នាយកសាលាបឋមសិក្សាចម្ការចេក និងអាណាព្យាបាលចង់បានបន្ទប់រៀនបន្ថែមសម្រាប់សិស្សបានរៀនវេនពេលព្រឹកដែលអាចទទួលបានអាហារូបត្ថម្ភទាំងអស់គ្នា ដូច្នេះពួកគេអំពាវនាវស្វែងរកជំនួយតាមបណ្ដាញសង្គម។
សាលាបឋមសិក្សាមួយកកើតតាំងពីឆ្នាំ១៩៧៩ ស្ថិតក្នុងឃុំស្លែងស្ពាន ស្រុកស្រីស្នំ ខេត្តសៀមរាប បច្ចុប្បន្នមានអគារថ្មចំនួន១អគារមាន៤បន្ទប់សង់នៅឆ្នាំ២០០២ និងមានរោងដោលមួយខ្នងសង់ដោយសហគមន៍មាន៣បន្ទប់សង់ឡើងនៅឆ្នាំ២០១៦។ បច្ចុប្បន្ន រោងឈើ ដែលសង់ឡើងដោយប្រជាសហគមន៍ មានសភាពទ្រុឌទ្រោម ដែលបង្កជាការលំបាកដល់សិស្សានុសិស្សដែលកំពុងសិក្សា។
បើតាមលោក សែម ហេត ជានាយកសាលាបឋមសិក្សាចម្ការចេក ប្រាប់ឱ្យដឹងថា សាលាចង់ឱ្យសិស្សបានរៀនវេនព្រឹកគ្រប់កម្រិតថ្នាក់ ដើម្បីបានទទួលអាហារូបត្ថម្ភ ដែលឧបត្ថម្ភដោយអង្គការស្បៀងអាហារពិភពលោកតាមរយៈអង្គការភ្លែនអន្តរជាតិ ដូច្នេះបើរៀនវេនថ្ងៃតាមគោលការណ៍ក្រសួង នោះសិស្សរៀនវេនថ្ងៃនឹងមិនបានហូបអាហារទាំងនោះទេ។
លោកនាយកបន្តថា សាលាបឋមសិក្សាចម្ការចេកមាន៧កម្រិតថ្នាក់ មានចំនួនសិស្សសរុប ១៥៦នាក់ ស្រី៨១នាក់។ លោកលើកឡើងទៀតថា បច្ចុប្បន្នរោងឈើដែលមានថ្នាក់រៀន៣បន្ទប់ មានសភាពចាស់ ល្ហល្ហេវគ្មានជញ្ជាំង ដំបូលក៏ដាច់ ដែលបង្កជាការលំបាកដល់ការសិក្សារៀនសូត្ររបស់កុមារក្នុងសហគមន៍។
លោកថ្លែងថា៖ «ខ្ញុំចង់ឱ្យសិស្សបានហូបអាហាររូបត្ថម្ភពេលព្រឹកទាំងអស់គ្នា កាលណាដែលយើងរៀនល្ងាចផង រៀនព្រឹកផង អាល្ងាចហ្នឹងវាអត់មានអាហារូបត្ថម្ភសម្រាប់ហូបទេ»។ លោកបន្តថា៖«ខាងមន្ទីរគេចុះមកមើលដែរ តែមន្ទីរគេឱ្យយើងគ្រប់ហើយសាលាថ្មមួយខ្នងសម្រាប់រៀនព្រឹកល្ងាច ដល់តែយើងចង់ឱ្យសិស្សរៀនព្រឹកទាំងអស់យើងធ្វើអារោងហ្នឹងទៅ តែឥឡូវអារោងហ្នឹងវាខូចខាត ទើបយើងរកជំនួយ»។
នាយកសាលារូបនេះបន្ថែមថា មូលហេតុចម្បងផ្សេងទៀតដែលលោកចង់បានបន្ទប់រៀនបន្ថែមសម្រាប់ឱ្យសិស្សរៀនវេនព្រឹកជុំគ្នា គឺងាយស្រួលក្នុងការតាមដានការសិក្សា និងគ្រប់គ្រង ពិភាក្សាជួបប្រជុំជាមួយលោកគ្រូអ្នកគ្រូផ្សេងទៀត។
លោកនាយកបន្តថា សិស្សតំបន់នេះ ភាគច្រើនមានជីវភាពក្រីក្រ ហើយឳពុកម្ដាយជាអ្នកចម្ការ និងអ្នកចំណាកស្រុកទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃ ដូច្នេះការរៀបចំឱ្យសិស្សបានហូបអាហារពេលព្រឹក គឺសំខាន់ណាស់ ត្បិតបានជួយសម្រួលការហូបចុក និងកាត់បន្ថយការចំណាយរបស់គ្រួសារសិស្សទាំងនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត លោកនាយករូបនេះបញ្ជាក់ថា សិស្សរៀនវេនថ្ងៃច្រើនតែមិនសូវមករៀនដូចសិស្សរៀនវេនព្រឹក។
លោកបញ្ជាក់ថា៖ «វាសំខាន់ហ្នឹងហើយ បើបានអគារដែលយើងត្រូវការចាំបាច់ពេលព្រឹក ទី១សិស្សបានហូបអាហារពេលព្រឹក ទី២ស្រួលគ្រប់គ្រងគ្រូ យើងចង់ប្រជុំចង់ពិភាក្សាអីមកទាំងអស់គ្នា និងទី៣ស្រួលគ្រប់គ្រងសិស្ស បើអាវេនថ្ងៃបោះបង់ច្រើនខាតច្រើនជាងវេនព្រឹក»។
តែយ៉ាងណាលោកនាយករូបនេះអះអាងថា សំណើរជាច្រើនដងរបស់លោកទៅមន្ទីរអប់រំខេត្តមិនមានប្រសិទ្ធិភាពឡើយ ព្រោះមន្ទីរឆ្លើយតបថាមិនមានហេតុផលសមរម្យដើម្បីសង់អគារសិក្សាបន្ថែមឡើយ តាមគោលការណ៍គឺរៀនពីរវេនគ្រប់គ្រាន់ហើយ។
លោកនាយកបន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំស្នើ ខ្នះខ្នែងសុំជំនួយដែរ តែគេប្រាប់ថាយើងរៀនគ្រប់គ្រាន់ហើយព្រឹកល្ងាច ដូចថាស្នើសុំទៅវាអត់មានបានអីទេ»។
ចំណែកលោក ណាត់ ឈៀង អាយុ៤១ឆ្នាំ ជានាយករងនៃសាលាបឋមសិក្សាចម្ការចេក បានលើកឡើងស្រដៀងគ្នាថា សាលាមានអាហារពេលព្រឹកសម្រាប់សិស្សគ្រប់កម្រិតបានហូប ទើបគិតគូរឱ្យសិស្សបានរៀនពេលព្រឹកជុំគ្នា តែដោយសាររោងដោលដែលសហគមន៍បានសាងសង់មានសភាពទ្រុឌទ្រោម ទើបសាលាស្វែងរកជំនួយ ដើម្បីសង់បន្ទប់ថ្មីឱ្យសិស្សបានរៀនវេនព្រឹកបន្តទៀត។
លោក ឈៀងឱ្យដឹងថា៖ «បើរៀនព្រឹកថ្ងៃៗបន្ទប់យើងវាគ្រប់ តែតម្រូវការចំាបាច់យើងចង់ឱ្យសិស្សបានហូបអាហារពេលព្រឹក គ្រូបានជុំគ្នាទើបយើងស្នើសុំឱ្យសហគមន៍ធ្វើរោងដោលតាំងពី២០១៦មក បច្ចុប្បន្នវាទ្រុឌទ្រោមហើយ មេឃភ្លៀងមករៀនអត់កើតទេ»។
លោកឈៀង លើកឡើងជាសំណើរថា ត្បិតតែការស្នើសុំនេះមិនត្រូវតាមគោលការណ៍ក៏ពិតមែន តែមើលតាមតម្រូវការជាក់ស្ដែង លោកសង្ឃឹមថាក្រសួងពាក់ព័ន្ធនិងសប្បុរសជនជួយបរិច្ចាគថិវកាដើម្បីសង់បន្ទប់ថ្មីសម្រាប់ផ្ដល់ការងាយស្រួលដល់សិស្សានុសិស្ស។
គេសង្កេតឃើញថា ក្រោយពេលដែលទំព័រហ្វេសប៊ុករបស់សាលាចម្ការចេក បានផ្សព្វផ្សាយស្នើសុំជំនួយ គេឃើញមានមហាជនជាច្រើនបានបរិច្ចាគជាទឹកប្រាក់ ដើម្បីជួយសង់អគារសិក្សា ខណៈមន្ទីរអប់រំខេត្តសៀមរាបថាមិនមានលទ្ធភាពជួយឡើយ។
ចំណែកលោក ឡុង រត្ន ជាគ្រូបង្រៀននៅសាលាឋមសិក្សាចំការចេករយៈពេល១៤ឆ្នាំ បានឱ្យដឹងថា ក្នុងនាមលោកជាគ្រូបង្រៀនមួយរូប លោកពិតជាចង់ឃើញសិស្សានុសិស្សបានរៀនវេនព្រឹកជុំគ្នា ដើម្បីទទួលបានអាហារូបត្ថម្ភពេលព្រឹក។លោកបន្តថា បច្ចុប្បន្ន រោងដោលដែលសង់តាំងពីឆ្នាំ២០១៦ មានសភាពចាស់ទ្រុឌទ្រោម មិនអាចឱ្សសិស្សបន្តរៀនបានទេ ដូច្នេះត្រូវការថវិកាសាងសង់បន្ទប់រៀនថ្មី បើទោះបីមានអគារសិក្សាសង់ដោយថ្មក៏ដោយ។
លោក រត្ន លើកឡើងថា៖ «វាមានសារៈសំខាន់មែនទែន សំខាន់ពេលដែលយើងបានរៀនព្រឹកទៅសិស្សបានហូបអាហារពេលព្រឹកទាំងអស់គ្នា ហើយមួយទៀតស្រួលក្នុងការគ្រប់គ្រងផង»។
លោក រត្ន បន្តថា បច្ចុប្បន្នសិស្សនៅតែមករៀនបណ្ដោះអាសន្នសិន ទោះបីជាបន្ទប់រៀនសង់ដោយឈើនោះ ពេលភ្លៀងលិចដំបូលក្ដី ពេលថ្ងៃក្ដៅខ្លាំងក្ដី។
លោក បន្ថែមទៀតថា៖ «ពេលរដូវក្ដៅ ក្ដៅខ្លាំង ពេលរដូវរងារ ទំាងគ្រូទាំងសិស្សរឹងដៃរឹងជើងសរសេររៀនសូត្រអត់កើតទេ»។
មេភូមិចម្ការចេក គឺលោក តា ហ៊ំាង អាយុ៤៦ឆ្នាំ មានប្រសាសន៍ថា ក្នុងនាមលោកជាមេភូមិមួយរូប លោកក៏ចង់ឱ្យក្មេងៗក្នុងភូមិបានរៀនវេនព្រឹកទាំងអស់គ្នាដែរ ដោយសារតែរោងដោលមានសភាពចាស់ទើបត្រូវការសាងសង់ថ្មី តែទាមទារឱ្យមានថវិកាគាំទ្រពីអ្នកពាក់ព័ន្ធ។
លោកមេភូមិប្រាប់ថា៖ «សាលារោងដោលហ្នឹងសង់២០១៦ ដំបូងប្រក់សង្កសី។ ខ្ញុំចង់ឱ្យបានរៀនវេនព្រឹកទាំងអស់គ្នាទៅ បានហូបបាយហូបអី។ សំណូមពរចង់ឱ្យតែបានសាលាហ្នឹងហើយឱ្យតែបានគ្រប់គ្រាន់ហ្នឹងហើយ»។
ឆ្លើយតបនឹងបញ្ហានេះ ប្រធានមន្ទីរអប់រំខេត្តសៀមរាប លោក លី ប៊ុនណា បានបកស្រាយថា ប្រសិនបើគិតទៅលើស្ថានភាពជាក់ស្ដែង និងគោលការណ៍ គឺថ្នាក់រៀននៅសាលាបឋមសិក្សាចម្ការចេក មានគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់សិស្សរៀនហើយ ពោលគឺវេនព្រឹក និងវេនថ្ងៃ។
លោក ប៊ុនណា បញ្ជាក់ថា ក្នុងការជួសជុលរោងដោលថ្មី ខាងមន្ទីរមិនមានសមត្ថភាពឡើយ ដូច្នេះសាលាអាចប្រកាសរកជំនួយពីសប្បុរសជនបាន។
លោក ប៊ុនណា ថ្លែងថា៖ «សហគមន៍គាត់ចង់រៀនតែពេលព្រឹក ដល់តែអ៊ីចឹងទៅបានសហគមន៍គាត់រៀបចំរោងដោលហ្នឹងដំណើរការហើយ យើងគិតពីតម្រូវការសាលារៀនយើងមានអាទិភាពច្រើន យើងដោះស្រាយអ្វីដែលជាអាទិភាពសំខាន់ មួយដំណាក់ៗ។ ក្នុងការរៀបចំជាអគារសិក្សា គឺមន្ទីរមិនមានលទ្ធភាពទេ»។
លោកបន្ថែមថា មានតែក្រសួងទេ ដែលមានសិទ្ធិ និងលទ្ធភាពសម្រេចសម្រាប់សាលារដ្ឋទូទាំងប្រទេស។ ជុំវិញការផ្ដល់ជំនួយមន្ទីរតែងតែខ្នះខ្នែងរកដៃគូ ដើម្បីផ្ដល់ជំនួយបន្តទៅសាលាដែលខ្វះខាតខ្លាំង ព្រោះជាអាទិភាពដែលត្រូវជួយ។
ជុំវិញបញ្ហានេះ លោក ម៉ោ ហៀញ អាយុ៤២ឆ្នាំ ជាអាណាព្យាបាលមួយរូប មានកូន២នាក់កំពុងរៀននៅសាលាបឋមសិក្សាចម្ការចេក លើកឡើងថា លោកពិតជាចង់ឃើញក្រសួង និងមន្ទីរពាក់ព័ន្ធជួយដោះស្រាយបញ្ហាខ្វះខាតបន្ទប់រៀននេះ ត្បិតថាវាបានផ្ដល់ប្រយោជន៍ច្រើនដល់សិស្សក្រីក្រ និងបង្កការងាយស្រួលដល់នាយកគ្រប់គ្រងសាលា។
កសិកររូបនេះឱ្យដឹងទៀតថា៖ «តំបន់ខ្ញុំឆ្ងាយពីទីរួមស្រុក ចឹងខ្ញុំមិនចង់ឱ្យកូនខ្ញុំរៀន២វេន ខែខ្លះរៀនវេនព្រឹក ខែខ្លះរៀនវេនថ្ងៃ ចឹងវាពិបាកខ្ញុំមើលថែកូន និងរកស៊ី»។
ជុំវិញបញ្ហានេះ លោក អំ សំអាត នាយកចាត់ការទូទៅនៃអង្គការ លីកាដូ មានប្រសាសន៍ថា សាលាគឺជាថ្នាលបណ្ដុះបណ្ដាលធនធានមនុស្ស ដែលជាសរសរទ្រូងនៃប្រទេសជាតិ ដូច្នេះមន្ទីរអប់រំគួរតែរាយការណ៍ពីបញ្ហាដែលកើតមានទៅក្រសួង ជាជាងនិយាយថាមិនមានលទ្ធភាពក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហា។
លោកថ្លែងថា៖ «មន្ទីរគាត់គិតថាមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហានេះបានទេ គួរតែសរសេររបាយការណ៍ដើម្បីឱ្យឯកឧត្តមរដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងអប់រំ ស្វែងរកដំណោះស្រាយដែលសមស្រប យើងមិនអាចទុកបញ្ហាហ្នឹងឱ្យកើតឡើងដោយមិនមានដំណោះស្រាយនោះទេ វាអាចប៉ះពាល់ដល់ការសិក្សារបស់សិស្សានុសិស្ស»។
យ៉ាងណាមិញ លោក សំអាត យល់ឃើញថា ការប្រកាសរកជំនួយពីសប្បុរជនគឺជាវិធីដោះស្រាយបញ្ហាក្នុងរយៈពេលខ្លីតែប៉ុណ្ណោះ ហើយលោកចង់ឃើញចំណាត់ការពីមន្ទីរ ឬក្រសួងច្រើនជាងការជួយពីមហាជន ត្បិតថាក្រសួង ឬមន្ទីរជាអ្នកទទួលខុសត្រូវពិតប្រាកដនិងយូរអង្វែងចំពោះបញ្ហាដែលកើតមាន៕
