គំនិតផ្តួចផ្តើមរបស់អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល និងក្រសួងការងារដែលកំពុងអនុវត្ត គឺមានបំណងធ្វើឱ្យការធ្វើដំណើររបស់កម្មកររោងចក្រកាន់តែមានសុវត្ថិភាព ដោយការផ្លាស់ប្តូរមធ្យបាយធ្វើដំណើរប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេពីការជិះឡានកូរ៉េដឹកទំនិញទៅជារថយន្តប្រភេទទេសចរណ៍វិញ ប៉ុន្តែការចំណាយលើការផ្លាស់ប្តូរឡានដឹកជញ្ជូនដ៏ថ្លៃត្រូវធ្លាក់ទៅលើអ្នកបើកបរទៅវិញ។
អ្នកបើកបរមួយចំនួនដែលកំណត់គោលដៅដោយគំនិតផ្តួចផ្តើមនេះនិយាយថា ពួកគេកំពុង ត្រូវបានស្នើសុំឱ្យខ្ចីលុយ និងត្រូវជំពាក់បំណុលដ៏ច្រើនលើសលប់ ដើម្បីអនុវត្តតាមគោលនយោបាយនេះ ចំពេលដែលសាំងឡើងថ្លៃ ហើយវិស័យកាត់ដេរក៏កំពុងបញ្ឈប់កម្មកររាប់ម៉ឺននាក់ ដែលធ្វើឱ្យប្រាក់ចំណូលរបស់អ្នកបើកបរដឹកកម្មកររោងចក្រក៏ធ្លាក់ចុះដែរ។
លោក ស វី ធ្វើជាអ្នកបើកបរដឹកកម្មករនៅរោងចក្រកាត់ដេរនៅខេត្តកំពង់ចាមជាង២០ឆ្នាំមកហើយ។ គាត់បាននិយាយថា គាត់រីករាយនឹងធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនូវសុវត្ថិភាពដល់កម្មករនោះ តែគាត់ត្រូវសងប្រាក់កម្ចីដែលគាត់បានខ្ចី ដើម្បីផ្លាស់ប្តូរពីប្រើឡានកូរ៉េដឹកទំនិញទៅជារថយន្តទេសចរណ៍ប្រហែលនៅឆ្នាំ២០១៨ ហើយគាត់នៅតែជួបវិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុនៅឡើយ។
លោក វី អាយុ៥២ឆ្នាំបានឱ្យដឹងថា៖ «ខ្ញុំកំពុងជួប [បញ្ហាលុយកាក់] គេគ្រប់គ្នាកំពុងប្រឈមមុខនឹងបញ្ហានេះ ហើយនៅពេលដែលរោងចក្រឈប់ដំណើរការ អ៊ីចឹងអ្នកបើកបររថយន្តក៏គ្មានប្រាក់ចំណូល ដើម្បីសងប្រាក់កម្ចីដែរ។ យើងខំសន្សំ ប៉ុន្តែដល់ពេលត្រូវសងវិញហើយ ខ្ញុំព្រួយណាស់។ តាំងពីផ្លាស់ប្តូរឡានមក ប្រពន្ធខ្ញុំធ្លាប់តែមានខ្សែកពាក់ ប៉ុន្តែឥឡូវខ្សែកលក់អស់ហើយ»។
គម្រោងផ្លាស់ប្តូររថយន្តដឹកកម្មកររោងចក្រ ដែលបានចាប់ផ្តើមតាំងពី២០១៨ ដោយអង្គការមូលនិធិបង្ការរបួសអាស៊ីប្រចាំកម្ពុជាសហការជាមួយក្រសួងការងារ ត្រូវបានអនុវត្តជាមួយអ្នកបើកបរដឹកកម្មករនៅរោងចក្រជាង១០០០នៅក្នុងខេត្តកណ្តាល កំពង់ស្ពឺ កំពង់ឆ្នាំង កំពង់ចាម កំពង់ធំ ស្វាយរៀង និងរាជធានីភ្នំពេញ។ .
គំនិតផ្តួចផ្តើមនេះបានរៀបចំឡើង ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាសំខាន់ដែលកម្មករកំពុងប្រឈមមុខ។ សារព័ត៌មាន Southeast Asia Globe បានរាយការណ៍ថា ក្នុងឆ្នាំ២០២០កម្មកររោងចក្រចំនួន ២ ២០៦នាក់បានក្លាយជាជនរងគ្រោះនៃគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ គឺជាមធ្យមមាន១៨៣នាក់ជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ក្នុងមួយខែៗ ដែលបណ្តាលឱ្យស្លាប់៣០នាក់ និងរបួសធ្ងន់៤៦៧នាក់។
យោងតាមការស្ទាបស្ទង់មតិរបស់មជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាគោលនយោបាយឆ្នាំ២០២១ បានឱ្យដឹងថា ប្រហែលពាក់កណ្តាលនៃកម្មកររោងចក្រនៅកម្ពុជាប្រមាណ ៧០០ ០០០នាក់ធ្វើដំណើរតាមឡានកូរ៉េធំៗ។
អ្នកបើកបរមួយចំនួនដូចជាលោក វី លើកឡើងថា ការអនុវត្តតាមគោលការណ៍នេះធ្វើឱ្យពួកគេត្រូវខ្ចីបា្រក់យ៉ាងច្រើនក្រាស់ក្រែល គឺស្របពេលដែលឧស្សាហកម្មកាត់ដេរប្រឈមនឹងសេដ្ឋកិច្ចធ្លាក់ចុះ គួបផ្សំនឹងប្រេងសាំងឡើងថ្លៃកប់ពពកដែរ។
លោក វី បន្តថា ប្រាក់ចំណូលរបស់គាត់ពីការដឹកកម្មកររាល់ថ្ងៃប្រហែល៥០០ដុល្លារទៅ៦០០ ដុល្លារក្នុងមួយខែ គឺចំណូលស្ទើរតែទាំងអស់នេះត្រូវសងការប្រាក់ទៅធនាគារវិញ។
លោក វី បានបញ្ជាក់ថា៖ «ខ្ញុំបានខ្ចីធនាគារជិត២ម៉ឺនដុល្លារ ហើយបង់ឱ្យធនាគារជិត៥០០ដុល្លារក្នុងមួយខែដើម្បីប្តូរពីឡានកូរ៉េទៅឡានទេសចរណ៍»។
ឡានទេសចរណ៍របស់គាត់ក៏ស៊ីសាំងច្រើនណាស់ដែរ។ ខណៈពេលដែលឡានកូរ៉េស៊ីសាំងប្រហែល២៤០លីត្រក្នុងមួយខែនោះ ឡានទេសចរណ៍ថ្មីរបស់គាត់ស៊ី៣៩០ លីត្រក្នុងមួយខែ។
លោក វី បន្ថែមថា អ្នកបើកបរមានអ្នកជិះតិចជាងមុន ខណៈត្រូវបង់ការប្រាក់ខ្ពស់ដល់ស្ថាប័នហិរញ្ញវត្ថុ ហើយការជំពាក់បំណុលគេច្រើនក៏ក្លាយជាបញ្ហាដែលកំពុងរីករាលដាលកាន់តែខ្លាំងនៅក្នុងកម្ពុជា។
លោក ជួប កុល ប្រធានសហភាពអំណាចយុវជនកម្ពុជានៅរោងចក្រផលិតស្បែកជើង ខ្សែភ្លើង និងសម្លៀកបំពាក់ 7NG ខេត្តកណ្តាល និយាយថា គម្រោងផ្លាស់ប្តូររថយន្តបានជួយកាត់បន្ថយគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ប៉ុន្តែលោកទទួលស្គាល់ថា អ្នកបើកបរត្រូវជំពាក់បំណុលគេកាន់តែច្រើន នៅពេលទិញរថយន្តទេសចរណ៍ព្រោះគ្មានឧបត្ថម្ភធន និងជំនួយហិរញ្ញវត្ថុពីសំណាក់រដ្ឋាភិបាល អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល ឬក្រុមហ៊ុនទេ។
លោក កុល និយាយថា៖ «សម្រាប់អ្នកបើករថយន្តទេសចរណ៍ឱ្យរោងចក្រ 7NG ពួកគេមានបញ្ហាសេដ្ឋកិច្ចក្នុងគ្រួសារ ដោយសារពេលនោះគេខ្ចីលុយពីធនាគារដើម្បីប្ដូរឡាន ប៉ុន្តែឥឡូវ ខ្លះបានសង [កម្ចីវិញ] រួចហើយ»។
លោកបានបន្ថែមថា ការផ្លាស់ប្តូរឡានកូរ៉េទៅជារថយន្តទេសចរណ៍ មិនមែនជាមធ្យោបាយតែមួយគត់ ដើម្បីលើកកម្ពស់សុវត្ថិភាពរបស់កម្មករនោះទេ។ លោកបញ្ជាក់ថា អ្នកបើកបរគួរតែគោរពច្បាប់ចរាចរណ៍ឱ្យបានខ្ជាប់ខ្ជួន។
លោក កុល បាននិយាយថា “នៅតំបន់នេះ អ្នកបើកបរខ្លះមិនមានបទពិសោធន៍ច្រើន ខ្លះខ្វះសីលធម៌ ដោយផឹកស្រា [ពេលទំនេរ] ទោះបីយើងអប់រំពួកគេយ៉ាងណាក៏ដោយ”។
លោក ស៊ឹម ប៊ុនលី ប្រធានសមាគមរថយន្តនៃរោងចក្រផលិតស្បែកជើងក្នុងខេត្តកំពង់ចាម លើកឡើងថា ការចំណាយប្រាក់ដ៏ច្រើនក្នុងការផ្លាស់ប្តូរឡានកូរ៉េទៅជារថយន្តទេសចរណ៍បានរារាំងអ្នកបើកបរភាគច្រើនមិនអាចអនុវត្តតាមគោលការណ៍នេះបានទេ។ លោកប៉ាន់ប្រមាណថា ៧០ភាគរយនៃអ្នកបើកបរក្នុងខេត្តនេះនៅតែប្រើឡានកូរ៉េដឹកកម្មករដដែល។
ការផ្លាស់ប្តូរពីឡានកូរ៉េទៅជារថយន្តទេសចរណ៍ក៏បន្ថែមបន្ទុកទៅលើការចំណាយលើតម្លៃប្រេងសាំងរបស់អ្នកបើកបរដែរ ក្នុងពេលដែលប្រេងសាំងសាកលលោកបានឡើងថ្លៃយ៉ាងគំហុក។ លោក ប៊ុនលី បានកត់សម្គាល់ថា ផ្លូវខូចក៏ធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់ការសន្សំប្រាក់ទិញរថយន្តទេសចរណ៍ថ្មីដែរ។
លោក ប៊ុនលី បញ្ជាក់ថា៖ «មានផ្លូវខូចច្រើនណាស់ ទើបបណ្តាលឱ្យខូចឡាន។ ឯការប្តូរទៅឡានថ្មីថ្លៃណាស់ ទើបអ្នកបើកបរគ្មានលុយទិញទេ ហើយគេមិនសូវទិញឡានថ្មីដឹកកម្មកររោងចក្រទេ ហើយសាំងក៏ឡើងថ្លៃទៀត»។
លោក គឹម បញ្ញា ប្រធានអង្គការមូលនិធិបង្ការរបួសអាស៊ីប្រចាំប្រទេសកម្ពុជា ថ្លែងថា អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលបានដឹងពីបញ្ហាដែលរារាំងអ្នកបើកបរដឹកកម្មកររោងចក្រជាច្រើនទៀតពីការប្តូរឡានកូរ៉េទៅរថយន្តទេសចរណ៍។
លោក បញ្ញា បានបន្តថា លោកមានសុទិដ្ឋិនិយមថា បញ្ហាទាំងនេះអាចដោះស្រាយបាន បើរដ្ឋាភិបាល និងស្ថាប័នហិរញ្ញវត្ថុអាចផ្តល់ប្រាក់កម្ចីដែលមានការប្រាក់ទាប ដើម្បីលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកបើកបរឱ្យផ្លាស់ប្តូរឡានដឹកកម្មករ។ លោកបានបន្ថែមថា បើមិនដូច្នេះទេ រដ្ឋាភិបាលអាចផ្តល់រថយន្តទេសចរណ៍ឱ្យពួកគេដោយផ្ទាល់។
លោក បញ្ញា បាននិយាយថា៖ «មានធនាគារខ្នាតតូច មធ្យម និងធំ [និងគ្រឹះស្ថានមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុ] ដែលផ្តល់អត្រាការប្រាក់ទាប ដូច្នេះខ្ញុំកំពុងគិតអំពីលទ្ធភាពនៃការលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកបើកបរឱ្យទទួលបានប្រាក់កម្ចីមានការប្រាក់ទាប។ យើងនឹងស្នើទៅរដ្ឋាភិបាល ឬក្រសួងសាធារណការ និងដឹកជញ្ជូនដោយផ្ទាល់ដើម្បីផ្តល់ឡានខ្លះ ប្រើប្រាស់ក្នុងវិស័យកាត់ដេរនេះ»។
លោក សុផាន់ណារិទ្ធ ដែលជាអគ្គនាយករងនៃបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម(ប.ស.ស) បាននិយាយថា ប.ស.ស.កំពុងរៀបចំចាប់ដៃគូជាមួយធនាគារ ដើម្បីផ្តល់ការប្រាក់ទាបដល់អ្នកបើកបរ ដែលចង់ផ្លាស់ប្តូរពីឡានកូរ៉េទៅជារថយន្តទេសចរណ៍។
អត្រាការប្រាក់ប្រែប្រួលតាមគ្រឹះស្ថាននីមួយៗ ប៉ុន្តែអត្រាការប្រាក់ជាមធ្យមបច្ចុប្បន្នសម្រាប់កម្ចីទិញរថយន្តពីធនាគារភ្នំពេញពាណិជ្ជចាប់ផ្តើមពី៩,៥ភាគរយក្នុងមួយឆ្នាំ ចំណែកឯធនាគារអេស៊ីលីដាមានអត្រាចាប់ពី ១២% ទៅ ១៨% ជារៀងរាល់ឆ្នាំ។
លោក សុផាន់ណារិទ្ធ បានលើកឡើងថា ការពិភាក្សាជាមួយដៃគូកំពុងដំណើរការនៅឡើយ ដូច្នេះហើយលោកមិនអាចផ្តល់ព័ត៌មានលម្អិតបន្ថែម ឬកំណត់ពេលវេលាបានទេ។
លោក សុផាន់ណារិទ្ធ បន្ថែមថា៖ «ឥឡូវនេះ ក្រុមការងារ ប.ស.ស.កំពុងសិក្សាពង្រីកប្រសិទ្ធភាពឱ្យទូលំទូលាយ និងការឆ្លើយតបនឹងក្តីកង្វល់របស់អ្នកបើកបរក្នុងវិស័យកាត់ដេរ»។
សម្រាប់អ្នកបើកបរទាំងអស់ដែលបានទិញរថយន្តទេសចរណ៍ថ្មីរួចហើយ ប.ស.ស នឹងស្នើសុំឱ្យក្រសួងសេដ្ឋកិច្ចផ្តល់ការត្រួតពិនិត្យយានយន្តប្រចាំឆ្នាំដោយឥតគិតថ្លៃ និងផ្តល់ជូនបណ្ណសមធម៌ ដើម្បីផ្តល់សេវាចូលមន្ទីរពេទ្យរដ្ឋដោយឥតគិតថ្លៃ។ លោក សុផាន់ណារិទ្ធ បានបន្ថែមថា ប.ស.ស នឹងបន្តអប់រំអ្នកបើកបរអំពីសុវត្ថិភាពចរាចរណ៍ផ្លូវគោក និងកែលម្អការប្រមូលទិន្នន័យដែលទាក់ទងនឹងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍។
លោក វី អ្នកបើករថយន្តទេសចរណ៍នៅខេត្តកំពង់ចាម បាននិយាយថា រដ្ឋាភិបាល និងអង្គការ ពាក់ព័ន្ធ ដូចជាមូលនិធិអង្គការមូលនិធិ បង្ការរបួសអាស៊ី គួរតែកាត់បន្ថយអត្រាការប្រាក់ ចេញបណ្ណក្រីក្រ ដើម្បីផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍សុខុមាលភាព និងបញ្ចុះថ្លៃប្រេងសាំង។ លោកបានបន្ថែមថា អ្នកបើកបររថយន្តទេចរណ៍មិនមានបណ្ណមន្ទីរពេទ្យ ដើម្បីទទួលបានការឧបត្ថម្ភថ្លៃព្យាបាលតាមរយៈគ្រឹះស្ថានរបស់រដ្ឋាភិបាល គឺវាមិនដូចគ្នានឹងអ្នកជិះជាកម្មកររោងចក្រឡើយ។
លោក វី បន្ថែមទៀតថា៖ «ពីមុន ប្រើអស់សាំង៨កាន ឥឡូវប្រើអស់១៣កាន ក្នុងមួយខែ។ ខ្ញុំគិតថា ល្អដែរបើមានការប្រាក់ទាប ដូច្នេះទើបអ្នកបើកបរឡានទេសចរណ៍អាចសងប្រាក់កម្ចីធនាគារបានទាន់ពេល ហើយអ្នកបើកបរឡានទេសចរណ៍ក៏ធ្វើការក្នុងវិស័យដូចគ្នានឹងកម្មកររោងចក្រដែរ អីចឹងយើងគួរតែមានបណ្ណពេទ្យ ដើម្បីទទួលបានការព្យាបាលពីរដ្ឋាភិបាលដែរ»។
អ្នកបើកបរម្នាក់ទៀតនៅខេត្តកំពង់ចាម ឈ្មោះ ខេង ឃឿន អាយុ ៣៥ឆ្នាំ បាននិយាយចំៗអំពីមូលហេតុដែលគាត់នៅតែមិនអាចអនុវត្តតាមគំនិតផ្តួចផ្តើមរបស់ក្រសួងការងារ និងអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលក្នុងការទិញរថយន្តទេសចរណ៍។
គាត់បានឱ្យដឹងថា៖ «ទីមួយ ខ្ញុំគ្មានលុយកាក់ទេ។ ទីពីរ ផ្លូវពិបាកសម្រាប់ឡានទេសចរណ៍ក្នុងការបើកលើផ្លូវ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត បើខ្ញុំខ្ចីលុយពីធនាគារដើម្បីទិញឡានថ្មី ខ្ញុំមិនអាចរកចំណូលបានច្រើនទេ ព្រោះសព្វថ្ងៃនេះ ឧស្សាហកម្មកាត់ដេរក៏មិនមានការងារច្រើនដែរ»។
ប្រែសម្រួលពីអត្ថបទអង់គ្លេស៖ Policy Improves Garment Workers’ Safety But Leaves Bus Drivers Deep in Debt
