ពលរដ្ឋចំនួន៣០គ្រួសារដែលរស់នៅតាមបណ្តោយផ្លូវរថភ្លើងក្នុងរាជធានីភ្នំពេញនៅតែអំពាវនាវ ដល់អាជ្ញាធរក្រុងអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេបន្តរស់នៅក្នុងទីក្រុង បន្ទាប់ពីពួកគេត្រូវបានបង្ខំឲ្យផ្លាស់ទីលំ នៅទៅកាន់តំបន់ខាងក្រៅក្រុង។
កាលពីថ្ងៃចន្ទ ពលរដ្ឋចំនួន១៥នាក់ដែលតំណាងឲ្យពាក់កណ្តាលនៃគ្រួសាររងគ្រោះ បានប្រមូលផ្តុំនៅខាងមុខសាលារាជធានីភ្នំពេញ ដើម្បីសុំជួបលោក ឃួង ស្រេង អភិបាលរាជធានីភ្នំពេញជួយ អន្តរាគមន៍ ដោយនិយាយថាពួកគេនឹងមិនចាកចេញពីទីក្រុងនោះទេ។
លោក កូវ សារ៉ុន ពលរដ្ឋភូមិ ១៧ ដែលលំនៅដ្ឋានរបស់លោកបានរងការប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងដោយសារតែផ្លូវថ្មីមួយ ដែលត្រូវបានសាងសង់តាមបណ្តោយផ្លូវដែក និយាយថា ពលរដ្ឋជាច្រើនគ្រួសារបានស្នើសុំដីនៅខណ្ឌឬស្សីកែវ ជាទីដែលមួយភាគធំនៃពលរដ្ឋរស់នៅក្នុងសហគមន៍តាមបណ្តោយផ្លូវរថភ្លើងត្រូវបានកំណត់ឲ្យតាំងទីលំនៅថ្មីរបស់ពួកគេ។
លោកបានថ្លែងថា៖ «យើងនឹងមិនចេញពីភ្នំពេញនោះទេ វានៅឆ្ងាយពីទីក្រុង មិនមានហេដ្ឋារចនា សម្ព័ន្ធគ្រប់គ្រាន់ ហើយមិនមានទឹកស្អាតនោះទេ។ ដូច្នេះ តើឲ្យពួកយើងរស់នៅកើតយ៉ាងដូចម្តេច?» ដោយលោកបន្ថែមថា៖ «យើងមិនអាចទៅរស់នៅទីនោះបានទេ។ ប្រសិនបើយើងទៅ គឺដូចជាកសាងជីវិតថ្មីអញ្ចឹង។ ហើយពាក្យថា កសាងជីវិតថ្មីនេះគឺប្រើសម្រាប់តែសម័យប៉ុល ពតប៉ុណ្ណោះទេ»។
លោកសារ៉ុនបានបន្ថែមថា ទោះបីជាពលរដ្ឋរស់នៅក្នុងសហគមន៍ខាងលើបាន ស្នើជួបជាមួយនឹង អភិបាលក្រុងជាច្រើនលើកក៏ដោយ ពួកគេតែងតែរងការបដិសេធ ដោយយោងលើហេតុផលការ រាតត្បាតជំងឺកូវីដ១៩។ គ្រួសាររងគ្រោះត្រូវតម្រូវឲ្យផ្លាស់ទៅរស់នៅក្នុងខេត្តកណ្តាល ចម្ងាយប្រមាណ ២០គីឡូម៉ែត្រពីរាជធានីភ្នំពេញ។
លោកបានលើកឡើងថា អ្នកភូមិចំនួនបីនាក់ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យជួបជាមួយនឹងមន្រ្តីសាលាក្រុង មួយរូបកាលពីថ្ងៃចន្ទ។ ហើយមន្រ្តីរូបនោះបានស្នើឲ្យពលរដ្ឋរស់នៅក្នុងសហគមន៍តាមបណ្តោយផ្លូវ ដែកយកបញ្ហានេះទៅពិភាក្សាជាមួយនឹងអភិបាលខណ្ឌទួលគោកនៅថ្ងៃសុក្រសប្តាហ៍នេះ។
អាជ្ញាធរក្រុងភ្នំពេញនឹងសាងសង់ផ្លូវប៉េតុងទទឹង ១២ម៉ែត្រ និងប្រព័ន្ធលូបង្ហូរទឹកតាមបណ្តោយផ្លូវ រថភ្លើង ដោយការណ៍នេះបានប៉ះពាល់ដល់គ្រួសារមួយចំនួន រស់នៅតាមបណ្តោយផ្លូវដែក ដែល លាតសន្ធឹងពីខណ្ឌទួលគោកដល់ខណ្ឌដូនពេញ និងខណ្ឌឬស្សីកែវ។ មានតែគ្រួសារមកពី ខណ្ឌទួលគោក ប៉ុណ្ណោះដែលមិនទាន់ទទួលបានដំណោះស្រាយពាក់ព័ន្ធនឹងវិវាទខាងលើនេះ។
លិខិតមួយពីសាលាខណ្ឌទួលគោកចុះថ្ងៃទី១២ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២០ បានទុកពេលឲ្យគ្រួសាររងគ្រោះ ចាកចេញក្នុងរយៈពេលមួយខែបន្ទាប់ពីការជូនដំណឹង ប៉ុន្តែត្រូវបានពន្យាពេលដោយសារតែបញ្ហាកូវដី។
អ្នកស្រី ឈូក រតនា ស្រ្តីមេម៉ាយអាយុ ៥៣ឆ្នាំ និងមានកូនបីនាក់ ដែលកំពុងរស់នៅភូមិ១៦ ហើយបានរស់នៅក្នុងភូមិនេះចាប់តាំងពីឆ្នាំ ១៩៩០មក។ អ្នកស្រីបាននិយាយថា លំនៅដ្ឋានរបស់អ្នកស្រី បានរងផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំង ដោយការពង្រីកផ្លូវតាមបណ្តោយផ្លូវដែក។
អ្នកស្រីបានថ្លែងថា៖ «ខ្ញុំសល់ដីតែពីរម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ បន្ទាប់ពីកាត់រួច ដូច្នេះខ្ញុំ និងគ្រួសារដទៃទៀត ដែលបានរងគ្រោះទាំងស្រុងត្រូវតម្រូវឲ្យផ្លាស់ទៅរស់នៅក្រៅក្រុង។ យើងបានប្រាប់ទៅអាជ្ញាធរថា យើងនឹងមិនទៅទីតាំងថ្មីក្នុងខេត្តកណ្តាលនោះទេ ដោយសារមិនមានទឹកស្អាត»។
លោក សារ៉ុន បានថ្លែងប្រាប់ ខេមបូចា ថាពលរដ្ឋដែលលំនៅដ្ឋានរបស់ពួកគេបានរងការប៉ះពាល់ ដោយផ្នែកដោយសារការធ្វើផ្លូវ បានទទួលប្លង់ដីរួចរាល់ហើយសម្រាប់លំនៅដ្ឋានសព្វថ្ងៃរបស់ពួក គេ ប៉ុន្តែគ្រួសារដែលផ្ទះរបស់ពួកគេបានរងផលប៉ះពាល់ទាំងស្រុងមិនទាន់ទទួលបានសេចក្តីជូនដំណឹងថ្មីណាមួយនោះទេ។ លោកបានបន្តថា គ្រួសារមួយចំនួនបានទាមទារសំណងជាសាច់ប្រាក់ជំនួសវិញ។
លោក តាំង លាងគ្រី មន្រ្តីសាលារាជធានីភ្នំពេញទទួលបន្ទុកដោះស្រាយជម្លោះដីធ្លីក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ដែលបានជួបជាមួយពលរដ្ឋរងគ្រោះកាលពីថ្ងៃចន្ទ បដិសេធធ្វើអត្ថាធិប្បាយ ដោយបង្វែរសំណួរទៅកាន់អ្នកនាំពាក្យរដ្ឋបាលរាជធានីភ្នំពេញ។ លោក ម៉េត មាសភក្តី អ្នកនាំពាក្យសាលារាជធានីភ្នំពេញមិនអាចទាក់ទងបាននោះទេ។
យោងតាមរបាយការណ៍របស់ អង្គការសមាគមធាងត្នោត បានឲ្យដឹងថា សហគមន៍ជាង៥០ និងមនុស្សជាង ៤០.០០០នាក់ ត្រូវបានបង្ខំឲ្យចាកចេញពីក្រុងភ្នំពេញចាប់តាំងពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៨០មក ដោយជារឿយៗមិនមានសំណងត្រឹមត្រូវ។
អង្គការខាងលើនេះបានលើកឡើងនៅក្នុងរបាយការណ៍ស្តីពីការបង្ខំឲ្យចាកចេញនិងការតាំងទីលំនៅថ្មីឆ្នាំ ២០២០ថា៖ «ការជាប់បំណុល ការបាត់បង់ជីវភាព ការវាយប្រហារលើរាងកាយ និងការបាត់បង់លទ្ធភាពទទួលបានការគាំពារសុខភាព និងសេវាអប់រំគឺ គ្រាន់តែជាទម្រង់មួយចំនួននៃការរំលោភបំពានផ្សេងៗ ដែលពលរដ្ឋត្រូវប្រឈមមុខនៅពេលដែលពួកគេធ្វើការតវ៉ា»។
លោក អំ សំអាត នាយករងអង្គការការពារសិទ្ធិមនុស្សលីកាដូ បានថ្លែងប្រាប់ខេមបូចាថា កាលពីសប្តាហ៍មុន អង្គការសង្គមស៊ីវិលបានអំពាវនាវឲ្យអាជ្ញាធររៀបចំហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ ឲ្យបានសមស្របនៅកន្លែងសម្រាប់តាំងទីលំនៅថ្មី មុនពេលជម្លៀសពលរដ្ឋ។
លោកបានថ្លែងថា៖ «យើងបានកត់សម្គាល់ឃើញថា ពលរដ្ឋមិនចង់ទៅកន្លែងថ្មីដែលមិនមាន ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធត្រឹមត្រូវដូចជា ផ្លូវថ្នល់ ទឹកស្អាត អគ្គិសនី ជាពិសេសបង្គន់នោះទេ»។ លោកបន្ថែមថា៖ «នៅពេលដែលពួកគេឃើញមានហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធគ្រប់គ្រាន់ ពួកគេនឹងទៅ។ ប៉ុន្តែបើសិនពួកគេត្រូវបានទុកចោលនៅកន្លែងមិនមានហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ នេះជាហេតុផលដែលពួកគេមិនចង់ទៅនោះទេ»៕
ប្រែសម្រួលពីអត្ថបទភាសាអង់គ្លេស៖ Railway families face uncertain future amid relocation deadlock
