែមានភាពអត់ធ្មត់ ហើយមានកម្លាំងជើងខ្លាំងនិងប្រកបដោយថាមពល។
ជ័យជម្នះនាពេលថ្មីៗនេះរបស់នាងបានជំរុញទឹកចិត្តរបស់នាងឱ្យបន្តប្រឹងប្រែងឆ្ពោះទៅរកភាពជោគជ័យដ៏ធំធេងបន្ថែមទៀត។
នាងបានបន្ថែមទៀតថា៖ «ខ្ញុំសប្បាយចិត្តលើភាពជោគជ័យមួយនេះ ហើយខ្ញុំនឹងបន្តហ្វឹកហាត់បន្ថែមទៀតដើម្បីត្រៀមខ្លួនក្នុងការប្រកួតស៊ីហ្គេមឆ្នាំ២០២៣» ៕
