ប្រជាពលករខ្មែរដែលប្រកបការងារនៅប្រទេសថៃចំនួនរាប់ពាន់នាក់បានត្រឡប់ចូលមកក្នុងប្រទេសខ្លួន បន្ទាប់ពីខកខានមកលេងស្រុកដោយសារការរាតត្បាតនៃជំងឺកូវីដ១៩។ អ្នកខ្លះស្ពាយកាបូបខោអាវ ខ្លះលីសែងរបស់ប្រើប្រាស់ ខ្លះទៀតបីពកូនតូចៗ ចូលបន្តគ្នាតាមច្រកព្រំដែនសំខាន់ៗមួយចំនួននៅខេត្តភាគខាងលិចនៃប្រទេសកម្ពុជា ក្នុងបំណងជួបជុំគ្រួសារអំឡុងពេលចូលឆ្នាំថ្មីប្រពៃណីខ្មែរ ។
កណ្ដាលថ្ងៃក្ដៅហែងវេលាម៉ោងជាង១២ថ្ងៃត្រង់នៅសំយ៉ាបផ្ទះមួយជិតច្រកអន្តរជាតិ ដូងក្នុងស្រុកកំរៀងខេត្តបាត់ដំបង ស្ត្រីវ័យជាង៤០ឆ្នាំឈ្មោះ តុង យឿយ ដាក់សំពៀតខោអាវជាប់នៅចិញ្ចើមផ្លូវ បើកកញ្ចប់បាយបញ្ចុកកូនប្រុសតូចរបស់ខ្លួន។ តុង យឿយ ប្រាប់ថារូបគាត់កំពុងរង់ចាំឡានឈ្នួលដឹកទៅស្រុកកំណើតនៅស្រុកក្រឡាញ់ខេត្តសៀមរាប។ អ្នកស្រីប្រាប់ថា គាត់តាមប្ដីទៅធ្វើជាកម្មករសំណង់នៅខេត្តឈុនបុរីប្រទេសថៃអស់រយៈពេលជាង៧ឆ្នាំមកហើយ គឺតាំងពីកូនប្រុសពៅរបស់គាត់មិនទាន់ចាប់កំណើតម្ល៉េះ។
អ្នកស្រី តុង យឿយ ឱ្យដឹងថា៖«ខ្ញុំចេញពីស្រុកតាំងពីឆ្នាំ២០១៤ ទៅតាមប្ដីដែលធ្វើជាងសំណង់នៅថៃតាំងពីអាតូចនេះមិនទាន់កើត។ ខ្ញុំត្រឡប់មកលេងកូនស្រីច្បងរៀងរាល់ឆ្នាំ តែចាប់តាំងពីកូវីដផ្ទុះមកខ្ញុំមិនដែលបានមកលេងមីបងនេះ គឺ៣ឆ្នាំហើយ។ អាណិតកូនស្រីពេកទើបសម្រេចគ្នាថាមកលេងវាទៅ»។
អ្នកស្រី តុង យឿយ បន្ថែមថា ការធ្វើដំណើរត្រឡប់មកលេងស្រុកពេលនេះត្រូវចំណាយសោហ៊ុយច្រើនទើបគាត់មកលេងផ្ទះតែឯងដោយស្វាមីមិនមកជាមួយឡើយ។
អ្នកស្រី យឿយ អះអាងថា៖ «ឡានចេញមកពីឈុនបុរីមកឡែមនេះអស់ម្នាក់៥រយហាសិបបាត(ជិត៨ម៉ឺនរៀល) និងជិះឡានដល់ក្រឡាញ់គេយក៦ម៉ឺន។ ចំណាយច្រើនណាស់បើប្ដីមកទៀតចំណាយគុណនឹងពីរ។ ម្យ៉ាងត្រូវត្រៀមលុយត្រឡប់មកថៃវិញ បើគេមិនអោយចូលតាមផ្លូវត្រង់មានតែតាមផ្លូវវាង(តាមមេខ្យល់)អីហ្នឹងលឺថាអស់ប្រហែល៥ពាន់បាតទៀត»។
ទោះជាយ៉ាងណាអ្នកស្រីសុំមិនប្រាប់លម្អិតពីបំណងត្រឡប់ចូលប្រទេសថៃតាមរយៈមេខ្យល់នោះឡើយ ដោយសារបារម្ភពីសុវត្ថិភាព។
អ្នកស្រុកស្វាយអន្ទរខេត្តព្រៃវែងបុរសវ័យ៤៥ឆ្នាំឈ្មោះ សេក ម៉េង ជាពលករធ្វើការផ្នែកកសិកម្មនៅប្រទេសថៃ។ លោកប្រាប់ថា លោកធ្វើការនៅប្រទេសថៃរយៈពេលជាង៣ឆ្នាំមកហើយ។ លោកថា លោកត្រឡប់មកផ្ទះវិញពេលនេះដើម្បីទៅមើលកូនៗដែលកំពុងរស់នៅជាមួយប្រពន្ធនៅទីរួមខេត្តកំពង់ធំ។
លោក សេក ម៉េង បានរៀបរាប់ថា៖ «ខ្ញុំទៅថៃហ្នឹងជាង៣ឆ្នាំហើយបន្ទាប់ពីខ្ញុំមានបញ្ហាឈ្លោះទាស់ទែងគ្នាជាមួយប្រពន្ធ។ ខ្ញុំជិះឡានពីកន្លែងធ្វើការមកច្រកនេះអស់១ពាន់៥រយបាតឯណោះព្រោះផ្លូវឆ្ងាយ នឹកកូនៗពេកទោះចាយអស់លុយក៏ត្រូវមកមើលពួកវាដែរ»។
លោក សេក ម៉េង អល់ឯកមិនហ៊ានឆ្លើយថាតើគាត់នឹងត្រឡប់មកថៃវិញឬអត់នោះឡើយ។
លោក សេក ម៉េង បានឱ្យទៀតថា៖«ខ្ញុំចាំមើលសិនមិនដឹងយ៉ាងម៉េចទេ បើរកការងារធ្វើនៅស្រុកបានធ្វើ គឺធ្វើទៅព្រោះជិតកូនៗ ។ ប៉ុន្តែបើរកអីមិនបាន ខ្ញុំគ្មានជម្រើសមានតែរកផ្លូវត្រឡប់ទៅវិញ។ អ៊ីចឹងឆ្លើយមុនអត់ទាន់កើតទេបងអើយ»។
អ្នកសារព័ត៌មានខេមបូចា បានទទួលព័ត៌មានផ្ទាល់មាត់ពីសមត្ថកិច្ចនគរបាលអន្តរប្រវេសន៍នៅច្រកទ្វារព្រំដែនតាមតំបន់មួយថា ពលករត្រឡប់ពីប្រទេសថៃមួយចំនួនមិនបានទទួលព័ត៌មានច្បាស់លាស់ពីបែបបទនៃការត្រឡប់ចូលប្រទេសវិញឡើយ។
លោក សាន ញ៉េប ជាពលករដែលមានស្រុកកំណើតនៅស្រុកសំរោង ខេត្តតាកែវ។ លោកបានចូលមកប្រទេសវិញជាមួយប្រពន្ធនិងកូនម្នាក់ តាមច្រកព្រំដែនអូរបីជាន់ក្នុងស្រុកអូរជ្រៅ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ។ លោកមិនត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតតាមការរំពឹងទុកនោះទេ ដោយសារតែប្រពន្ធរបស់លោក មិនបានយកកាតវ៉ាក់សាំងមកតាមខ្លួន។
លោក សាន ញ៉េប ប្រាប់ថា៖«ខ្ញុំមកផ្ទះវិញមកការក្មួយ។ឥឡូវនេះចប់សព្វគ្រប់មិនបានទៅផ្ទះជុំគ្នាទេ ព្រោះប្រពន្ធនិងកូនខ្ញុំអត់យកកាតវ៉ាក់សាំងមកជាមួយ។ ឡានទាហានដឹកប្រពន្ធនិងកូនខ្ញុំទៅដល់មណ្ឌលកងវ៉ាបាត់ហើយ គេប្រាប់ថាគេទុកពួកគាត់១៤ថ្ងៃសិន។ យើងមិនដាក់កាតវ៉ាក់សាំងមកដោយសារតែយើងមិនបានដឹងថាគេតម្រូវឱ្យមានកាតនេះ»។
លោក សាន ញ៉េប បានហៅទូរស័ព្ទទៅមិត្តភ័ក្ដិនៅប្រទេសថៃដើម្បីឱ្យគេជួយថតកាតវ៉ាក់សាំងកូវីដ១៩ផ្ញើមកបង្ហាញសមត្ថកិច្ចគ្រប់គ្រងមណ្ឌលចត្តាឡីស័កនៅព្រឹកថ្ងៃទី១២ ខែមេសា ប៉ុន្តែអ្វីៗគឺហួសពេលអស់ហើយ។
មន្ត្រីនគរបាលនៅច្រកព្រំដែនបឹងត្រកួន ស្រុកថ្មពួក ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ដែលសុំមិនបញ្ចេញឈ្មោះបានប្រាប់អ្នកសារព័ត៌មានខេមចាផ្ទាល់មាត់ថា ពលករខ្លះមកស្រុកទាំងប្រថុយមិនបានដឹងព័ត៌មានច្បាស់លាស់ ជាហេតុធ្វើឱ្យពួកគេខកបំណង។
មន្ត្រីនគរបាលច្រកបឹងត្រកួន៖«អ្នកខ្លះចូលមកតាមច្រកត្រឹមត្រូវ អ្នកខ្លះទៀតត្រូវមេខ្យល់ជូនមកតាមដុប តាមព្រៃអីនោះ សមត្ថកិច្ចយើងប្រមូលមកសួរទាំងអស់។ បើអ្នកណាមានវ៉ាក់សាំងគ្រប់ដូស(២ដង)យើងអនុញ្ញាតឱ្យទៅផ្ទះ ចំណែកអ្នកអត់វ៉ាក់សាំងយើងបញ្ជូនទៅដាក់មណ្ឌលចត្តាឡីស័ក។ នេះជាគោលការណ៍ខាងថ្នាក់លើដាក់មក »។
បើតាមមន្ត្រីរូបនេះដដែលចាប់តាំងពីខែមេសានេះ ច្រកបឹងត្រកួនទទួលពលករមកពីថៃវិញជាមធ្យមពី៣០ទៅ៥០នាក់ក្នុងមួយថ្ងៃៗ។
តួលេខដែលផ្ដល់ដោយអគ្គនាយកដ្ឋានអន្តរប្រវេសន៍នៃក្រសួងមហាផ្ទៃឱ្យដឹងថា គិតត្រឹមពីថ្ងៃទី០១ដល់ព្រឹកថ្ងៃទី១២ ខែមេសា មានប្រជាពលករខ្មែរប្រមាណជាង១ម៉ឺននាក់(១៣ ៦៦៨នាក់)បានត្រឡប់ចូលមកប្រទេសវិញ។
ទោះជាយ៉ាងណាក្ដីអ្នកនាំពាក្យអគ្គនាយកដ្ឋានអន្តោប្រវេសន៍ លោក កែវ វណ្ណថន អះអាងថា ចំនួនពលករវិលត្រឡប់មកវិញឆ្នាំនេះ គឺតិចជាងចំនួនពលករត្រឡប់មកវិញការពីឆ្នាំមុន។
លោក កែវ វណ្ណថន មានប្រសាសន៍ថា៖«ចំនួនពលករដែលវិលត្រឡប់កាលពីឆ្នាំមុនមានចំនួនច្រើនជាងឆ្នាំនេះដោយសារកាលនោះមានការផ្ទុះជំងឺកូវីដ-១៩នៅប្រទេសថៃ គួបផ្សំនឹងពេលចូលឆ្នាំប្រពៃណីជាតិខ្មែរផង»។
មន្រ្តីកម្មវិធីនៃមជ្ឈមណ្ឌលសម្ព័ន្ធភាពការងារនិងសិទ្ធិមនុស្ស(Central)លោកឌី ថេហូយ៉ា មានប្រសាសន៍ថា ពលករខ្មែរដែលត្រឡប់មកពីប្រទេសថៃនៅពេលនេះ បានជួបបញ្ហាប្រឈមថ្មីថែមទៀតលើសពីការលំបាកដែលមានស្រាប់។ លោកបន្តថា អាជ្ញាធរកម្ពុជាគួរណាស់តែផ្ដល់មធ្យោបាយដឹកជញ្ជូនពលករត្រឡប់ទៅស្រុកវិញដើម្បីបញ្ចៀសការឆ្លងរាលដាលនៃជំងឺកូវីដ១៩។
លោក ឌី ថេហូយ៉ា៖«ពលករមួយចំនួន មិនបានទទួលព័ត៌មានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយថា តើមកផ្ទះវិញត្រូវការឯកសារអ្វីខ្លះ? ត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េចខ្លះ? អ្នកខ្លះគាត់បានចាក់វ៉ាក់សាំងរួចហើយតែភ្លេចកាតតាមខ្លួនព្រោះមិនដឹងថាកាតវ៉ាក់សាំងនោះសំខាន់ ជាហេតុធ្វើឱ្យគាត់ត្រូវអាជ្ញាធរយកទៅដាក់មណ្ឌលចត្តាឡីស័ក។ ពលករទាំងនោះខាតបង់ទាំងថវិកា ខាតទាំងពេលវេលាទៅទៀត នេះបង្ហាញឱ្យឃើញថាអាជ្ញាធរមានមិនផ្សព្វផ្សាយឱ្យទូលំទូលាយ»។
លោកបន្តថា៖«ចំពោះអ្នកមានកាតវ៉ាក់សាំងហើយត្រូវអាជ្ញាធរអនុញ្ញាតឱ្យទៅផ្ទះ តើពួកគាត់មានសុវត្ថិភាពប៉ុណ្ណាបើពួកគាត់ជិះឡានឈ្នួលចង្អៀតណែនដូចកន្តំនោះ? ខ្ញុំគិតថាអាជ្ញាធររដ្ឋាភិបាលចន្លោះប្រហោងនៅត្រង់ហ្នឹង ហើយវាជារឿងដែលគួរឱ្យព្រួយបារម្មណ៍មួយទៀត»។
រថយន្តឈ្នួលទាំងអស់ដែលចាំដឹកពលករនៅច្រកព្រំដែននានាបានដាក់ដឹកភ្ញៀវច្រើនជាងសព្វដងចន្លោះពីពាក់កណ្ដាលទៅមួយទ្វេជាពីរ។ ម្ចាស់រថយន្ត៧កៅអី (ឡានស៊ីណា) ដែលជាធម្មតាដឹកមនុស្ស៧នាក់ តែពេលនេះពួកគេដឹកពលកររហូតដល់១២នាក់។ រថយន្តទេសចរណ៍ដែលជាធម្មតាដឹកមនុស្ស១២នាក់បានដឹកមនុស្សរហូតដល់ជាង២០នាក់។ ចំពោះតម្លៃរថយន្តឈ្នួលវិញ គឺឡើងថ្លៃជាងថ្ងៃធម្មតាតម្លៃមួយទ្វេជាពីរ។
ម្ចាស់រថយន្តឈ្នួលពីខេត្តព្រៃវែង ឈ្មោះ សាត សាំង ប្រាប់ថា គាត់ដាក់ភ្ញៀវ២០នាក់ក្នុងរថយន្ត១២កៅអីរបស់គាត់។
លោក សាត សាំង និយាយថា ៖«ថ្លៃជិះកាលមនុស្សពីស្វាយអន្ទរមកឡែមនេះខ្ញុំយកគេម្នាក់ៗ៣ម៉ឺនអីទេ តែដល់ពេលទៅវិញនេះខ្ញុំដាក់៧ម៉ឺន។ បើមិនបានប៉ុណ្ណឹងទប់អត់រួចឡើយព្រោះសាំងក៏ថ្លៃបង់បេនក៏ឡើង ហើយបង់តាមផ្លូវឱ្យប៉ូលីសក៏ច្រើនកន្លែងដែរ»។
បើទោះបីជាមានបញ្ហាប្រឈមជាច្រើនក្ដីអ្នកស្រី តុង យឿយ ក៏នៅតែគិតថា ខ្លួននឹងត្រឡប់ទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃវិញដដែល។អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា ការប៉ុនប៉ងចិញ្ចឹមចិត្តត្រឡប់ទៅវិញព្រោះតែគ្មានជម្រើស។
អ្នកស្រី តុង យឿយ បានបន្ថែមថា៖«ខ្ញុំនៅស្រុកយើងមិនដឹងរកស៊ីអី ខ្វះមុខខ្វះក្រោយទំនិញក៏ថ្លៃជាងនៅថៃ។ខ្ញុំមិនចង់ចេញពីស្រុកទេ បើនៅស្រុករកលុយបានគួរសមក៏ខ្ញុំមិនទៅស្រុកគេដែរ តែនេះខ្ញុំគ្មានជម្រើស»៕
